Patrząc na Ciebie chcę wiedzieć
Kiedy muskasz moje ramię
że nie jest to przypadek.
Łapać Twój uśmiech
słyszeć bezgłośne "ja wiem"
wyobrażam sobie, że też chcesz.

Boję się
popsuć choć jeden dzień
świadomie ranię siebie.
Chcę byś wiedział, [...]

Przyjdź do mnie nocą
I dotknij mej duszy
Pozwól mi poczuć, że jestem
Dla ciebie wszystkim

Dotknij mych warg
I pozwól poczuć Twój słodki smak
Pozwól mi cieszyć się każdą sekundą
Gdy serce bije mi za szybko

Dotknij mego ciała [...]

Widziałem w gwiazd tańcu swe wszystkie marzenia
Uśmiech szalony, co mnie chce opromieniać
Widziałem oczy tak mnie ciekawiące
Widziałem oczy urokiem błyszczące...

I znów były gwiazdy, co niebo rozciąga
Nad głową się śmieje, pod stopami łąka
Ech, wieczorny zapachu, zieleni soczysta!
Pięknaś jest i w słońcu, i gdy pora dżdżysta

A gdy kroków potem kilka przed ratuszem się znajdziemy
Przysiądziemy na ławeczce, w świetle lampy odpoczniemy
Wtem się urok nam pokaże kilku epok przeminionych
Ulic skąpanych w historii, wieczornością oświetlonych

Może znów spojrzę na Ciebie, może zdam ja sobie sprawę
Że czasami w ludzkim życiu nie ma czasu na poprawę
Ech, a na miłość czas ma przyjść, a może go nie ma wcale?
Nie warto jednak tu płakać, by rozlewać swoje żale!

Powiedz mi aniele, kiedy krzyczeć mam?
Kiedy runie góra usypana z ran?
Ja wierzę w jej wieczność i niezgasły krzyk
Wierzę w taniec cieni, w nasz taneczny dryg

Znów nie widzę siebie, choć przecież się znam
Czy jestem strażnikiem swoich własnych bram?!
A może moja myśl pędzi teraz w miejsca inne?
Przed oczy tak cudowne, acz nie czarne, nie winne...

Oczy są to w lodowym kolorze
Grają w nich śmiechy, błyskają zorze
Tańczy wspomniane nasze spojrzenie
Znowu w mej piersi wyczuwam drżenie!

Ach, jest mi ciepło, bo jesteś [...]

Wielcy stworzyli
Swoje posągi z brązu
A przecież nie bardziej
Zasługują na Słońce niż ja
Dlatego buduję wzgórza
Na które być może
Cię kiedyś zabiorę
Spakuję ze sobą miłość
Wprowadzę ją do Twoich żył
Czy zostaniesz ze mną?
Nie chcę wiedzieć na ile [...]

Mała
Ty się rozpadasz
jak przemoknięte książki

chciałem Cię wczoraj
chwycić w ramiona
rozleciałaś mi się
pod palcami

kochanie
Ty się poskładaj
już i tak jest Ciebie za mało.

Już nie zniosę więcej tego,
plotek, ani oszustwa twego.
To miała być tylko gra,
a to było życie, czy to prawda?
dowiedziałam się wreszcie,
że lizaliście się na mieście.
Całowanie się ma być romantyczne,
ale to było wredne, nie czyste.
Nie mogliście się odkleić,
a znajomi to widzieli.
W "głuchy telefon" niestety gram, [...]

Lgnę ku tobie jakoby ciało spocone
Do chłodu dłonie swe mokre wyciągając,
Rozkoszy gwałtownej żądając
W dreszczach na plecy rzucone.

Robaczywie i posuwiście do łona twego
Zmierzam pokornie i strudzenie,
Skąd słodko lepkie wysącza się jedzenie
Co nęci i łechta gusta podniebienia mego.

O szaleństwie! które mnie tak wodzisz
I na fali pragnień podtapiając wznosisz,
Wyrzuć mnie na łaskę tegoż raju!

Czaszkę rozbij uwalniając zgiętą duszę
By rozprostowała członki swoje w kraju,
Gdzie nikt dotąd nie zastał suszę.

Wiecznie jedyny dreszcz
Choć pierwszy, ostatni deszcz
Ruch szalonych, choć wykwintnych warg
Nie ma tu już zwątpienia, szarości, tutaj nie ma skarg...

Tu jest taniec, choć walka- ach, jakże namiętna!
Oplatają mnie teraz Twych uroków pęta...
Odrętwienie rozlewa od stóp aż do głowy
Jest to stan ciekawy, acz zupełnie nowy...

Powoli biegnie iskra, tak silna, a spokojna
Ciało chce ogarniać siła ta upojna...
Och, pani ma wyśniona, cóżeś uczyniła?!
Co się ze mną dzieje? powiedz, moja miła!

Jak może być złem ten taniec radości?!
Jak może trącić mrokiem ów triumf miłości?!
Ha! Na pewno może, taka jest natura
Choć jest kolorowa, to jednako bura...

Ale... niech się dzieje. Nie będę żałował
Chcę na chwilę zapomnieć o wewnętrznych wrogach...
Jednej kapki szczęścia nam teraz potrzeba
Chodź tu do mnie, pani... daj przychylić nieba...

Kimże jestem, czy Rycerzem?
Choć chcę skosztować mroku Twego
To nie jest złe, tak w głębi wierzę...
A czy pochodzić ma od złego?

Gotować we mnie chce się krew
Żądz taniec opanować myśl
Unosi w ciekawości brew
A dotyk pragnie wniknąć w sny...

A co jeżeli tego chcę?
I spełnić się to kiedyś ma?
Czuję ja przecie, że to grzech
Lecz jeśli taki grzech, niech trwa...

Na propozycję jedną Twą
Rzuciłbym migiem cały świat
Byłoby to jak ciepły grom
Wśród zwałów lodu piękny kwiat

Nawet nie wiez jak mi się marzy
Mieć Ciebie obok siebie i
Być obok Ciebie

Siedzielibyśmy na fotelu ogromnym
Przy świetle zgaszonym
Ognisko by się tliło,
drwa w tym kominku z zadrości czerwone

Jak myślisz ; o kogo ?

Siedzielibyśmy przy tym kominku razem
I , pieszcząc twe długie włosy szeptałbym
Ci ukratkiem imię Twoje do ucha,
bo nie znam nic pięknieszego

Płomień nie był przez nas kontrolowany
Pali się dywan
Niech i cały dom się pali , póki
póty mam Ciebie obok siebie i
jestem obok Ciebie

Za­biorę Cię wśród łąk mych tchnienie,
gdzie szczy­ty marzeń kryją zapomnienie,
wśród by­ty zdarzeń złocis­tych kwiatów
i w pełni słońca,sy­ty za­pas miodu,
miodu słod­kiego,gro­du świata słodów.

Jas­kra­we tra­wy,wyją z ciebie braku,
błękit­ne mrza­wy ro­nią łzy przecudnie,
wyślę Ciebie pta­kom co mil­czą szeleszcząc,
wy­pełnię duszę pełnią co szu­ka śmie­chu złudnie.

Fe­nik­sy og­niem grzmiące,wiarę grzbietem niosą,
Twa sto­pa na mej łące,piękniej­sza od wszechświata
Po­daruję ciebie dzi­siaj,snów pełni niebiosom,
i nie będzie to tak jak Kain zabił brata.

* Wykorzystane na koncie w portalu-poetyckie-zacisze.pl przeze mnie (krzych7756).

Kimżeś, miłości, jak nie fałszem?
Co smutne lubisz trącać struny
Czymżeś, jak nie wściekłym rauszem?
Co każe mi mordować tłumy

A czymże fałsz, bo nic już nie wiem?
Gdy nie ma dobra ani zła
Bo ciągle przecież pragnę Ciebie
Wszak jesteś Ty i jestem ja

Czym rausz i szał wśród karych drzew?
Wołanie tęskne z nocnej toni
Trzask suchych, choć spłakanych drew
I ciepło Twojej wdzięcznej dłoni

Oddech to trud, gdy ciężko mi
A w kamień się przemienia pierś
Och, ocuć mnie, swym mieczem tnij!
Przywołaj mrok i krwawą rzeź...

Odejdź! Nie, proszę Cię, bądź...!
Całując iskrę każdej łzy
Szalony świat- kraina żądz
Och, zabij mnie, bo wątpię w gry...