DWÓCH PAPIEŻY(recenzja filmu)

Idąc do kina spodziewaliśmy się kolejnego filmu antykatolickiego, tym milsze było nasze zaskoczenie, bo film jest wielkim hołdem dla obydwu papieży i pokazuje wiarę katolicką w jak najlepszym świetle. Katolicyzm - religia ludzi, którzy czynią dobro, choć czasem gubią się w rozumieniu dobra i boleśnie dla wszystkich upadają, ale powstają, naprawiają swoje błędy po wielokroć. Dzięki takiej postawie katolików i Kościoła Rzymskiego na świecie da się żyć, bo inne religie i politycy wszystkich krajów muszą i chcą brać przykład z działalności Kościoła i oczywiście przesłania zostawionego w Ewangeliach przez Jezusa Chrystusa.

Scenarzysta ukazał obu papieży od bardzo ludzkiej strony.Kardynał Ratzinger jest twardym zwolennikiem tradycji i bardzo zabiega o wybór na tron Piotrowy, ale zderza się z nowotworami,czyli Kurią Rzymską, Bankiem Watykańskim i w szerokiej perspektywie tym, że kapłaństwo stało się Mekką i rajem pedofili na całym świecie. Scenarzysta i reżyser sugerują w końcowych scenach filmu, że papież Benedykt XVI wiedział o tym zbrodniczym procederze i chronił instytucję Kościoła, a nie ofiary księży pedofilów. W końcu pogubił się w natłoku przestępczych procederów, które drążyły Watykan i cały KRK, więc postanowił poszukać prężnego następcy i kardynał Bergoglio jakby sam mu się podał na tacy. Joseph Ratzinger przyznaje się w spowiedzi swojemu następcy, że uciekał od życia w świat nauki i sztuki, stąd też kompletnie nie miał przygotowania do bycia zarządcą tak ogromnej instytucji jaką jest Kuria Rzymska i Kościół Katolicki. Wiemy, że nie był też dyplomatą, stąd też konflikt z islamem w wyniku kazania w Ratyzbonie, w którym otwarcie potępił niektóre wersety Koranu dotyczące przemocy i to, że wielu duchowych przywódców tej religii bazuje w swoim nauczaniu na tych wersetach, rozsiewając ziarna nienawiści w sercach i rozumach swoich wiernych. Nie pałał też udawaną atencją do innych światowych religii.

Kardynał Jorge Bergoglio, czyli dzisiaj papież Franciszek, też nie był w przeszłości krystaliczną postacią, bo może nie popierał wojskowej junty rządzącej od roku 1976 w Argentynie, ale próbując chronić zakon Jezuitów przed jej zbrodniami popełniał koszmarne błędy, które kosztowały zdrowie i życie bardzo wielu zakonników i wiernych Kościoła Katolickiego. W pewnym momencie drogi kapłańskiej zdał sobie sprawę, że nie powinien głosić kazań, bo w sumie zawiódł i upadł tak nisko, że sprawca nieszczęść i tragedii swoich owieczek nie ma im nic do przekazania, a jedynie może prosić o przebaczenie. Jedni mu przebaczyli, inni nie nawidzą go do dzisiaj w Argentynie. Konfrontując jego działalność jako papieża z ostrymi jego poglądami z czasów gdy był kardynałem,czy szefem argentyńskich Jezuitów, to ma się wrażenie, że jego pontyfikat, to też zatrzymanie się w pół drogi i lawirowanie między postępem, a tradycją. Papiestwo dalej toczy spory w jakim języku odprawiać mszę, czy kapłan ma być odwrócony do ołtarza czy wiernych, a świat nowoczesny ucieka i z nim młodzi odchodzą, a kościoły stają się hotelami z kasynami. Rozpleniły się od piątego wieku anioły i królują w modlitwach i kazaniach, a zszedł z oczu kapłanów ubogi człowiek - ubogi materialnie i ten opływający w bogactwa materialne, ale totalnie wyzuty z ducha, a najbardziej z Ducha Świętego i przykazania Miłości Chrystusowej. Watykan nie robi wiele, aby rozwarstwienie społeczne zmniejszyć. Żeby ten 1 procent ludzkości mający 99 procent zasobów pieniędzy chciał się dzielić z resztą ludzkości. Papież stara się i owszem, ale opór kurii i banku jest betonowy. W tle filmu cały czas przewija nam się myśl, że Jan Paweł I myślał bardzo podobnie i był bardzo zdecydowany na zmiany, stąd też jego tylko 33 dni pontyfikatu. Oczywiście jest w tych rozmowach Franciszka z Benedyktem temat kapłaństwa kobiet i pławienia się w bogactwie wielu biskupów. Papież Franciszek, który zaznał życia cielesnego i omal nie wstąpił w związek małżeński chce znieść celibat i dopuścić żonatych świeckich mężczyzn najpierw do kapłaństwa, a w perspektywie kobiety. A przecież wielu reformatorów Kościoła i doktryny chce pójść dalej i żąda zniesienia spowiedzi usznej, dogmatów maryjnych i niepotrzebnej celebry związanej z Jej kultem i kultem świętych. Wielu chce się rozprawić z doktorami i mistyczkami Kościoła, których nauki to poniżenie zwłaszcza dla kobiet.

Reżyser i scenarzysta przypominają o teologii wyzwolenia,czyli o Kościele Południowoamerykańskim opartym o komunizm, czyli nauki Marksa i innych myślicieli komunizmu, których zwolennikiem był Bergoglio, a znajdują one swój pierwowzór przecież w Biblii, w jej części zwanej Dzieje Apostolskie, czyli w komunach pierwszych chrześcijan, gdzie św. Piotr odstępstwa karał natychmiastowym osądem bez krzty Miłosierdzia i szybkim wyrokiem śmierci. Teologię wyzwolenia zniszczył brutalnie papież Jan Paweł II. Zresztą Kościół argentyński zdaje się dzisiaj podążać w jakiejś części tą drogą i zrezygnował z państwowych dotacji, a biskupi zdecydowali, że parafie mają być wspólnotami, jak te z dziejów apostolskich.

Film wielki, film, w którym autorzy zadają wiele pytań zwłaszcza Franciszkowi - quo vadis i czemu tak wolno, czemu w pewnych tematach zatrzymałeś krok swoich decyzji w pół drogi, zamiast postawić go zdecydowanie i rozgnieść robale autentycznej przestępczości, rozpasania władzy, zbrodni pedofilii, ciemnogrodu tradycji.

Jednocześnie to film uświadamiający, że mimo wszystko Kościół daje nadzieję i konkretne dobro w życiu codziennym. Przez swoje instytucje łagodzi biedę na świecie, pomaga wyjść z bezdomności, czy wspomaga osoby opiekujące się osobami niepełnosprawnymi, daje człowiekowi prostą moralność, której efektem może być uczciwe i dobre twórcze życie. Prawie, bo człowiek niekochany, samotny w związku małżeńskim, poniżany, bity ma prawo do nowego szczęścia, a teraz nadal doktrynalnie Kościół skazuje go na cierpienie, a kiedy wybierze szczęście, to jest potępiony i odsunięty na bok społeczności wiernych. Do tego właśnie przyczynili się średniowieczni doktorzy Kościoła i ówczesna choćby zbrodnicza organizacja - inkwizycja.

Oglądamy popis aktorski duetu Anthony Hopkins i Jonathan Pryce. Zachwycają swoją grą i sprawiają, że chcemy się dowiedzieć czegoś więcej. Jest więc nadzieja, że w wyniku ich koncertowej gry jacyś widzowie sięgną po książki obu papieży, czy książki o nich, a zatem siłą rzeczy dowiedzą się trochę o kościele, o świecie i problemach współczesności. Może więc widz zapragnie wiedzy. Zdaję sobie sprawę, że dla wielu przykruchcianych bezwolnych wrzucaczy na tacę film będzie obrazoburczy i niszczący deprecjonujący sacrum urzędu kardynalskiego, papieskiego, ale to tylko tych, których wiara wywodzi się z klasycznej dulszczyzny i nadal za pedofilię księży szczują dzieci i ich rodziców domagających się traktowania bandyty jak traktuje się bandytę - ksiądz pedofil to bandzior i tyle, i takie przekonanie i działanie ma obowiązek wyciągnąć z tego filmu każdy katolik.

Przecudnej urody zdjęcia zafundował nam operator, czyli Watykan, Rzym, Castel Gandolfo są piękne i to piękno cały czas nam jest serwowane jak na jakiejś królewskiej uczcie, że aż trudno się skupić na fantastycznych, mądrych i momentami przezabawnych dialogach, którymi raczą nas Pryce i Hopkins z mocy genialnej treści scenariusza Anthony McCartheena. To nie koniec, bo dochodzi wspaniała muzyka i ta partyzancka pieśń Bella Ciao, nie bezpodstawnie sugerująca, że obaj papieże znajdują się na froncie i są bohaterami swojego ludu, który oczekuje od nich walki za Chrystusa aż po krzyż. Może nie dosłowny, choć przecież w dzisiejszych bardzo niespokojnych czasach niewykluczony. W sumie Fernando Meirelles - reżyser filmu pokazuje według nas Kościół tryumfujący, a tryumfuje ten nasz Kościół mądrością i roztropnością swoich pasterzy oraz zdecydowaniem w działaniu na rzecz łagodzenia skutków rozwarstwienia społecznego i nierównej dystrybucji bogactw. Nikt po prostu nie działa na rzecz człowieczeństwa, pokoju, zdrowia i dobrobytu tyle, ile działamy my Katolicy. I o tym to film.