Wiosenny dzień, w którym ponownie ma zacząć się zima. Na razie jest siermiężnie walczącym o swoją ciągłość, ubogim w krople deszczem. Mgłą rozpraszającą Beskid Żywiecki w domniemanie piękna, które jest, wszyscy wiemy, że jest, jak ta ziemia obiecana wieczności, w obcowaniu z obliczem Najwyższego. Świadczyć ma o tym słońce, które jasnością siwość przedpołudnia rozrywa i w radość w człowieku formuje. Ale ten dzień nocą skończy się. Jak ten tydzień skończy śnieg, co deszczem, który jak motyl [...]

Ponoć źle piszę o Polakach. Uważam, że piszę obiektywnie, czyli jak ja nas widzę. Gdybym miał napisać o Polaku Mirosław Kurowski, to napisałbym, że umie dać serce na dłoni, często reaguje emocjonalnie i używa do tego daru pisania jako młota, miecza, kwiatu, piękna, złotej myśli. Jest zgorzkniały, a do zgorzknienia dodaje ironie, sarkazm, kpinę i gniew oraz czarny drwalowski i szewski humor. Na pewno nie przemilczy polskiego ludzkiego zła, którego więcej niż Bałtyk. Czasem stać nas Polaków, w tym mnie do porywów [...]

Księżyc, wypatruję Cię wieczorem przez okulary okien, a skoro nie przychodzisz, to zasypiam z myślą o Tobie. Wszystko płynie, ale zdarza mi się mieć i suche łzy, i suche sny. Budzi mnie wtedy ogromne pragnienie - pragnienie Twoich ust i Twoich słów, pragnienie Twoich włosów kręcących się po moim torsie, pragnienie Twoich dłoni chodzących na palcach po moich liniach papilarnych, pragnienie Twojej wysokiej inteligencji, Księżyc!
Mam ochotę zdjąć z ramienia moją duszę udręczoną i zrobić jej dobrze.

Warto wyruszyć w drogę nocą dla słodkomdlącej woni padliny uderzającej do głowy, dla gorącej wilgoci buchającej z lasu pod nogi, dla znienacka trzasków, pisków, szmerów przedzierających się przez ciemność.
Strach podnieca.
Pamiętam, Echo, jak trzęsieniem swojego ciała wprowadzałeś moje ciało w drżenie, jak za twoją sprawą wibrowałem... Ach, dlaczego żem cię tak pochopnie zgładził, miast noc w noc rozkoszować się tobą, pastwić się nad tobą, kochać cię i gwałcić!?
Tej nocy od tyłu cię zajdę, tej nocy za promienie szarpnę, tej nocy spenetruję twoją ciemną stronę, a ty ani drgniesz, twarzą do ziemi zwrócona.
Tej nocy wbiję ci nóż w plecy, Księżyc, ale tylko na pół gwizdka.

Księżyc, muszę Cię pochwalić! Operujesz słowami tak, żeby nie zranić. Wytłumacz mi tylko, dlaczego mam serce na dłoni, a duszę na ramieniu?

krople deszczu na platkach rozy
cieple welniane rekawiczki
spacer w desczu
siedziec przy ognisku, grajac/sluchajac gitary
spac w wykrochmalonej poscieli
trzymac kochanego/a za reke
byc kochanym
nie klocic sie z ludzmi, ktorzy nie sluchaja
nie obnizac poziomow jedynie po aby uszczesliwac innych
cdn...

jak chcesz do dopisz :)

Jesień - pora sprzątanie między wierszami. Drzewa obsadzone w głównych rolach gwiazdorzą, zrzucają szaty, jabłka, berła i korony, jesienią pora zabierać się do dzieła, jesień się sama nie pozbiera.

Morela słońca skąpana w kompocie nieba. Internetową sieć zamieniam na pajęczynę. Przy drodze wita mnie Jezus rozpięty na krzyżu jak pająk krzyżak. Jezus ma tyle na głowie: poświatę brzoskwiniową i drzewa koronę, i ptaków papiloty ciągnące go do nieba za włosy.

I po ptakach! I wypłoszyłem ja jej serce gołębie z jej piersiowej klatki - jest wolna, jest martwa.

Pokochałem ja raz kobietę zamknięta na klucz ptaków - ranną, osowiałą, w wróblim strachu całą.

Księżyc, pamiętam, jak środkiem nocy galopowały do mnie pegazie Twoje włosy, jak łasiły się o moją szyję, jak pobudzały do tego, bym się po nich wspinał. Księżyc, moja księżniczko z bajki z końskim ogonem. Księżyc, moja Pani Bóg z anielskim włosiem.
Byłaś też Księżyc supernowa, supernowoczesna - łączyłaś się ze mną przez internet.
Dziś, jakbym oczu nie wytężał, jakbym myśli nie naciągał i jakbym serca nie nadymał, to Księżyc w zasięgu już nie mam.
Zlustrowałem ja za to wnikliwie niebo i dowiedziałem się ja tego, że każda gwiazda ma duszę na każdym ramieniu.

Wejść drugi raz do tej samej rzeki choćby siłą, pod prąd, rażony jej gwałtownością pójść na dno.

Tak jak mróz zimą kwiaty, tak Ty zostawiasz odcisk swojego przypudrowanego kosmicznym pyłem nosa na szybie mojego okna. Księżyc, oświeć mnie, co Ciebie sprowadza na Ziemię? Ach, bo to do tej pory było tak, że to Ty na łożu w kolorze nocnego nieba spokojnie sobie spałaś, a ja Cię obserwowałem!

Spotkałem wiejskiego listonosza. Już chodzą bez niebieskich mundurów. Jeżdżą w zasadzie swoimi samochodami, chyba tu na wsi na umowę śmieciową. Doręczył mi pieniądze. Nie wiedziałem, że listonosze doręczają jeszcze pieniądze. Końcówkę oczywiście zostawiłem listonoszowi, będąc wierny tradycji, którą widziałem w bloku i na poczcie jeszcze na początku ubiegłej dekady, bo czekolady nie miałem przy sobie. Pamiętam staruszki, które przychodziły na pocztę w okolicach dwudziestego piątego bodajże, zostawiały [...]

Księżyc, a gdzieś Ty?!
Najpierw, mijam drzewo obwieszone owocami jak piersiami - trudno się oprzeć - gruszeczki kształtne, soczyste, twarde. Już kieszenie mam wypchane, jem pełna gębą. Kolejno, mijam krzyż, Jezus wisi zatwardziale. Myślę: Bogu syn i reszta owoców się udały.
Księżyc, niech Cię Diabli!