Weno, kochana moja!

Kiedy snułam się po domu w mej kochanej pasiastej piżamie, rozciągniętym swetrze i ukochanych kapciach w uroczym, artystycznym nieładzie na mojej cennej głowie o dwunastej w południe, myśląc o tym, że brak mi pomysłów i użalając się nad mym ciężkim losem początkującej pisarki, stwierdziłam, że już chyba nigdy nie wezmę kochanego pióra do ręki, czy może nie zasiądę przed komputerem i nie wystukam na klawiaturze choćby jednego słowa. Na skraju załamania nerwowego pochłaniałam kolejną tabliczkę czekolady i bliska łez błagałam o szybkie zakończenie wakacji, tego bezowocnego okresu dla nas, wielkich artystów! Bo ja, biedna dziewczyna nie mam pomysłów, bo przecież są wakacje, nic się nie dzieje, nie muszę nic robić, leżeć na kanapie i delektować się kolejną minutą beznadziejnej nudy. Bo ja pracowałam przez całe dziesięć miesięcy, więc mam czas na relaks i wypoczynek, a jednak chciałabym coś napisać. Jakiś bestseller, który sprzeda się w milionach egzemplarzy, oryginalną książkę albo błyskotliwy felieton. Jakaż ja jestem biedna, jakaż ja jestem smutna i eeech... nic, tylko usiąść i zacząć płakać.
Ale pewnego dnia usiadłam i jakby nigdy nic, zaczęłam pisać. Słowa płynęły, a ja pisałam z szybkością stu słów na minutę. Komponowałam, a słowa były moim życiem, oddychałam literami. Nareszcie napisałam cokolwiek, ale gdy kolejnego dnia zasiadłam do komputera i napisałam kolejny wspaniale wspaniały, nie znający swej wspaniałości tekst, wpadłam w euforię i odprawiłam swój rytualny taniec szczęścia i radości...
Mówi się, że wakacje to ciężki okres dla pisarza. Że brak weny, że brak pomysłów, że brak planu, że brak koncepcji. Siedzimy na fotelach, parapetach, wpatrując się w krajobrazy naszych wakacyjnych celów, podczas wędrówek głowimy się nad kolejnymi pomysłami, a raczej zadręczamy ich brakiem, pływając w morzu, opalając się pod osłoną żarzącego słońca składamy modlitwy do Weny. Uwielbiamy wmawiać sobie przeróżne rzeczy? A może to jednak prawda? Może to wakacje mają taki zły wpływ na naszą twórczość? Ale pomyślmy... Wakacje to normalny czas, ewentualnie z większą ilością lenistwa, ale w zupełności normalny. Dni mijają tak samo szybko, czas płynie tak samo nieubłaganie, a my jesteśmy tymi samymi ludźmi. Wszystko takie same, a my tylko wmawiamy sobie brak pomysłów i obrażamy się na nasze zeszyty, pióra i komputery. Nasze artystyczne duszyczki mają lepsze i gorsze dni, gorsze i lepsze okresy, ale musimy się usprawiedliwić. Usprawiedliwieniem są wakacje, które sobie wmawiamy. Wmówiłam sobie wakacyjny brak weny i nie pisałam przez miesiąc. Pewnego dnia, przeprosiłam pióro, złożyłam mu pokłon, osuszyłam łzy chusteczką w kropeczki i zaczęłam recytować hymn na jego cześć.
Przebaczyło... Bo siła autosugestii nie zna granic...