To zdjęcie jest trochę kontynuacją letniego pleneru fotograficznego w moim wykonaniu. Dzielę się nim w Kształtach Słów, bo jest dla mnie bardzo ważne. Dla takich zdjęć się żyje. W ogóle życie polega na pięknych chwilach. Je zapamiętujemy. Są napędem dla szarej codzienności. Taką chwilą było spotkanie z tymi kotkami wczoraj.

Szedłem do sklepu i jak zwykle postanowiłem zrobić kilka fotek ogródkowi sąsiada, który jest piękny. Taki jak powinien być ogród wiejski od strony drogi. Mnóstwo cyni, róż i słoneczników. W trakcie robienia zdjęć, kiedy chciałem zbliżyć kwiaty, zobaczyłem kolorowy kłębek pod krzakami cyni i uświadomiłem sobie, że to smacznie śpią sobie kocięta. Oparłem się o siatkę ogrodzeniową. Zaskrzypiała. Spojrzały na mnie z wyrazem zaciekawienia i niepokoju. Wtedy zrobiłem zdjęcie.

Ludzie mnie pytają - co z nimi będzie? Wszak zima tuż. Mama je wykarmi, a potem wezmą je dobrzy ludzie. Zresztą ze dwieście metrów dalej mieszka pani, która prowadzi fundację i schronisko dla kotów, ale to im nie grozi na pewno. Fakt, często się trafia jeszcze, że kotki z późnego lata zostawione są same sobie ze szkodą dla siebie i dla otoczenia. Przeżyją. Oczywiście kosztem populacji ptaków. Poza tym są dokarmiane przez mieszkańców wsi. Szkoda, że nie zawsze są sterylizowane, stąd w całej Polsce wiele bardzo dzikich kotów, które sieją spustoszenie wśród ptactwa. Niestety też wciąż powszechnym jest bestialski proceder wkładania miotu do reklamówki i wrzucania do wszelkich zbiorników wodnych.