Na zawsze

A może oto jest i pora
By poczuć w sobie cień spokoju?
W oczu burzach, w serca norach
Z dala od ludzkiego znoju

Choć przez chwilę- o tak, razem!
Choć przez chwilę w wspólnym cieple
Poza złem, poza rozkazem
W Niebie- nie w płonącym piekle...

Jeśli nie dziś ten czas
i Pan nie zawoła jeszcze nas
niedługo potrwa czekanie
na to ostatnie wyzwanie.

Więc odłóżmy miecze
oręż przecież nie uciecze
chwyćmy się tylko za dłonie
niech chwila ciepła w nas płonie.

Dzisiaj pod rękę z nadzieją
wysiejmy łąki kwiatów bielą
czynów miłosierdzia wdzięcznego
za każdą godzinę życia doczesnego.

A jeśli nie czas zgasnąć nam?
A wieczna krew znów krzyczeć chce!
Świat czarnych drzwi i grubych bram
To świat, gdzie zalega cień

Czasami jeno pragnę chcieć
W nadziei mej zatopić się
Na chwilę choć odłożyć miecz
Spokojem witać nowy dzień

Nie mi pisany taki los
A czyj jest spokój moich ust?
Tak lekki, chłodny jest dziś wrzos...
Wśród nocnych mgieł, podniebnych chust...

Nawet jeśli tak, to zagaśniemy
w popiołach własnego życia
bo w końcu kiedyś umrzemy
nie będzie nic do ukrycia...

Nie moją rolą sądzić jest
Nie losem moich wrzasków sąd
Czy czeka nas ognisty chrzest?
Wśród mrocznych, niezgaszonych żądz?

Nie bój się, nie zawiedziesz.
Tylko w jeden sposób mógłbyś to zrobić. No może w dwa.
Pierwszy: zlitować się nade mną.
Drugi: osądzić mnie.

I ja pragnąłbym siebie takim widzieć, Weroniko...

Ja... dziękuję... trochę mi z tym ciężko... bo boję się Cię zawieść jako przyjaciel. Bardzo się boję.

Czyste pragnienia rozjaśniają światy
są jak ledwo rozkwitłe polne kwiaty
nikt nie zaprzeczy, śe pięknem grzeszą
ale te skromniutko jeno głowy zwieszą..

Przepiękny wiersz. Tak, takim Cię widzę: pięknym i delikatnym, czułym i lojalnym...

Może to samo przyjdzie?
Nie jam wróżbita czy astrolog.

Toczmy swoje wojny... nuże potoczą się pewnymi torami?

Agnieszko- gdzieżby tam doskonałe- po prostu... od serca. Dla serca... o tak... o tak..!

Avrel... a kto wie? Może znajdziesz.
Nadzieja, moja droga, to potężna magia.