Felietony

Byłem w Limerick, mieście, w którym wymyślono jedną z najweselszych i najbardziej perwersyjnych form poetyckich, czyli limeryk. Limeryk musi być świński, obleśny, szokujący i przy tym obłędnie i nonsensownie śmieszny. Limerykowanie liryczne jest profanacją gatunku i jest po prostu mdłe, ale teraz często się takowe spotyka. Najprawdopodobniej wiąże się to z rojeniami wielu poetów, literatów i polonistów, którzy uważają, że polszczyzna powinna być bez wulgaryzmów, co jest chore i sprzeczne z językiem żywym, w [...]

Ja­ko ciem­nogrodzianin, nie wyob­rażam so­bie, aby ja­kiś któś przychodził mi do do­mu i py­tał mnie - czy płacisz wasze­ci abo­nament ra­diowo - te­lewi­zyj­ny? Toż po­wie­działabym jak kla­syk pat­riotyz­mu - spin­ko­laj dziady­go, czy - czy von ciuro sys­te­mu! A żeby śmiał mi dać za to sztra­fa! Toż os­karżyłbym go, jak cwa­niac­two na­kazu­je, że na­ruszył mi mir do­mowy i fi­nito. Ja­kieś skiero­wanie spra­wy nie płace­nia do sądu? Ja­kiś man­dat w skrzyn­ce poczto­wej? Toż [...]

O wiele bardziej lubię nietoperze niż biurokratów. Żyję w Wieku Zarządzania, w świecie "Admin”. Największe zło nie dzieje się
obecnie w owych nędznych "spelunkach przestępstwa", które lubił opisywać Dickens. Nawet nie w obozach koncentracyjnych i obozach pracy. Tam spotykamy się z jego końcowym rezultatem. Rodzi się ono i jest wprowadzane w życie (wnioskowane, popierane, wykonywane i protokołowane) w schludnych, wyłożonych dywanami, ogrzanych i dobrze oświetlonych biurach, przez spokojnych ludzi w białych kołnierzykach, z przyciętymi paznokciami i gładko wygolonymi policzkami, którzy nie muszą podnosić swego głosu. Stąd, rzecz dość naturalna, moim symbolem Piekła jest coś w rodzaju biurokracji państwa policyjnego lub biura do cna znikczemniałego koncernu przemysłowego

Krzysztof Zanussi jest, moim zdaniem, scenarzystą i reżyserem chrześcijańskim, stąd też film "ETER" reprezentuje wartości i filozofię chrześcijańską, czyli europejską, z przed czasów kiedy zawładnęła starym kontynentem ideologia lewicowo-liberalna. Swój film twórca oparł o mit "Fausta", czyli zaprzedanie duszy diabłu za możliwość władzy nad drugim człowiekiem, a współcześnie dochodzi też manipulacja w ciele i umyśle człowieka przez zbrodniczych naukowców, działających w pojedynkę, bądź na zlecenie [...]

Jeżeli pseudo lekarz - przez swój błąd uśmiercił dziecko nie znaczy, że medycyna jest bezskuteczna.
Jeżeli pseudo polityk - okradł swój naród nie znaczy, że ustawy są niepotrzebne.
Jeżeli pseudo ksiądz - skrzywdził dziecko nie znaczy, że religia jest zła.
Jeżeli jakaś pseudo grupa ludzi - rozpowszechnia trucizny nie znaczy, że cała ludzkość jest naiwna.
Niby oczywiste ale dajemy sobą manipulować.
Oszuści są wszędzie, którzu żerują na wizerunku służby zdrowia, partii, czy kościoła.
Bez lekarstw wasz stan zdrowia się nie poprawi.
Bez polityki nie będzie prawa, które chroni normalnych obywateli przed przestępcami.
Bez religii zamiast cudownych kościołów będziecie mieli piękne meczety albo lepiej kolorowe więzienia wyznawców lgbt.
Trzeba strzec murów własnych wartości - przed najeźdźcami nie znającymi żadnych granic.

Film Alice Rochewacher, to przede wszystkim przypowieść o czystym bezinteresownym dobru w człowieku, uczynności, które to jednak są odrzucane przez ludzi na każdym etapie życie i przez wszystkie ludzkie stany i kasty, a zastępowane chciwością i nazywane głupotą. Bohater filmu człowiek wydaje się aż do śmieszności poczciwy nie zmienia się i nie starzeje. Pozostali bohaterowie filmu spotykają go w różnych etapach swojego życia i nigdy nie przyjmują go do siebie, zawsze go wykorzystają i porzucą. Kapitalna metafora [...]

Wszystko, czego doświadczamy, jest ta bardzo względne. Boleśnie dla nas samych i dla innych, brutalnie względne. Nie ma w naszym odbiorze rzeczywistości nic stałego, a brak zmiany staje się nie „upragnioną stabilizacją”, ale przyczyną niezadowolenia i chęci kolejnej zmiany… Jeśli przez dłuższy czas przebywamy w stanie, który z początku nas zadowalał, z czasem zaczynamy się do niego przyzwyczajać na tyle, że nie tylko bierzemy go za pewnik, ale też dostrzegamy coraz więcej jego wad lub zupełnie ignorujemy pozytywne [...]

Szanujmy Naukę, nie mylmy naukowego myślenia z pseudo myśleniem.
Szanujmy Kościół, a nawet księdza który minął się z powołaniem.
Szanujmy Dzieła, one są śladami ziemskiej inteligencji.
Szanujmy Kulturę, by w naszym domu nie zalęgły się karaluchy.
Szanujmy Pasje, czasem w nich człowiek odnajduje miłość.
Szanujmy Uczciwość, a nie poduszki wypchane brudnym sianem.
Szanujmy Historię, bo bez niej nie ma przyszłości.
Szanujmy Profesjonalizm, zamiast szponów kwalifikowanego sępa.
Szanujmy Różnorodność, bo taka jest natura koegzystencji.
Szanujmy Małych, bo nie wiemy jak wielcy mogą się stać.
Szanujmy Rozwój, byśmy mogli się dogadywać na różnych płaszczyznach.
Szanujmy Życie, bo bez szacunku do Życia nawet wielkie łby to makówki.

Film jest znakomitą adaptacją powieści Joanny Bator pod tym samym tytułem, którą obejrzeliśmy z najwyższą przyjemnością i cieszymy się, że jest to kolejny świetny film polski z tego roku. Z tego co widzieliśmy na początku, to film powstał mimo braku wsparcia przez Polski Instytut Filmowy, a szkoda, bo to wspaniała historia i bardzo bardzo odważnie opowiedziana i pewnie za tą odwagę nie zyskała wsparcia instytucji zależnej od polityków.

To film mówiący o tym, że zło rodzi zło następne i krąg tego zła się [...]

Dzisiaj mija dziewiąta rocznica katastrofy polskiego rządowego samolotu TU-154M w Smoleńsku, w której zginęła elita narodu - polityczna, autorytety. Wtedy nie byłem zwolennikiem Prawa i Sprawiedliwości, ale bardzo się tym fatalnym tragicznym faktem zasmuciłem, prawie popłakałem. Potem powołano komisję, która tak wyjaśniała tajemnicę katastrofy, aby nie drażnić Rosjan, że został ból, niesmak i świadomość upokorzenia, które nam Polakom zgotowali Rosjanie nie oddając wraku samolotu, a wcześniej wrzucając do trumien [...]

Staram się pisząc o filmie pisać też swoje przemyślenia i jednego z nich zacznę, że dzisiaj rządzą nami ludzie, którzy uważają się za spadkobierców Jana Nowaka - Jeziorańskiego i wygląda to według mnie tak, że w szkołach nauczają rodziny, wręcz dynastie rodzinne, a w urzędach państwowych, wojewódzkich, powiatowych, gminach i tak dalej stanowiska kierownicze obejmują "Martynki", a my się przyglądamy temu i nie protestujemy, bo nie stać nas na to, ale mówimy im - "róbta co chceta, ale nam dawejta kase! Mówimy to ze [...]

Na wstępie chcę zwrócić uwagę na wulgaryzmy w tym filmie i to na wulgaryzmy wykrzyczane przez może góra trzynastolatka. Bo taka jest prawda życia, a więc nastolatki siarczyście przeklinają, a prawda ekranu nie może być inna jak tylko odpowiadająca życiu i scenarzysta oraz reżyser filmu Adam Guziński dobrze o tym wie. Zresztą nie wyobrażam sobie, aby jakikolwiek mężczyzna w życiu do kobiety, która go zdradziła krzyczał - nierządnico, niewierna żono, niewierna dziewczyno. Jest na to jedno konkretne określenie, czyli - [...]

Byliśmy wczoraj na legendarnym filmie Nadine Labaki zatytułowanym KAFARNAUM. Akcja toczy się we współczesnym Libanie, ściślej w Bejrucie, ale naszym zdaniem odnosi się do całokształtu współczesnej ludzkości. Dlatego to tak ważny film i tak szeroko komentowany.

Dwunastoletni Zajn ucieka z domu, z rodziny w której ojciec nic nie robi prócz spania, palenia papierosów i płodzenia dzieci, a matka rodzi te dzieci. Rodzicom nawet nie chce się pójść do urzędu i zarejestrować te dzieci, żeby mogły iść do szkoły i mogły [...]

Bardzo spokojny wyciszający film, trochę melodramat, trochę dramat obyczajowy z elementami komediowymi, trochę nostalgiczna podróż w głąb ludzkiej wielopoziomowej samotności, w przeszłość, która trzyma jak ssawaki ośmiornicy i wysysa soki życia w samotność ewoluującą w autodestrukcję.

Niemcy pokazane nie od strony bogactwa, tylko od podszewki życia zwykłych ludzi, na co dzień i noc będących trybikami trójzmianowej machiny kapitalizmu, ale jednocześnie zachowana jest w nich esencja niemieckości porządek, [...]

1962 rok. Czarny i biały Amerykanie podróżują przez południowe antyafroamerykańskie i nie tylko Stany Zjednoczone Ameryki Północnej. Biały się uważa za niewolnika, ale czarny uważa się za większego niewolnika, a za jego większym niewolnictwem ma przemawiać to, że opuściła go żona, jest czarny, jest samotny i jest homoseksualistą.

Jadą sobie przez te południowe rasistowskie i strasznie homofobiczne stany USA i biały dostępuje spełnienia się jako pielgrzym, bo oto może w Kentucky kupić w oryginalnej restauracji [...]