Opowieść O Dwóch Połówkach

Zainspirowane cytatem

Rozdzieliła się pewna dusza na dwie połowy
Wyglądała niczym dziwoląg, co ma dwie głowy
Owe połowy udały się w innym świata kierunku
Pragnęły się razem złączyć, lecz nie było ratunku

Opadły na świat, gdzieś daleko od siebie
Zapomniały o sobie, zapomniały o niebie
Każda w swym kręgu życia egzystowała
Każda inna była, inaczej się zachowywała

Jedna szczęśliwa za dnia, nocą zapłakana
Cieszyła ją słoneczna barwa, radość pozorna
Smucił ją mrok samotnych nocy w blasku księżyca
Okaleczał ją słony łzy smak, który ranił jej blade lica

Drugiej połowie w nocy serce z ran się leczyło
Lecz za dnia coś ją raniło, coś okrutnie ją kaleczyło
Nocą samotnie mogła odpocząć od tych tortur nieludzkich
Za dnia wytrzymać nie mogła bolesnych męk wszelakich

Obie połowy czegoś w życiu szukały by pustkę wypełnić
By chociaż coś osiągnąć, by się w życiu swym spełnić
Lecz od pozornego szczęścia do prawdziwego czegoś brakowało
Obie połówki miały wielką pustkę, do której zło wkraczało

Zło, ponieważ smutek takież imię dostał nowe
Ponieważ nie smucił, lecz ranił każdą połowę
Po latach wielu obie polowy się spotkały
Lecz do dziś nie wiadomo czy się rozpoznały

Czy słyszałeś może dalszy ciąg tej opowieści ?
Może podzielisz się ze mną i przekażesz mi wieści ?
Czy obu połówkom nadal owy smutek w życiu dolega ?
Każdy musi znaleźć swą drugą połowę, na tym życie polega

Nie wiem czy obie połówki się rozpoznały
Jeśli tak to z pewnością się pokochały
Jeśli jednak minęły się w korytarzu
To nie złączyły się przy ślubnym ołtarzu