Magia Świąt

Kiedy byłam młodsza wierzyłam w całą „Magię Świąt”. Wierzyłam w „Mikołaja” oraz „Gwiazdora”. Wierzyłam przez wzgląd na to, że we wszystko wierzyłam swoim rodzicom. Naśladowałam ich. Przed świętami zawsze pomagałam, szczególnie mamie. To pomaganie poniekąd czasami przynosiło szkody. To przypadkiem zrzuciłam szklankę pełną mąki na podłogę, innym razem coś innego… jednak zawsze wierzyłam w Święta Bożego Narodzenia i ich magię. Byłam dzieckiem, które nie musiało zobaczyć, by uwierzyć w coś. Dlaczego? Rodzice byli moim autorytetem. Co święta było tak samo. Siadaliśmy całą rodziną do stołu, wszyscy składali sobie życzenia świąteczne i noworoczne… poniekąd szczerze. Uśmiech emanował z twarzy całej rodziny, a szczególnie z mojej. Byłam najmłodsza i najbardziej naiwna. Zawsze pod choinką, którą ubierałam przy pomocy kogoś z dorosłych, bo byłam przecież dość niska, kiedy miałam te parę lat… pisałam list. List, w którym pisałam, co chcę dostać. Pamiętam też, że na liście zawsze widniało ciasto - sernik, które robiłyśmy tego samego dnia porankiem z mamą. W sumie to ona je robiła, ja próbowałam pomóc. Cały dom był przystrojony kolorowymi lampkami i różnego rodzaju ozdobami. To właśnie ja najbardziej wierzyłam w święta. To ja byłam tą, która stała przy oknie i wypatrywała „Pierwszej gwiazdki”. To ja biegałam z talerzami, z uśmiechem od ucha do ucha, że w końcu przyszły święta. To był mój dzień, ja byłam wtedy w centrum uwagi. To mi wszyscy odstępowali z drogi. To są moje wspomnienia. Naiwne i żałosne wspomnienia małej dziewczynki. Dziewczynki, która wierzy w marzenia, w cuda. Tej, która wierzy we wszystko i wie, że może zrobić wszystko. Od paru lat jest inaczej. Tamta mała dziewczynka się zmieniła, a może wyrosła z tego wszystkiego? Z tej całej „Magii”? Tamta kiedyś mała dziewczynka już nie oczekuję na „pierwszą gwiazdkę” z niedoczekaniem. Już nie pomaga z uśmiechem na twarzy, nie daje „Gwiazdorowi” ciasta i listu pod choinkę. Ta kiedyś mała dziewczynka nie wierzy już w „Mikołaja”, ani nawet nie cieszą jej święta. Ta teraz już duża dziewczynka nie oczekuje niewiadomo czego. Ta dziewczynka nie chce lalek, misiów, zabawek. Ona chce jednego. Jednego, czego nie powie nigdy swoim rodzicom. Ona chce tego, czego tak zwany kiedyś Mikołaj, czyli rodzice nie są w stanie jej dać, czy też kupić. Ta dziewczynka pragnie szczęścia.