Trzeba się wystrzegać tematów, nad którymi się panuje. Lepiej być opanowanym przez nie. Im bardziej posuwam się do przodu, z tym większym trudem odkrywam, kto pisze we mnie, gdy piszę. Pisze się samo.

Tworzy się wyłącznie poprzez równoważenie strachu i pomysłowości. Jeśli za bardzo się boisz, nie zdołasz niczego wymyślić. Jeśli nadmiernie się kontrolujesz już nie narażasz się na niebezpieczeństwo i nic ważnego nie wymknie się spod twojego pióra.

Od trzydziestu lat badam świat za pomocą własnej wyobraźni, która wydaje mi się prawdziwym narzędziem poznania. Jakie nudne byłoby przeżywanie wszystkiego, o czym się opowiada! Zostawiam to tym, którzy upierają się, by uchodzić za powieściopisarzy, chociaż brak im podstawowego daru: wyobraźni. Nie mam ambicji, żeby dorzucić milionową książkę o rozwodzie, o depresji, o chorobie, o stracie ojca, o rodzicielstwie...

Ty nie chcesz pisać, Augustinie, ty chcesz napisać. [...] Piszesz swój tekst teraz, nie wtedy, kiedy będzie ukończony.

Wiara absolutna nie bierze się z inteligencji, lecz z woli. Nie stanowi sposobu poznawania świata, lecz zaangażowanie się w świat. Fanatyk zawsze znajdzie powody, żeby wątpić, ale on nie chce wątpić. Do tego stopnia woli swoją fikcję od rzeczywistości, że uprząta rzeczywistość kałasznikowem, gdy ta mu się sprzeciwia.

Głupiec ogłupia książkę, podczas gdy głęboki umysł ją pogłębia. Każda książka przypomina hiszpańską oberżę: tam klient przynosi własny obiad.

Nieważne, czy jestem z tym szczęśliwy; wolę być nieszczęśliwy i dalej malować. Tym bardziej, że jestem szczęśliwszy, kiedy maluję.

Artysta nie nagina się do rzeczywistości, lecz ją wymyśla. Właśnie dlatego, że nienawidzi rzeczywistości, stwarza ją z urazy.

Dziwna rozmowa, pomyślał Adolf, tak naprawdę łatwa do podtrzymywania: modelka pyta, odpowiada i czyta w myślach.

Od początku konfliktu księgował to, co odróżniało mężczyzn od zwierząt; na razie znalazł tytoń, alkohol i wojnę. Trzy sposoby na szybsze skończenie ze sobą. W gruncie rzeczy człowieka od zwierzęcia odróżniała niecierpliwość wobec śmierci.

„Sława lepiej pasuje zmarłym [...] to wypożyczony strój, żywi wyglądają w nim śmiesznie.”

Bywa, że latami walczymy z tym, co oczywiste, a niekiedy najbardziej szalone projekty zachwycają nas od pierwszego wejrzenia.

Nikomu nie życzę, by od dzieciństwa musiał współistnieć z pięknem. Z rzadka widywane piękno opromienia świat. Dostępne na co dzień rani, pali i zadaje rany, które się nigdy nie zabliźniają.