Małe traktaty o znajomości

WSTĘP

Jak to jest ze znajomościami? Zawiera się je, może raczej staje ich uczestnikami? Czy możemy stawić opór ich sile, zaprzeczyć jej działaniu, odejść po prostu, podstawić dane, chłodno i pewnie wybierając drogę?
Zobaczyłam, że znajomość właśnie stała się w moim życiu, wciągając w środek tajemnicy. Czy to ja zadecydowałam, że jej właśnie chce? Może chemia, chęć dzielenia siebie, wieczny porządek, ślepy los, może on? Pytam, nie chcąc wiedzieć. Przestaje łudzić się możliwościami poznania. Chciałabym zaprzestać wyszarpywania się z własnego miejsca. Oddać się smakowaniu.

Znajomość - byt dość dynamiczny. Codziennie inna, ma w zwyczaju wędrować , wirować, odkrywać nowe terytoria, wnikać w kolejne partie ciała. Podbija pamięć, zajmuje uwagę, osłabia wolę, ucztuje z wyobraźnią. Ciało - jej laboratorium. Dawkuje energię, wyczula dotyk, przyspiesza bieg krwi, pogłębia oddech, podnieca, pcha naprzód czasem unieruchamia, często nie pozwala wstać. Ten ruch ekscytuje i ciekawi, równocześnie napawa lękiem, odsłania prawdę, podsyca niepewność, uczy nagości, skazuje na ryzyko. Co gorsze ogólnie znieczula, przyjemnie powala, mami i przyciąga.

Zniszczona racjonalność, moje ciało w jej władaniu. Pisząc to - zdawałoby się na progu mojej znajomości – zdaje sobie sprawę, że już weszłam.