Drażnię się z bogami i ze sobą samą, to wychylając się, to cofając i znów wychylając nad przepaścią. Zemszczę się na bogach, przejmując kontrolę nad własną śmiercią. Sama przetnę nić, do której przecinania uzurpują sobie wyłącznie prawo boskie prządki, utkam na nowo własne przeznaczenie, jak druga Penelopa.

Przez ranę wycieka życie. [...] ziemia purpurowieje od kropel jego krwi. Gdziekolwiek padają, wykwitają krwiście czerwone anemony, choć to nie pora ich kwitnienia.