Mądrość człowieka zależy od równowagi między wiedzą, a niewiedzą. Wiedza nie powinna zaburzać niewiedzy. Wraz z każdą odpowiedzią powinno budzić się pytanie, odległe i pozornie z nią niezwiązane, które dotąd drzemało skulone. Ten kto ma wiele odpowiedzi, powinien mieć jeszcze więcej pytań.

Każde życie jest śmieszne, gdy zna się dosyć. Jeżeli się je zna jeszcze lepiej, jest poważne i prawdziwe.

Być może każdy twój oddech jest ostatnim tchnieniem kogoś innego.

Są słowa, bez których nie potrafimy żyć, takie jak „miłość”, „sprawiedliwość” i „dobroć”. Dajemy się im zwieść, potem się do nich rozczarowujemy tylko po to, żeby wierzyć w nie jeszcze bardziej.

Jak wiele musimy powiedzieć, by nas usłyszano w chwili, gdy milczymy.

Człowiek, który zdobył powodzenie, słyszy już tylko oklaski. Na wszystko inne jest głuchy.

Najpodlejszy z ludzi to ten, któremu spełniły się wszystkie marzenia.

Prawdziwie elegancki lekarz dla każdego ze swoich pacjentów wymyśla nową chorobę.

Trzeba długich lat, żeby zniszczyć czyjąś miłość. Ale żadne życie nie jest dostatecznie długie, by odpokutować w nim zabicie miłości, które jest czymś więcej niż tylko zabójstwem.