Nałogowcy złości

Mogę nawet rozgnieść cię jak pluskwę i nie muszę czuć się ani trochę WINNY".

"Przyjaciele"
"Przyjaźni szczerej duch nas łączył,
Ale złość nas rozdzieliła.
Duma nie daje, bym spór skończył,
Choć myśl ta sercu miła"

Wszyscy potrzebujemy przyjaciół. Niestety, nałogowcy złości sami niszczą swoje przyjaźnie.Wcześniej czy później prowokują konflikt, a potem następny i następny. Przyjaciele starają się łagodzić nieporozumienia, ale nałogowiec złości tak naprawdę nie chce zrezygnować z walki. Ona leży w jego naturze. Drążenie sporu w nieskończoność to jego zadanie.Czy nie łatwiej jest pogodzić się z utratą przyjaciela , niż poddać się i wycofać ?
Nałogowiec nie przebiera w środkach. Nie pogardzi informacją z dziesiątej ręki. Na polu walki zostają zwycięscy i pokonani. W rezultacie liczba przyjaciół stopniowo maleje, zostaje jeden, dwóch, czasem żaden.Samotność, izolacja, wsciekłość. No cóż, trzeba szukać
SOJUSZNIKÓW.

A może jest jeszcze inaczej ? Może wszyscy przyjaciele są nałogowcami złości ?
TO DOPIERO ZABAWA ;)
Kto z kim przestaje , takim się staje. Trudno się dziwić kłopotom nałogowca, skoro otacza się samymi złośnikami ;)

Nałogowiec nie wie, że nie uda mu się pozbyć problemów , demonizując innych. Powinien sobie powiesić tablicę nad łóżkiem i często na nią spoglądając wziąć do serca, że :

- porządni ludzie mają czasem odmienne zdanie i to jest w porządku
- jeżeli ktoś się nie zgadza ze mną, nie znaczy, że jest zły
- świat nie jest czarno- biały