Wstrząsający dramat społeczny, dotykający tragedii choroby alkoholowej z oscarowymi rolami Teodora Koziara, Weroniki Książkiewicz i przede wszystkim Macieja Stuhra. Bardzo polecamy, choć nie wiem, czy zrozumie kto nie przeżył...

To film o tym, w co wciąż, wielu moich znajomych i bliskich mi nie wierzy, że choroba alkoholowa nie dotyka tylko ludzi z nizin spolecznych i z marginesu społecznego, ale to film o tym, że ofiarami alkoholu stają się osoby nieprzeciętnie inteligentne i z wykształceniem wyższym, doktorskim, z [...]

Warto wyruszyć w drogę nocą dla słodkomdlącej woni padliny uderzającej do głowy, dla gorącej wilgoci buchającej z lasu pod nogi, dla znienacka trzasków, pisków, szmerów przedzierających się przez ciemność.
Strach podnieca.
Pamiętam, Echo, jak trzęsieniem swojego ciała wprowadzałeś moje ciało w drżenie, jak za twoją sprawą wibrowałem... Ach, dlaczego żem cię tak pochopnie zgładził, miast noc w noc rozkoszować się tobą, pastwić się nad tobą, kochać cię i gwałcić!?
Tej nocy od tyłu cię zajdę, tej nocy za promienie szarpnę, tej nocy spenetruję twoją ciemną stronę, a ty ani drgniesz, twarzą do ziemi zwrócona.
Tej nocy wbiję ci nóż w plecy, Księżyc, ale tylko na pół gwizdka.

Dzisiejszej nocy uszami wyobraźni słyszę ja głos Echo w oddali, lakoniczny, ale jakże oddany. Zmysłem dotyku wyobraźni czuję ja oddech Echo na karku, zaledwie przelotny, a jakże uskrzydlający! Przełykam ja ślinę zmieszaną ze łzami - słowa stają mi w gardle, a pragnienie w przyrodzeniu.

Położyłem ja raz moje serce z kamienia Echo na dłoni, chcąc przysporzyć jej tym ciężaru i troski - wycisnęła je jak gabkę.

Dzisiejszej nocy, w mojej głowie rozgrywa się taka oto scena: Echo po kolana w łące, naręczem dzwonków dzwoniąca na dzwońca.

Niechaj moje serce będzie dla ciebie kamieniem, co latem chłodzi, a zimą grzeje. I niechaj moje myśli będą dla ciebie sznurami, na których rozwieszasz pranie. I niechaj moje przyrodzenie będzie dla ciebie pniem, kiedy przychodzi ściąć kurakowi łeb na niedzielny obiad.

Cierpienie nosiła jak ulubioną zdartą suknię - zdobiło ją. I zdarłem ja z niej skórę i została w samym cierpieniu - czyste piękno.

Patrząc wstecz, to nie rzeki dawały mi pić i jeść. Echo łez.

Uczucie ukłucia serca doznałem tylko raz jeden - na wspomnienie o złotych kłosach jej włosów falujących na moim łonie; tymczasem Echo miała włosy jak bluszcz.

Odkąd zabiłem Echo, jestem nie swój.
Przemierzam ja bezmiar wyobraźni w poszukiwaniu wehikułu czasu. Jedyne, co odnajduję, to pocieszenie w ramionach Rzeki. Rzeki są takie łatwe i mokre.
Czasem, kiedy tak leżę, wypluty na brzeg przez Rzekę, słyszę, jak Echo zbliża wargi swojego serca do ucha mojego serca. (Omamy! Bywam kompletnie zalany!)
I tak krążę ja po świecie - z czystej rozpaczy w brud Rzeki.

Rzucałem ja słowa na wiatr, a ona dopatrywała się w nich spadających gwiazd.

Swego czasu zamordowałem ja Echo. Echo nie żyje - Echo istnieje.
Odebrałem ja Echo głos, darowałem ja Echo wieczność. Czyż to nie krzywda większa od zadania śmierci wiecznej?! Odebrałem ja Echo głos, zostawiając Echo odcisk moich palców na szyi - pięciolinię i pocałunek ust moich - klucz wiolinowy.
Czasem, w przypływie miłości własnej nawołuję ja Echo, Echo, Echo odpowiedz, a przybiegnę do ciebie! I z dowcipu własnego w głos się śmieję!

Swego czasu zabiłem ja Echo.
Wpierw zabiłem ja szybciej sercem Echo - wolnym dotychczas jak serce skowrończe - sercem, co wydzwaniało mi potem trele miłosne, by w końcu wydrzeć je z jej piersi w pięść zaciśniętej. Pozostałem niewzruszony, obdzierając Echo ze skóry i ciało Echo ćwiartując.
Pożarłem Echo w milczeniu.
I wniknęła we mnie Echo, Echo, Echo, Echo sumienia.
Noszę ja krew Echo na rękach jak trofeum, a oczy Echo czarne, sarnie utkwiłem w formalinie.

Natknąłem się ja w świerczynie na sarnę o wejrzeniu świecącym, przeciągłym jak rozgrzana smoła. I wycelowałem ja obrzyn - przedłużenie męskości mojej - w kipiącą miłością jej głowę.

Rzucałem ja słowa na wiatr - bomby. I legła w gruzach na trawie - pomnik natury ludzkiej.