Przykładam ciało do twojej nieprzypadkowej duszy.
Przytwierdzam pocałunek do ust,
tak chciwych w swoim pięknie.

Całe dzisiejsze niebo kojarzy mi się
z kolorem twojego serca,
pokornie rozpostartego ponad światem.
Cały dzisiejszy niepokój ofiarowuję
twojemu milczeniu, embrionowi przyszłości.

Nie, nie chcę otwierać oczu,
dobrze jest mi w tej śpiączce.
Tak do bólu dobrze czuję się w wypożyczonym jutrze.
Twój cień jest zmęczony światłem,
usta nie nawykły do spotkań z bólem.

Składam moje życie do twoich stóp,
podarowuję złudzenie, dla którego opuszczę
pięć kątów wydrążonej głowy.
Kolejny dotyk rozpuszcza się w chłodnej krwi,
kolejne muśnięcie powoduje piękny strach.

Pomyliły mi się kontyngenty, pomieszały
spojrzenia, zanurzone dotąd w odmętach
twojego ciała, zadedykowane nieparzystej śmierci.