O Bogu, którego nie ma, kiedy jest.

Dla mnie religie świata, to zbiór praw i kodeksów, które są symbolami i drogowskazami tego, by żyć względnie dobrze samemu ze sobą jak i innymi. Były najlepszym sposobem na dotarcie do ludzi, którzy nie czytali, nie pisali, oglądali jedynie obrazki i mogli słuchać tego co mówili inni. Ludzie od zawsze czują potrzebę, by w coś wierzyć. Bo mimo wszystko wygodniej jest przerzucić odpowiedzialność za pecha i nieszczęście na boga. Jeśli będziemy żyli wg prawa moralnego czy tam naturalnego to nie będziemy grzeszyć. Bóg istnieje. Jako absolut, jako siła najwyższa, jako taka ostatnia instancja. Ale nie istnieje pod żadną z postaci, w których ludzie go znają. Żadna religia nie oddaje boga. Każda za to odzwierciedla różnice kulturowe i uwypukla to, że powstała właśnie tam a nie gdzieś indziej. Bo chrześcijaństwa nie ma w Azji. Dlaczego? Nie dlatego, że przyjęło się w europie a tam jakoś nie doszło. Nie ma go w azji, bo to nie te kręgi kulturowe. Ta religia tam po prostu nie pasuje. Bo mówi o innych wartościach moralnych, o innym stylu życia niż ten, który tam obowiązuje. W każdej religii na pewno jest sporo prawdy i mądrości. Biblia to nie głupia książka, ale jest zbiorem symboli i porad, lecz nie biografią. Ksiądz od czasu do czasu na ambonie też powie coś mądrego.
Trzeba znaleźć złoty środek.
Jeśli jesteśmy wystarczająco silni, żeby wierzyć w siebie lub w coś innego - nie musimy się bać swoich religijnych wątpliwości. Bo człowiek musi w coś wierzyć. Ja wierzę w siebie. wiem, że to co dobre mnie spotyka, to moja zasługa, to co złe co mnie spotyka wynika z mojego błędu.
Wierzmy sobie lub nie, ale żyjmy dobrze.
~Gocell