Droga
Wsiadając do pociągu poczułam strach, zza szyby widziałam moich przyjaciół oddalających sie… miałam wrażenie jakbym odjeżdżała i miał już nigdy nie wrócić.
Jechałam podziwiając widoki i rozmyślając nad swoim życiem… gdzie koniec a gdzie początek.. A może nie ma końca tylko wieczna walka… aby dojść do mety trzeba rozpychać się łokciami tak szeroko jak się da, bo każdy chciał dotrzeć, dotrzeć do swojego celu. Lecz wiele z nich rezygnowało już w połowie ze swoich marzeń, zupełnie nie dając im szansy.
Świat jest pokręcony… tak naprawdę nie potrafimy odróżnić dobra od zła… mijamy się nie zważając uwagi na znaki, których jest tak wiele, wystarczy dobrze się rozejrzeć by nadać swojemu życiu odpowiedni kierunek, nie koniecznie pędzącym z wiatrem.
Większość tylko chce brać nie dając nic w zamian … a jakby tak każdy miał odrobinę zdrowego ‘rozsądku’ życie mogłoby wyglądać zupełnie inaczej… czy to możliwe?
