Głupiec ogłupia książkę, podczas gdy głęboki umysł ją pogłębia. Każda książka przypomina hiszpańską oberżę: tam klient przynosi własny obiad.

Nieważne, czy jestem z tym szczęśliwy; wolę być nieszczęśliwy i dalej malować. Tym bardziej, że jestem szczęśliwszy, kiedy maluję.

Artysta nie nagina się do rzeczywistości, lecz ją wymyśla. Właśnie dlatego, że nienawidzi rzeczywistości, stwarza ją z urazy.

Dziwna rozmowa, pomyślał Adolf, tak naprawdę łatwa do podtrzymywania: modelka pyta, odpowiada i czyta w myślach.

Od początku konfliktu księgował to, co odróżniało mężczyzn od zwierząt; na razie znalazł tytoń, alkohol i wojnę. Trzy sposoby na szybsze skończenie ze sobą. W gruncie rzeczy człowieka od zwierzęcia odróżniała niecierpliwość wobec śmierci.

„Sława lepiej pasuje zmarłym [...] to wypożyczony strój, żywi wyglądają w nim śmiesznie.”

Bywa, że latami walczymy z tym, co oczywiste, a niekiedy najbardziej szalone projekty zachwycają nas od pierwszego wejrzenia.

Nikomu nie życzę, by od dzieciństwa musiał współistnieć z pięknem. Z rzadka widywane piękno opromienia świat. Dostępne na co dzień rani, pali i zadaje rany, które się nigdy nie zabliźniają.

Rzeczy na pokaz są tylko tym, czym są [...]. Płaskie. Nieme. Nie powinny pokazywać niczego innego, tylko siebie. Rzeczy na pokaz niczego nie wyrażają, należą do innych i są przez nich tolerowane tylko za tę cenę.

Siła piękna polega na wmówieniu tym, którzy się z nim stykają, że oni sami stają się piękni.

Jako młody człowiek chciałem, żeby piękno było we mnie, byłem nieszczęśliwy. Teraz wiem, że jest ono wszędzie wokół, akceptuję je.

[...] sukces to zazwyczaj coś, co nie pochodzi od artysty, lecz od publiczności.