na odwrocie księżyca
spisujesz ból
łzy odmawiają posłuszeństwa

piszesz jątrząc ranę zieloną
aż do uśmiechu
pękła któraś z twoich blizn

myśl o miłości przepadła
z niedokończonym dzieciństwem
chciałabym cię odnaleźć ale cóż
skoro słońce odwraca twarz
a tęsknota pęka na pół?

kocham twoją rzęsistą melancholię
umieram nigdy nie napotkawszy snu
w oczach
umieram po cichu na złość

mój miły wierzę
kiedyś jeszcze się wyśpisz
i obudzisz
by uratować moją tęsknotę

niebieski ptak któremu wiatr
przetrącił skrzydła
od początku wiał w oczy

wiedziałeś w jakim momencie
odwrócić kartkę
już przez kogoś zapisaną
bez marginesów

wiedziałeś kiedy spojrzeć
w zielone oczy śmierci
tak dobrze znane z widzenia

tuż obok jest Bóg
jego omnipotencja
i koślawe kościste kolana

wiem jednak że to pierwszy raz
kiedy twojej duszy zabrakło miejsca
w ciele
o trzy rozmiary zbyt małym
uciskającym na wysokości mostka

Kusi mnie
podróż w nieznane

drżącym spojrzeniem strącone
uczu niewinne zatracenie

niby ukradkiem a jednak
zdobyte oczekiwaniem

oddechem pomiędzy jednym
a drugim uderzeniem serca

splotem winorośli warkoczem
słodkim ambrozji nektarem

niedoczekaniem na ustach
lekkim fali uniesieniem

powracasz choć nie znalazłeś świata
pośród zdradzonych dróg
mimo że u twoich stóp lunatyka
rozpościerają się łany cierni
podobne snom do jakich nie warto
się przyznawać
do bólu uwierzyć

jesteś na wyciągnięcie
aby zadać mi śmiertelną namiętność
dotykasz miękko mojego oddechu
rozbierasz ze wspomnień
skronie pozbywasz cytrynowych myśli

przebrana w wyjściową melancholię
w nieprzemakalną maskę
bawię się z tobą w śmierć bez skazy
bez zbędnych słów
podaruję ci swoją
opętana krzykliwym deszczem
tęsknotą której nie zastąpi życie

wierzę że podejdziesz dość blisko
bym mogła oswoić twój obłęd

a gdybyś się pojawił
tak samo pięknie jak ciebie nie ma?
gdybyś przyniósł mi
niebieski dzban
świeżo zebranych smutków?
nauczył kochać
pomaleńku nie pozostawiając śladów
na lustrze
po zmierzchu naszych pocałunków?

odnalazłam pragnienie [...]

jak pokonać myśli
z tych najczystszych niechybionych?
wskrzesić samotność wyrodną matkę?
niedokończona podróż
odbija się echem
o nasze nagie pięty włóczęgi
o niebieskie skrzydła

tak łatwo w tej sekundzie
stracić równowagę na przełęczy
trudno oderwać się od dna
na którym można powspominać
wyprzedane czasy

pulsuje w naszych piersiach
to słowo za którym każdy tęskni
powłóczyste potoki urojeń jak zwykle
brną na wznak

o liche świadectwo
naszych porywistych słońc
okiełznanych huraganów
horyzontów co zaplątały się
w wielokropki

podzieliła nas noc
ciężka od spadających gwiazd
których smaku nie zdążyłeś poznać
stadem runęły
do progu

podzieliła nas
przepełniona po granice pustka
by obdarzyć obosieczną miłością
pamiątką po ranach
celnie zadanych

podzieliła nas strata pustkowie
i nadzieja
elementy niepasujące do układanki
z nieludzkich słów
niedopasowanych myśli

podzielił nas mur światła
przez szpary przesącza się
śmierć
upstrzona bliznami
po krzykach ofiar

podzieliła nas samotność
rozrzuciła zamierzonym przypadkiem
po meandrach [...]

Nadchodzi wieczór
tragarz tęsknot

garnitur słów pięknych
bryluje Księżyc

ciało niebieskie
od pawia dumniejsza

cóż ja mogę dodać od siebie
by ująć cię (choćby za rękę)

kwiecie tarniny
żonkili naręcze

cóż ja mogę dodać od siebie, Księżyc
od Narcyza piękniejsza?

wybiegam na rzęsiste doliny
nadludzkich snów zielonych rzek
rozrzucam linie papilarne
ciągnące się poprzez kąciki ust
pająki i inne człekokształtne

gdzieś pod mostkiem drzemie
dziwny ten świat co przewyższa nas
o jedno zerwane źdźbło
o haust powietrza u źródła

znów rozkładamy na krzyżu
skrzydła gotowi wzlecieć
z wystruganych rozdroży
zaciskamy w piąstkach źrenic
słowa jakich nikt już nie rozpoznaje

trzeba odrobinę cienia by nie spłoszyć
Boga z Jego czterokątną niemocą
Idealisty który nie dokończył człowieka

proszę przyjdź z tobołkiem
pełnym ususzonych dziesięcioleci
w imię mojego krzywego ciała

wróć z ostatnią niespełnioną granicą
marzeniem ze złamanym językiem
dotknij moich nagich powiek

zostawiając odciski
podobne spowszedniałej kromce
w zębach trzymasz krzyż

sięgający najwyższych znamion gwiazd
choć śnię skrupulatnie i na złość
jątrzącym się ciemnościom

oczekiwanie wyrzyna się
u wezgłowia niczym mleczny ząb
czeka na ciebie cała moja jaskrawość

jak każdego świtu spodziewam się
plam twoich kroków na moim całunie
na przedeptanych powrotach

kolejny list nie doszedł...
i to ma być dowód w sprawie?
miłość nigdy nie była
nie jest
i nie będzie
sumą uniesień
w sztuce podzielonej na akty

znowu piórko na tle
ulubionej pościeli w kwiaty

Niczym pierwsza letnia noc
Przyjdź do mnie skrycie
Ubrana w zwiewną prześwitującą sukienkę
Z wiankiem wiosennych kwiatów we włosach

Niebo niech błyszczy gwiazdami
Twoich oczu
A księżyc zgaśnie
Przy Twym uśmiechu

Otul moje ciało mgłą tajemnicy [...]

Jesteś pierwiastkiem składowym mej namiętności
Gdy tonę w błogiej kontemplacji bezdechu
W rozkoszującym się sobą dotyku
Wyrywam ciało z nagości chłodu
Ginę w pragnieniu płomieni

- Śpisz? Bo ja bym ciebie wykochał
Na wszystkie możliwe i niemożliwe sposoby.

W kołysanki, przytulanki, wplótłbym
Od krawędzi do krańców łóżka przewalanki.

Raz na tobie, raz pod tobą,
Naprawdę parytety,
Są szczęściem nie tylko kobiety.

- Dobrze kochanie, niech się stanie,
Noc rozkosznym niewyspaniem.
Amen.
Amen.
Amen.