Eldorado życia

Zostawmy to co wyższe, wszystko to czym powinniśmi się kierowac. Bo tak trzeba, przecież wypada. Załóżmy, że jesteś koło tego, do ktorego oprócz myśli należy całe, permanentnie całe ciało. Gdyby wyłączyć wszelkie kompleksy, którymi zasłaniasz się codziennie. Wyeliminować doszczetnie każde z ogarniczeń. Jakoby świat był otwarty, nie znający podziału na dobre i lepsze, złe i krzywdzące. Gdyby granic nie było, a obok Ciebie był ten, z którym chcesz spędzić, nie mówię że całe życie, ale choć jego skrawek. Odważyłabyś być nieco bardziej wyuzadana, bardziej ze swych marzeń, wyobrażeń, a nie szarej przygniatającej rzeczywistości. Gdyby to wszystko, co nazywasz problemami było obok, daleko, dalej niż sięga Twoja pamięc i percepcja. Wiesz, jaka mogłabyś być, jaką chciałabyś być. Masz już pomysł? Widzisz to spotkanie. Te drzwi, za którymi wiesz, kto stoi. Czujesz, jego ciało, choć jeszcze zapach nie unosi się w tym domowym powietrzy. Ty taka, wolna, wolna od wszystkego co Ciebie wiązało, co miało wiązać dopiero. W samej koszulce, białej jak tam z dzieciństwa, bez żadnych blizn pamięci, bez krzywd wpisanych w Twoje podniebienie wspomnień. Bez stanika, bo piersi przecież takie idealne. Krągłe pośladki otulane już tylko tą miękką koroną. Otwierasz drzwi, widzisz i wiesz, co będzie potem, Przypominam, nie ma juz niczego co Ciebie łączyło z tym co prawdziwe. Jesteś Ty, Twoje wyobrazenia, pragnienia, nieodparta chęc zaspokojenia wszystkiego co przedtem nie wypadało. Widzisz, a może już nawet czujesz, jak Twoje ciało w mało niewinnym uścisku łączy się z jego. Jak z dwojga stajecie sie jednością. Jeden cel, jedna droga. Jednośc, w całym tego słowa znaczeniu. A usta, juz nie tylko w dwoje warg, jest już ich czworo. Twoje zimne, zaciśniętę, z jego stają sie takie posłuszne, nadto rozbestwione, bo przecież mozesz, bo przeciez to ta pora. A ręce, niepohamowane, nieograniczone. Ciała tyle do zwiedzana, im nie potrzebny przewodnik, wiedza gdzie, wiedza po co. Już nie jestescie w przejsciu, a w głębiu Twojego lokum. Gdzie? Blat kuchenny, świeżo wypolerowany, czy może ten stół z wczorajszymi wieczornymi notatkami. A może po prostu podłoga, ta zimna, dzisiaj pastowana. Czy może po bożemu, łóżko z jedwabną pościela. A co potem, jak juz miejsce grzechu wybrane, jak już zdecydowani gdzie. Jak? Twarzą w twarz, widząc spojrzenie, może nawet miłośc wylewającą się z gałki ocznej, a może bokiem, bo bliżej, bo kazda częsc razem, bo tak on lubi. A może coś nadto kąśliwego. Może Ty u góry, bo silna, bo pani bizneswomen. A może na stojąco, bo nie marnujecie czasu na podłoże. Może przy ścianie, by ruchy silniejsze. Może cwierć na łóżku, połowa w powietrzu, ćwiartka na panelach. Kto prziecież zabroni. Nikt, Tylko Ty i on, Ty i swoje pragnienia, Ty i ich cel, bez po co, dlaczego ,ale. A koniec. Nie taki jak zawsze, z mało zadowoloną miną, bo można bylo dłużej, silniej lub ciapke mniej. Teraz jest agonia, agonia myśli, bądz ich braku. Bo ciało się trzesie, bo jeszcze czujesz ten dresz, choć dawno zawiał wiart i powinien go zdmuchnąć, nie zdmuchnął. Adrenalina nadal w Tobie, serotonina nadal w żyłach, a twarz nadal ta rozchwianie. Nie masz kontaktu z rzeczywistością, nie nie teraz. Jesteś ponad, ponad to co tutaj, ponad to co kiedys zostawiłaś, ponad to co zostawisz dopiero kiedys. Wychodzi? Nie, zostaje. Tak jak chcesz, zasypiasz, zasypiasz przy nim bez strachu, ze nadto dziwakarsko. Rano śniadanie, jak z amerykańskich filmow przykazano. Ten sok pomarańczowy, na lepszy humor, ten kwiat, by oczy błyszczały. Nie mówie, ze tak ciągle. A możesz choć chwile, choc dwie, choćby nawet pięc. Nie rezygnujmy bo cos kosztuje, bierzmy bo można zyskać.