Dzienniki

Ramiona skulone śmiechem przechodniów.
Wzrok z lękiem wbity w ziemię.
Jak niewiele trzeba, by podważyć cudze istnienie,
unicestwić każdy odrodzony z trudem zamiar,
powalić trupa, wbić ostatni gwóźdź do trumny...

Mój największy wyczyn towarzyski: udawać żywego człowieka.

Ożywia mnie trupio radosna myśl,
że już bliżej jest niż dalej,
i wreszcie będę mogła umrzeć śmiercią
dla wszystkich zrozumiałą.

Jak patrzeć pozytywnie na taki dzień? Po prostu cieszyć się tą minutą, w której wyszło słońce i przez całe sześćdziesiąt sekund ogród stał się akwarium, w którym powietrze, drzewa, krzewy, kwiaty krokusów i krople deszczu morusały się w radosnej jasnej świetlności. Taaaa, zazwyczaj to kąpie się stworzenie boskie w wodzie, a tu proszę! Woda nurkująca w kipiel [...]

Najbardziej się boję, że weszłam w to bardziej niż Ty. Boję się, że moje życie może runąć. Wszystko co zbudowałam, niszczę przez swoje durne serce. Nie chcę dopuszczać myśli, że zakochałam się w kimś w kim nie powinnam. Nie chcę nikogo zranić, ale... Co robić?

Świt jest bardzo rozśpiewany w ogrodzie. Na słupie elektrycznym swoiste solo uskutecznia wrona, coś jak "artysta z Włoch o głosie zdartym" z Lalki według Jacka Kaczmarskiego. Duet cukrówek rozśpiewuje się w namiętnym tangu, a wróble to oktet jazzowy plus Urszula Dudziak i Manhattan Transfer. Jeszcze oczywiście symfoniczne podmuchy halnego i chór potępionych, zawodzący hen z [...]

Opolszczyzna z tamtej jesieni. Dróżki Kalwarii przy klasztorze Franciszkanów na Górze Świętej Anny. Na Opolszczyźnie przeżyłem 22 lata. Jedną z najciekawszych moich historii stamtąd i zarazem grozę budzących, jest to, że jeździliśmy z Policji w ramach NOP, czyli Nieetatowych Oddziałów Prewencji na lotnisko w Starym Grodkowie i tam ćwiczyliśmy rozprawianie się z kibolami czy [...]

W wojnie o dusze sięgamy po wszelką broń i tak krzyczymy, aby zrezygnować z finansowania Muzeum Żydów Polskich, co dałoby 10 milionów złotych oszczędności.

Piękne są nasze góry, piękny jest błękit nieba nad nimi, fantastyczne wręcz są kształty chmur wędrujących nad góralskimi miastami, wsiami , przysiółkami i pojedynczymi zagrodami, ale wypasać dziś za bardzo owiec [...]

Tam w południowo-wschodniej części ogrodu, pod rozłożystym świerkiem, wykorzystując ciepło niespodziewane i słoneczność trzeciej dekady lutego, wypuścił pierwsze liście łubin. Czternaście ich już wysunęło się w górę i dalej rozrosły się w dwunastoczułenkowe rozgwiazdy, które już bardzo zaznaczają się zielenią na tle czarnej zgruzełkowaconej ziemi. Takie pierwsze [...]

Co mówi spojrzenie Burgrabii trzymające Szarotkę na krótkiej smyczy? A tymczasem w naturze chwilowy nawrót gorszej pogody, może nawet z objawami zimy? Deszcz sążnisty, deszcz ze śniegiem, miotany jeszcze wściekłymi porywami niestabilnego wiatru. Warto więc schować się w rytmie pracy, a jeszcze lepiej poddać smakowi i mocy kawy, a potem, może nawet w towarzystwie jej smaku wziąć [...]

zgadzam się na sny, które kłócą się z rzeczywistością

Dwudziestego lutego na fb znajduję bardzo ważny post, świadectwo troski Lecha Kaczyńskiego o stosunki polsko-izraelskie w prawdzie. Prezydent mówi do izraelskiej minister edukacji - Niemcom wybaczyliście, bo Niemcy mieli pieniądze i dali je wam. My żyliśmy pod rządami Sowietów i nic wam nie możemy zaoferować, a wy cynicznie obarczacie nas za zbrodnie popełnione przez Niemców. Wasze [...]

Czasem, właśnie w takich chwilach dusze powracają na Plebańską 2. W tych cudnych momentach powracają z Nieba, czy z wolnych wędrówek po wszechświecie. W jednej chwili przybywają z nieskończoności do tego miejsca, w którym z taką mocą oświetla Żywiecczyznę pełnia. Przyglądają się błękitom i różom nieba kiedy słońce gaśnie za szczytami Beskidu Śląskiego. Widzą [...]

Dzisiaj, za dwadzieścia szósta, o świtaniu wczesnym niebo było pokryte prawie w całości bardzo ciemną, prawie czarną jednolitą masą chmur, a może wręcz była to jedna chmura. Ale między tą masą ciemną, a fundamentem tej krainy, którym są Beskidy zakończone swoimi pewność miejsca budzącymi szczytami był cienki prześwit łososiowej smugi, mocno podświetlonej słońcem, [...]

Chyba, że stary człowiek nie jest pięknem i źródłem zachwytu, jak pąki kwiatu ostróżki, która będzie kwitnąć w danym roku już trzeci raz. Wtedy jest źródłem co najmniej niepokojów w rodzinie, zarzewiem wielopokoleniowej waśni z sąsiadami, nurtem, w którym kotłuje się nienawiść międzyludzka i zalewa kolejne rozumy. Potem odchodzą zostawiając swoje nieuporządkowane [...]