Tak chciałbym być rośliną, nawet gdyby mi przyszło czuwać nad ekskrementem!

Marzę o języku, którego słowa, niczym pięści, gruchotałyby szczęki.

Chciałem żyć i żyłem, a jednak miałem przeczucie, że zdecydowanie nie powinienem był być.

Pisanie nie oznacza myślenia; to przedrzeźnianie albo co najwyżej imitacja myśli.

Człowiek zabija się tylko wówczas, gdy w takim bądź innym sensie zawsze pozostawał na zewnątrz wszystkiego.

W samotności nigdy nie marnujemy czasu, nawet nic nie robiąc. Niemal zawsze trwonimy go w towarzystwie. Żadna rozmowa z sobą nie może być całkowicie bezpłodna; coś z niej zawsze wynika, bodaj tylko nadzieja, że znów się kiedyś spotkamy.

Owego ranka w ubojni obserwowałem zwierzęta pędzone na rzeź. W ostatniej chwili niemal wszystkie opierały się, nie chciały iść. Poganiano je biciem po tylnych nogach. Ta scena często przychodzi mi na myśl, gdy, wyrzucony ze snu, nie mam siły stawić czoła codziennej męczarni Czasu.

Film o dzikich zwierzętach; okrucieństwo bez wytchnienia pod wszystkimi szerokościami. Nie bez powodu natura, genialna specjalistka od tortur, nasiąknięta samą sobą i swym dziełem, jubluje ochoczo: w każdej sekundzie wszystko, co żyje, drży i wprawia w drżenie inne istoty. Litość to dziwaczny luksus, który wymyślić mogła jedynie najperfidniejsza i najokrutniejsza z istot - z potrzeby samoukarania się i samoudręki, a więc i tym razem z okrucieństwa.

Iść sobie lasem pomiędzy dwoma żywopłotami z paproci przemienionych przez jesień - oto prawdziwy triumf. Czym są przy nim aplauzy i owacje?

Zmasakrowane drzewa. Wyrastają domy. Gęby, wszędzie gęby. Człowiek rozprzestrzenia się. Człowiek jest rakiem dla ziemi.

W wątpieniu szukałem lekarstwa na niepokój. Skutek był taki, że lek sprzymierzył się z chorobą.

Dla tej Polki, już poza zdrowiem i chorobą, nawet poza życiem i umieraniem, nikt nic nie może zrobić. Nie sposób wyleczyć zjawy, a tym bardziej kogoś 'wyzwolonego za życia'. Leczy się tylko tych, co należą do ziemi i tkwią w niej jeszcze - bodaj płytkimi - korzeniami.