Takie tam...

Wiara, miłość, przyjaźń... tak trudno w dzisiejszych czasach otworzyć się w pełni i wyrazić te jakże piękne uczucia prostymi słowami, tak z głębi serca... Jeszcze trudniej jest żyć w zgodnie ze swoimi najskrytszymi pragnieniami, wyrażać je w swoim postępowaniu w swojej codzienności... Boimy się otworzyć, powierzyć bliźnim swoje niepokoje, troski i marzenia... Tak trudno nam się rozmawia o pięknie o miłości, mając świadomość jakie wielkie ograniczają nas podziały... Niby chodzimy razem do tego samego kościoła, modlimy się przed tym samym ołtarzem, podajemy sobie dłonie pojednania... a jednak gdy tylko opuszczamy świątynie w jednej chwili stajemy się sobie obcy... Zamiast pobyć razem, poświęcić sobie chwilę czasu, przejść się wspólnie drogą do domu, uciekamy jedni od drugich... zatapiamy się w fotelach swoich aut i rozjeżdżamy się do domów... bez pożegnania, bez pozdrowienia, bez uczuć...
Tak bardzo mi brakuje naszej jedności, gdy napełnieni Duchem Świętym moglibyśmy być dla siebie bliżsi... Tak bardzo mi brakuje oczekujących w wejściu kapłanów, witających swoich wiernych uśmiechem i spontanicznym uściskiem dłoni, tak bardzo mi brakuje zwyczajnej, ludzkiej troski, gdy kogoś, kto systematycznie przychodził a nagle nie pojawił się w kościele... tak bardzo mi brakuje wychodzenia kapłanów do ludzi, odwiedzania chociażby tylko dlatego, że kogoś nagle zabrakło... tak bardzo mi brakuje życzliwości i pokory do ludzi, którzy, pragną godnie pożegnać swoich ukochanych zmarłych, tak często oni potrzebują pocieszenia i miłosierdzia a słyszą jedynie o cenie pochówku... Wszędzie tylko podziały na religie, wyznania a nawet dzielimy się w wewnątrz swojej społeczności...
Tak bardzo mi smutno, gdy czytam o pierwszych apostołach i zestawiam tę wiedzę do dzisiejszych czasów... Gdzie ta jedność ? Gdzie ta miłość ? Gdzie ta pobożność ? Czasami odnoszę wrażenie, że każda religia, każda parafia, każda duża lub mała społeczność głoszą innego Chrystusa, jakże odmiennego od tego, którego znam... przepełnionego pokojem, dobrocią, łagodnością, pokorą, delikatnością, miłosierdziem, przebaczeniem, skromnością...
Czasami gubię się w tym wszystkim i uciekam do przydrożnych kapliczek lub przyszpitalnych kościółków... i powtarzam w sercu słowa Franciszka... marzy mi się Kościół ubogi tak jak ubogi był Chrystus... potrzeba nam siebie nawzajem...