Dziękuję

Chociaż już nie tęsknie za Twoim widokiem, wciąż zastanawiam się jakby to było z nami dalej. Podobno ma być ciepły, słoneczny wrzesień, moglibyśmy siedzieć i rozmawiać godzinami w parku. Mimo że dla mnie zaczął się rok szkolny, to miałabym na co czekać do kolejnego weekendu. Z pewnością byłaby to piękniejsza jesień. Ociekająca bezpodstawnym szczęściem i ciepłem drugiej osoby. Szkoda, że tego już nie będzie, że nie spędzimy razem września ani października ani listopada ani grudnia, nawet Sylwestra. Mówię szkoda, na szczęście to tylko smutne słowa, które nie odbijają piętna na moim sercu. Zawsze w mojej podświadomości pojawia się nutka zazdrości, gdy widzę jakieś zakochane pary. Mam poczucie, że ja znów wrócę do swojego nudnego pokoju i wszystko będzie takie samo. Mam to poczucie, że oni nie będę się nudzić. Sama pamiętam siebie, tą siebie z Tobą, tą siebie sprzed kilku miesięcy. Pamiętam jaka byłam promienna i odporna na szarości dnia, na niepowodzenia. Wiedziałam, że jak wrócę do domu to napiszesz, że się zobaczymy, że się uspokoję, że będę radosna ot tak po prostu. Lubiłam to poczucie szczęścia od tak po prostu. Wszystko było takie zwyczajne i przeciętne, nigdy przecież nie było filmowo i romantycznie. To zabawne jak wyobrażałam sobie swój związek, swoją wymarzoną randkę, tymczasem Ty zabrałeś mnie nad rzekę i stary młyn i tam rozmawialiśmy. I wiesz co? Pamiętam to wszystko dokładniej niż wymarzone scenariusze. Na myśl o tych chwilach uśmiecham się nie tylko na twarzy, uśmiecham się w duchu. Wszystko to miłe wspomnienia. Aż nie mogę uwierzyć, że kiedyś były jak ciernie wbijane w moją duszę. Właśnie wtedy, ktoś zapytał się mnie czy żałuje, że Cię poznałam. Odpowiedź była jasna, nie żałuje. Nawet, gdybym znała zakończenie tego wszystkiego i tak chciałabym Cię poznać. Było warto. Niczego nie żałuje.