Czy każda rozchwiana persona od razu musi być ,,wariatką”?

Ludzki mózg jest niesamowicie złożony, fakt odczuwania przez nas uczuć i emocji dalej jest dla mnie jedną wielką abstrakcją i mój przeciętny umysł nie potrafi zrozumieć skąd się biorą te wszystkie dziwne reakcje, na które później reagujemy emocjami.
Ja wiem, że kierują nami instynkty, i można by wszystko do tego sprowadzić. No bo przecież parujemy się po to, żeby przetrwał gatunek, prawda? Ale to wcale nie wyjaśnia dlaczego to ,,parowanie się” często wywołuje w nas silne emocje nazywane - miłością. Przecież większość zwierząt potrafi po prostu się rozmnażać i jakoś wcale nie ma ochoty wiązać się na całe życie. Dlaczego więc my odczuwamy niemal fizyczny ból gdy ktoś nas porzuci? Jak to jest? Po co nam to wszystko?

A dążę do tego, że nasz temperament, charakter oraz osobowość to bardzo złożone aspekty. Z temperamentem się rodzimy - jest naturalną częścią osobowości. Wywodzi się bezpośrednio z genów i trudno nim manipulować czy zmieniać. To właśnie te wszystkie wymieszane cechy, które rodzice nam przekazali. Charakter natomiast jest tą częścią, która została ukształtowana przez środowisko i otoczenie. Temperament oraz charakter tworzą podstawę naszej osobowości. Osobowość z kolei jest to grupa emocji, percepcji i działań, które kształtują nasze wzorce zachowań. Jest to sposób, w jaki odczuwamy, myślimy lub działamy, to tak naprawdę suma naszych wszelkich zachowań.
Skoro już musiałam to wszystko kiedyś sobie wytłumaczyć i zróżnicować, bo sama wcześniej nie miałam pojęcia czym to się różni, podejrzewam, że Wy też mielibyście z tym spory problem. Jest to dowód na to jak skomplikowanymi jednostkami jesteśmy i jak wiele czynników nas określa.
Stąd też wiadomo, że każdy z nas jest zupełnie inny, myśli i czuje na swój sposób, ma swoje utarte schematy oraz jakąś tam wizje samego siebie.
W takim razie - skoro każdy z nas jest inny, targają nim inne uczucia i pobudki, to skąd wiemy czy coś dla kogoś jest normą czy odchyleniem?
Weźmy przykład ze mnie - osoby mocno emocjonalnej, chwiejnej, ogólnie rzecz biorąc trudnej. Całe życie wszyscy powtarzali mi, że ,,mam ciężki charakter”. Więc ja uwierzyłam, że po prostu z moich rodziców powstała mieszanka wybuchowa pod moją postacią. I naprawdę mnóstwo jest takich osób, którzy faktycznie odziedziczyli konkretny temperament i jeszcze dodatkowo czynniki środowiskowe nie sprzyjały - no i powstał ten przysłowiowy ,,ciężki charakter”. I wtedy, gdy ktoś w kłótni wyzywa Was od nienormalnych to po prostu odwróćcie się na pięcie i nie traćcie czasu na kogoś, kto nie próbuje się nawet z Wami dogadać. Do tych trudnych osób trzeba mieć niesamowitą cierpliwość i podchodzić z sercem na dłoni i jeżeli ktoś tego w Waszą stronę nie robi - to znaczy, że nie jest Was wart i nie jest WASZĄ osobą. Wtedy nie ma problemu, jedynie musicie dążyć do tego, żeby odnaleźć tę osobę, która się do Was dopasuje jak zgubiony pod łóżkiem puzzel. I zobaczycie, że w momencie odnalezienia tej właściwej osoby Wasz ,,ciężki charakter” wcale już nie będzie taki uciążliwy.
Problem pojawia się w momencie, gdy nie wytrzymujecie sami ze sobą. Oczywiście, ja nie jestem specjalistą i nie powiem Wam jak to różnicować z perspektywy lekarza czy kogoś wykształconego w tym kierunku, mogę Wam tylko podsunąć myśl z mojego doświadczenia.
Kiedy następuje ten dzień, że myśli Was przytłaczają, że przestajecie funkcjonować w normalny sposób, że skoki energii Was wykańczają doszczętnie, a smutek i pustka pojawiają się zbyt często, aby sobie z nimi radzić - wtedy możemy zastanawiać się, czy wszystko jest w porządku.
Bo wiecie, każdy miewa gorsze dni - żałoba, rozstanie, kłótnie - to wszystko wywołuje w nas negatywne emocje i powinniśmy pozwolić sobie je odczuwać. Ale gdy trwa to zbyt długo, gdy zaczyna to wykańczać nasz organizm, gdy czujecie się przez dłuższy czas jakbyście mieli bałagan w głowie i już nie dajecie rady go posprzątać - wtedy zadbajcie proszę o siebie. Jeżeli przeszło Wam przez myśl, że nie dajecie rady, że już macie dosyć, że jesteście zmęczeni i utrudnia Wam to codzienne funkcjonowanie to jest to pierwsza oznaka, żeby udać się po pomoc.
Jeżeli zauważasz u siebie symptomy:
-niejasności dotyczącą obrazu własnej osoby
-brak precyzyjnych celów i preferencji (trudność w podejmowaniu decyzji, trudność w określeniu czego chcesz, oczekujesz)
-angażowanie się w intensywne, niestabilne związki prowadzące do kryzysów emocjonalnych (często nieświadomie, aby uniknąć poczucia pustki)
-próby uniknięcia potencjalnego porzucenia (poniżanie siebie tylko po to, żeby nikt was nie opuszczał, paniczny lęk przed samotnością)
-groźby lub działania samobójcze i samouszkadzające
-stałe uczucie pustki wewnętrznej,
Skonsultuj się ze specjalistą, aby wykluczyć zaburzenie osobowości typu Borderline. Ono ma jeszcze wiele objawów, natomiast te - powiedzmy - diagnostyczne wymieniłam Wam wyżej.
Powinniśmy zacząć dbać o swoje zdrowie psychiczne tak samo jak dbamy o fizyczne. Dlaczego tak wiele osób chodzi na siłownię, aby o siebie dbać i chwali się tym wszędzie, a nikt nie chwali się tym, że wychodzi na prostą dzięki psychoterapii?