Jak każda jednostka o niezwykle ruchliwym umyśle, darzę organiczną i nieodwołalną miłością stałość. Nie cierpię życiowych zmian i nieznanych miejsc.

Myśl może być wzniosła nie będąc elegancką, ale tracąc elegancję, przestaje oddziaływać na innych. Siła pozbawiona zwinności to zwykła pulpa.

Poza pospolitymi marzeniami, powszednimi wstydliwościami zsypu duszy, do których nikt nie śmie się przyznać i które gnębią nas podczas bezsennych nocy jak sprośne fantazje, rozmamłane lepkości i wypryski tłumionych pragnień – jakie śmieszne, jakie przerażające, jakie niewypowiedziane rzeczy może przy odrobinie wysiłku odkryć dusza w swoich zakamarkach!

Ludzka dusza to dom wariatów dla karykatur. Gdyby dusza mogła ujawnić własną prawdę i gdyby nie krępowało jej zażenowanie głębsze niż wszystko znane i opisane wstydliwości, okazałoby się, że jest – jak rzeczywiście się mawia - studnią, ale studnią ponurą, pełną niejasnych ech, zamieszkaną przez nikczemne stwory, lepkości bez życia, ślimaki niezdolne do istnienia, śluz w subiektywności..

Marzenie to najgorszy z narkotyków, bo najbardziej naturalny z wszystkich. Wchodzi nam w krew z łatwością jak żaden inny, przyjmuje się go mimowolnie jak podaną przez kogoś truciznę. Nie boli, nie wywołuje bladości, nie ścina z nóg – jednak dusza, która go zażywa, jest nieuleczalnie chora, bo w żaden sposób nie może się oczyścić z trucizny, która jest nią samą.

Jak spektakl we mgle[...]

W marzeniach nauczyłem się koronować obrazami czoła codzienności, mówić rzeczy banalne w niezwykły sposób i rzeczy proste w sposób zawiły, rozświetlać sztucznym słońcem zakamarki i martwe meble oraz, gdy piszę, nadawać melodię płynnym zdaniom mojej fiksacji – jakby po to, aby mnie ukołysały.

Czasami budzę się w nocy i czuję, jak niewidzialne dłonie tkają moje przeznaczenie.

Poezje, prozy, o których napisaniu można tylko śnić, nigdy myśleć.

Upał jak niewidzialny strój sprawia, że chce się go zdjąć.

Dla mnie pisanie to pogardzanie samym sobą, jednak nie jestem w stanie przestać pisać.

Moje życie to nieustanna gorączka, wiecznie nieugaszone pragnienie. Rzeczywistość dręczy mnie jak upalny dzień. Sposób, w jaki mnie dręczy, ma w sobie coś podłego.

Czy można szanować żonę, wiedząc, że bierze udział w kopulacji? Czy człowiek może nie brzydzić się własną matką, wiedząc, że wywodzi się z jej sromu, że został przez nią obrzydliwie wydalony na świat? Czy nie poraża nas wstręt, kiedy myślimy o cielesnym pochodzeniu naszej duszy – o tym nerwowym, fizycznym [...], z którego zrodziło się nasze ciało, które, choćby było najpiękniejsze, jest plugawe przez swoje pochodzenie i wstrętne przez fakt narodzin?

Wartością rzeczy nie jest czas ich trwania, ale intensywność, z jaką się pojawiają. Dlatego są niezapomniane chwile i wyjątkowi ludzie!

Tak, płaczę nad samotnością i nad życiem, a moja jałowa boleść leży, jak wóz bez kół, na poboczu rzeczywistości, pośród gnoju opuszczenia.