Jeśli coś potrafiła zniszczyć gorączkowa aktywność, nieprzerwana praca i zewnętrzne rozdygotanie, jest tym z pewnością zmysł wieczności. Praca to negacja wieczności. Im silniejszy jest pęd do uzyskiwania dóbr doczesnych, im bardziej jest intensywna praca zewnętrzna, tym trudniej dostępnym, bardziej oddalonym i trudniejszym do urzeczywistnienia dobrem staje się wieczność. Oto powód spłaszczenia perspektywy u wszystkich ludzi aktywnych i energicznych, beznadziejnej przyziemności ich myśli i uczuć.

Prawdziwe życie zaczyna się tam, gdzie kończy się filozofia, na jej zgliszczach, dopiero wtedy, gdy pojmiemy jej straszliwą nicość, bezużyteczność uciekania się do niej, w niej bowiem nigdy nie znajdziemy ratunku.
źródło:
E. Cioran, Zarys rozkładu, s. 71

Długotrwałe cierpienie czyni cię tylko idiotą lub świętym.

Im większy wewnętrzny postęp robisz, tym mniej ludzi, z którymi możesz się komunikować.

Człowieka poznać można tylko według poziomu, na jaki wzniosła się muzyka w jego duszy.
Ponieważ jednak interesują mnie tylko ci, którzy utonęli w muzyce, darowuję sobie poznawanie ludzi.

We śnie zapominasz o dramacie swojego życia, zapominasz o komplikacjach i obsesjach, aby każde przebudzenie było nowym początkiem życia, nową nadzieją.

Musisz czytać nie po to, by zrozumieć innych, ale po to, by zrozumieć siebie.

Można łatwo powiedzieć, że wszechświat jest bezcelowy. Nikt nie będzie zły. Ale powiedz to samo o przypadkowej osobie; będzie protestować, a nawet podejmie działania, aby cię ukarać.

Wolny człowiek niczym nie komplikuje swojej egzystencji, nawet honorem.

Wszyscy jesteśmy na dnie piekła, gdzie każda chwila jest cudem.

Jedyne, co robi mi naprawdę dobrze, to praca fizyczna. Nic innego nie potrafi mnie uszczęśliwić, bo nic innego tak przyjemnie nie zawiesza wiru pytań bez odpowiedzi.

Doskwiera mi chroniczne roztargnienie. Dłuższa koncentracja męczy mnie i nudzi. Na szczęście jestem obsesjonatem, a obsesja zmusza nas do koncentracji, jest koncentracją automatyczną.