Bóg, Honor, Ojczyzna

,,Życie, stosunki rodzinne, społeczne, polityczne, nastręczają każdemu człowiekowi, od młodości aż do deski grobowej, różnych i licznych sposobności do ujawnienia, praktykowania prawdziwej, świętej miłości ojczyzny.(...)Najpierw o źródle, z którego miłość ojczyzny czerpać mamy, o pierwszej postawie na której się wspierać, o najwyższej pobudce, którą ona stale kierować się powinna. Otóż chrześcijanin, jak wszystko inne, tak i swoją ojczyznę ma kochać w Bogu i dla Boga...a to znaczy najpierw tyle, co przyznawać zawsze i wszędzie, w umyśle i w sercu, i w działaniu radośnie i szczerze pierwsze miejsce Bogu.(...)Zdawałoby się, że rzecz to rozstrzygnięta na zawsze.Tymczasem jak gdzie indziej, tak i u nas w ostatnich czasach znaleźli się ludzie, którzy przyznanie pierwszeństwa Bogu, osadzenie miłości ojczyzny na miłości Boga uważają za ujmę dla ojczyzny i wywołują hasła, że naród rozproszony w jednostkach, a zwłaszcza skupiony w swych przedstawicielach w sejmie, sam jest suwerenem, czyli najwyższym panem, niezależnym od nikogo na ziemi i na niebie, że państwo nowoczesne musi w całości uwolnić się od Pana Boga; że Bóg przy stanowieniu ustaw w parlamentach, sejmach, na zebraniach wiecowych nie ma nic do mówienia, że przykazania Boże obowiązują co najwyżej w murach kościołów, w zakrystii."/św. Józef Bilczewski/
Kiedy obchodzimy rocznicę odzyskania wolności przez Polskę, to warto zapytać: Co przez te lata niewoli było twierdzą polskości?
Twierdzą polskości i katolicyzmu stał się każdy polski dom, każda polska rodzina. Układano pieśni, w których śpiewano:,,Twierdzą nam będzie każdy próg, tak nam dopomóż Bóg" W czasie niewoli polska rodzina przekształciła się w twierdzę oporu przeciw wynarodowieniu.
,,Polska stała rodziną. Nie było polskich szkół, urzędów. Nie było polskiego sejmu, ale Polska była w rodzinach"
Najważniejsze w tej rodzinnej polskiej twierdzy było zachowanie wiary katolickiej. Ona integrowała, jednoczyła naród. Częstochowa z Jasną Górą stała się miejscem pielgrzymek Polaków z różnych zakątków i błagali Boga u tronu Królowej Polski:,,Ojczyźnie wolność racz przywrócić, Panie"
Dom rodzinny uczył pracy, wpajał szacunek do rodzinnej polskiej ziemi. Kto sprzedał ziemię obcym, był bojkotowany-
a dziś sprzedawca polskiego majątku jest nazwany Europejczykiem, bohaterem. O obrońcach polskiej ziemi tak pisano,,Bronisz ojcowizny, jakbyś wrósł w grunt ojczysty rękami. Nogami trzymasz się tej gleby i mówisz razem z innymi:Nie wydam wam tego"
Tradycja rodzinna sięgała głęboko w przeszłość, gromadzono pamiątki rodzinne, dokumenty.
Maria Rodziewiczówna tak napisała w powieści o tej polskiej rodzinie:oto scena pożegnania syna odjeżdżającego do rosyjskiej szkoły. Matka daje mu dekalog Polaka katolika:
,,-Pamiętaj , żeś Polak i katolik. Żeś powinien być prawy przed Bogiem i przed rodakami. Pacierz co dzień mów i medalika z szyi nie zdejmuj. Pamiętaj to. Pamiętaj zawsze, ale milcz i pracuj. Łaski nie proś, przyjaźni nie zawieraj, bo nie wiesz, czy na dłoni,którą ci kto poda, nie ma krwi lub krzywdy. Ubogi jesteś, niewolnik, cierpieć masz i znosić, boś słaby, ale chleba z nimi nie łam, serca im swego nie otwieraj."
Czy dom polski czasu niewoli byłby taką ostoją wiary i tradycji, gdyby nie kobiety?
To często na matki, żony, siostry spadał trud prowadzenia domowego gospodarstwa i wychowania dzieci, gdy mężczyźni szli walczyć za sprawę lub jechali na Sybir. Hołd matce Polce poświęcającej się dla rodziny, ale nigdy niezapominającej o budzeniu ducha narodowego złożył nawet wróg, rosyjski historyk Mikołaj Berg:,,Kobieta w Polsce jest wiecznym, nieubłaganym i niewyleczonym powstańcem. Mężczyzna Polak może być białym, czerwonym, cynamonowym, słowem jakich nie bądź kolorów i odcieni: Polka zaś tylko czerwona być może(...),kobieta polska cała jest wyobraźnią, promieniem, modlitwą". Takie matki wychowały ludzi, którzy wyśnili sen o niepodległości.