Wszyscy jesteśmy na dnie piekła, gdzie każda chwila jest cudem.

Jedyne, co robi mi naprawdę dobrze, to praca fizyczna. Nic innego nie potrafi mnie uszczęśliwić, bo nic innego tak przyjemnie nie zawiesza wiru pytań bez odpowiedzi.

Doskwiera mi chroniczne roztargnienie. Dłuższa koncentracja męczy mnie i nudzi. Na szczęście jestem obsesjonatem, a obsesja zmusza nas do koncentracji, jest koncentracją automatyczną.

"Zrobiliście błąd, stawiając na mnie!" - mamy w chwilach przygnębienia ochotę powiedzieć tym, którzy oczekują od nas Bóg wie jakich cudów. Zostać poniżej tego co można by zrobić, co powinno się zrobić… trudno o konstatację bardziej gorzką.

„B[ucur] T[incu], przyjaciel z dzieciństwa, pisze mi, ze czuje gorycz, bo nie mógł się "zrealizować". Takie rozgoryczenie jest nieuzasadnione. Każdy realizuje się na własny sposób. Ci zaś, którzy myślą, że pozostali gdzieś poniżej własnych możliwości, są w błędzie. Niech tylko spojrzą na tych, którym się udało, którzy dali z siebie wszystko, którzy - dzięki zasługom czy szczęściu - stali się znani: to wraki, strzępy, ludzie przegrani (…) Nic mi oni nie mają do powiedzenia, nudzę się przy nich; za to jakież wrażenie bogactwa w zetknięciu z tamtymi! Uciekajcie od wszystkich, którzy mają za sobą dzieło!

Co za zboczenie - wybaczać swemu wrogowi, nadstawiać na jego razy i plwocinę kolejne policzki, które wynajduje żałosna obyczajność - podczas gdy instynkt podpowiada, by go raczej zgnieść jak wstrętnego robaka!

Im bardziej jesteś normalny, tym dalej jesteś od prawdy i bliżej życia.

Jest coś świętego w każdej istocie niewiedzącej, że istnieje, w każdej formie życia nietkniętej świadomością. Ten, kto nigdy nie pozazdrościł roślinie, rozminął się z ludzkim dramatem.

Negacja nigdy nie jest wynikiem rozumowania[...]. Wszelkie nie wyłania się z krwi.

Sądziliśmy, że jeszcze krok, a dotkniemy ostateczności i wejdziemy definitywnie w niewysławialne, a oto popadliśmy w niepewność i zżera nas jakaś czczość. Wszystko osiada i kruszy się wskutek konwulsji intelektu goniącego w kółko, we wściekłym osłupieniu. Wątpienie przywala nas niczym kataklizm; bynajmniej nie my je wybieramy, raczej wpadamy w nie. I na próżno usiłujemy wyrwać się z niego, podstępem mu się wymknąć; ono nie spuszcza nas z oka – bo właściwie to nieprawda, że wątpienie zwala się na nas: czaiło się w nas zawsze, byliśmy mu przeznaczeni. Nikt nie wybiera braku wyboru, nikt nie trudzi się nad odebraniem sobie wszelkich alternatyw, jako że nic, co sięga głębi naszego jestestwa, nie jest zamierzone. Możemy do woli wymyślać sobie udręki – będą one jedynie pozami, gestami; liczą się tylko te, które powstają mimo naszej woli. Wagę ma tylko to, czego uniknąć niepodobna, co wypływa z naszych ułomności i doświadczeń, z naszych – krótko mówiąc – niemożności.

Ba, nawet każde z naszych uzdolnień przyczynia się do naszej niewoli. Duch znacznie górujący nad innymi jest mniej od nich wolny; przykuty do swych zdolności i ambicji, więzień swych talentów, kultywuje je kosztem samego siebie, używa ich za cenę swego zbawienia. Nie ma wyzwolenia dla tego, kto za cel stawia sobie zostać kimś albo czymś.

Otóż negacja, mimo iż budzi rozmaite zastrzeżenia, wcześniej czy później, staje się źródłem działania bądź pewności. Negując wiem, czego chcę; wątpiąc – przestaję to w końcu wiedzieć.

Z Diabłem łączy mnie zły humor: z dekretu Boskiego jestem, jak on, czarnym melancholikiem.