Mów mi!

Znów mi cicho szepcesz do ucha
Zbyt cicho
Mam już swoje lata
i słyszę nie-wszystko

Nie widzę też zbyt dobrze
Więc co z tego, Droga,
Że masz jędrne piersi?
Twego trudu szkoda.

Dotyk też już nie taki
Ręce pomarszczone
Nie docenią już tak łatwo
jak dawniej Twego łona.

Mówię niewyraźnie
Więc nie licz Kochana
na miłe słówka szeptane
do ucha od rana.

Co najwyżej bełkot staruszka
Czy Ci to wystarczy?
czy nie będzie za mało
zwykły lament starczy?

Czy jeszcze kiedyś zdołam
objąć Cię tak czule?
Pieścić Twoje ciało?
Czy jeszcze coś poczuję?

Mów mi czulej, mów Słońce
mów mi cały czas.
Bym pamiętał Cię dobrze,
gdy nie będzie nas.