Zrobił dwa kroki w przód. Stanął przed masywnymi, brązowymi drzwiami, wziął głęboki oddech i z całą pewnością siebie zapukał w nie dwa razy.

-Proszę wejść- usłyszał.

Nacisnął klamkę i wszedł do środka. Pomieszczenie było małe, ale przytulne. Zaaranżowane w cie-płych barwach, można było się tam poczuć naprawdę dobrze, bezpiecznie. Na środku stała skórzana kanapa, szklany stolik i duży fotel. Na ścianie, naprzeciwko drzwi dostrzegł przestronne okno wychodzące wprost na ruchliwą ulicę, co nieco odbierało uroku temu pokojowi. Była tam również sporych rozmiarów biblioteczka, a w niej poukładane równiusieńko obok siebie książki. Nie były to byle jakie książki, znalezione gdzieś na ulicy czy kupione za kilka groszy na wyprzedaży. Widać było, że są to prawdziwe klasyki, które można poznać po okładce. A on znał się na tym naprawdę dobrze, przecież uwielbiał czytać.

-Dzień dobry. Ja byłem umówiony dzisiaj na wizytę. –powiedział nieco zmieszanym głosem z nieobojętnym wyrazem twarzy.
-Witam. Tak, tak, pamiętam, to Pan nie mógł dobrać dogodnego terminu spotkania. – zażartowała.
Dostrzegł ją dopiero teraz. Siedziała w tym dużym, brązowym fotelu, a w dłoni trzymała białą filiżankę. Była normalna. Ani ładna ani brzydka, taka przeciętna. Średniej wielkości piersi, jasne włosy, jasne oczy, blada cera i nieproporcjonalne do całej reszty usta- duże i czerwone, które podkreślały jej szczery i ciepły uśmiech. Była od niego starsza, sporo starsza, co najmniej 10 lat.
-Proszę, niech Pan usiądzie. Mam na imię Magda, miło mi Pana poznać.
-Adam.
- Napije się Pan kawy?
-Jeśli chciałbym napić się kawy, to poszedłbym do kawiarni, a nie przychodził tutaj i płacił za nią dziesięć razy drożej.
-Przepraszam, jeśli to Pana uraziło. Po prostu zawsze proponuję to moim pacjentom, uważam, że w takiej atmosferze lepiej się rozmawia.
-Nic się nie stało.

Zrobiło mu się głupio. Zawsze robi mu się głupio, kiedy tak kogoś potraktuje, tak oschle, bez żadnych uczuć. Ale czasami po prostu inaczej nie potrafi. Być może jest to taka reakcja obronna przed kierowanym ku niemu dobrem. W obecnym świecie rzadko się zdarza, żeby ktoś był bezinteresownie miły, a kiedy już ktoś taki się pojaw, to go odrzucamy, bo nie wiemy w jaki sposób się z nim obchodzić.

-Przejdźmy zatem do właściwej formy naszego spotkania. Może na początku powiesz mi co było głównym bodźcem, dla którego tutaj przyszedłeś?
-Też chciałbym się tego dowiedzieć…
-Jak to?
-Po prostu… Czuję, że gubię się w świecie, że nie pasuję do niego. Mijam ludzi na ulicy i mam poczu-cie, że zupełnie się od nich różnię. Nie, nie chodzi o to, że czuję się od nich w jakiś sposób gorszy, wprost przeciwnie. Wydaje mi się, że jestem od nich wszystkich mądrzejszy, bo oni są dla mnie tacy głupi, zapatrzeni w siebie… Lgną do rzeczy banalnych, które dają im proste szczęście. Zatracają się sami w sobie, zapominają o wartościach, którymi powinniśmy się kierować. Tak, mam problem z ludźmi, z własną egzystencją. Nie rozumiem świata. System, w którym żyjemy nie istnieje, to fikcja, która została stworzona tylko po to, aby móc nami kierować, wpajać nam coś, czego tak naprawdę nie ma i nigdy nie było. Moim największym problemem jest to, że nie wiem czego chcę, nie wiem do czego dążę. Z jednej strony chciałbym świętego spokoju. Chciałbym móc zostawić to wszystko, przełamać swoje granice i wyruszyć, poznawać świat. Ale z drugiej strony potrzebuję zrozumienia. Kogoś, przed kim będę mógł się otworzyć i powiedzieć mu wszystko to, co mnie boli, denerwuje, czego nie jestem w stanie zrozumieć… I chyba właśnie dlatego dzisiaj tutaj przyszedłem, żeby móc odnaleźć siebie w sobie.
-Od dawna się tak czujesz?
-Nie pamiętam ile to już trwa. Zaczęło się chyba w liceum, dopiero wtedy zacząłem bardziej przyglądać się sobie i otoczeniu, zacząłem analizować, dostrzegać różnice między ludźmi i to, co z nich wynika.
-I co z tego wynika?
-Że ludzie są zjebani.
-Wszyscy?
-Nie, tylko ci, którzy łakną banału, zachowują się jakby byli pozbawieni człowieczeństwa, jakby kierowali się jedynie zwierzęcym instynktem.
-Podoba mi się Twój tok myślenia. Uważam, że jesteś niezwykle ciekawą osobą…

*Trrrr* Zadzwonił telefon.

-Przepraszam, muszę już iść. Do widzenia.
-Ale… Mamy jeszcze 15 minut do końca spotkania.
-To pilne. Do widzenia.
-Do widzenia…