W samotności nigdy nie marnujemy czasu, nawet nic nie robiąc. Niemal zawsze trwonimy go w towarzystwie. Żadna rozmowa z sobą nie może być całkowicie bezpłodna; coś z niej zawsze wynika, bodaj tylko nadzieja, że znów się kiedyś spotkamy.

Owego ranka w ubojni obserwowałem zwierzęta pędzone na rzeź. W ostatniej chwili niemal wszystkie opierały się, nie chciały iść. Poganiano je biciem po tylnych nogach. Ta scena często przychodzi mi na myśl, gdy, wyrzucony ze snu, nie mam siły stawić czoła codziennej męczarni Czasu.

Film o dzikich zwierzętach; okrucieństwo bez wytchnienia pod wszystkimi szerokościami. Nie bez powodu natura, genialna specjalistka od tortur, nasiąknięta samą sobą i swym dziełem, jubluje ochoczo: w każdej sekundzie wszystko, co żyje, drży i wprawia w drżenie inne istoty. Litość to dziwaczny luksus, który wymyślić mogła jedynie najperfidniejsza i najokrutniejsza z istot - z potrzeby samoukarania się i samoudręki, a więc i tym razem z okrucieństwa.

Iść sobie lasem pomiędzy dwoma żywopłotami z paproci przemienionych przez jesień - oto prawdziwy triumf. Czym są przy nim aplauzy i owacje?

Zmasakrowane drzewa. Wyrastają domy. Gęby, wszędzie gęby. Człowiek rozprzestrzenia się. Człowiek jest rakiem dla ziemi.

W wątpieniu szukałem lekarstwa na niepokój. Skutek był taki, że lek sprzymierzył się z chorobą.

Dla tej Polki, już poza zdrowiem i chorobą, nawet poza życiem i umieraniem, nikt nic nie może zrobić. Nie sposób wyleczyć zjawy, a tym bardziej kogoś 'wyzwolonego za życia'. Leczy się tylko tych, co należą do ziemi i tkwią w niej jeszcze - bodaj płytkimi - korzeniami.

Od lat ani kawy, ani alkoholu czy tytoniu! Na szczęście jest pod ręką niepokój, który skutecznie zastępuje najsilniejsze środki podniecające.

Kto nie zaznał upokorzenia, nie wie, co to znaczy osiągnąć swoje ostatnie stadium.

Gdy motłoch przylgnie do jakiegoś mitu, spodziewajcie się rzezi albo, co jeszcze gorsze, nowej religii.

W szukaniu udręk, w zaciekłości cierpienia z męczennikiem konkurować może tylko zazdrośnik. Tymczasem jednego się kanonizuje, drugiego ośmiesza.

Bardziej jeszcze niż reakcją obronną, nieśmiałość jest techniką, którą bezustannie doskonali megalomania niezrozumianych.

Przestańcie mnie pytać o program; czy nie jest nim oddychanie?