Dzienniki

Za ekranem laptopa zaczynają kwitnąć hiacynty i zarazem rozprzestrzenia się na pokój ich wspaniała woń. Obok nich po raz drugi na przestrzeni dwóch miesięcy rozpoczynają kwitnienie grudniki i na czerwono i biało-różowo. Nad nimi górują niczym ogromne palmy kwiatostany storczyków, a jeszcze wyżej jest wiązka jemioły. Warunki do pisania i w ogóle do życia są zatem cudne. Choć ta niedziela sama w sobie, jeśli chodzi o aurę na polu jest bardzo nieciekawa. Deszcz, śnieg albo śnieg z deszczem.Plus mgły i totalna [...]

Przez południowe okno wdziera się do pokoju zdecydowany snop światła. Wdziera się pomimo bardzo gęstej mgły. Słońce radzi sobie świetnie z zawiesistym mlecznym przeciwnikiem. Jego jasność zawiera w sobie ciepło, które topi szadź osiadłą na krzewach, drzewach, trawie i asfalcie. Tworzy się rosa, która perłami zwisa z gałęzi nim nie opadnie. Z każdą minutą jasność słońca staje się wyrazistszą i coraz widniej jest w pokoju. Duch człowieczy też ociepla się i wszystko zaczyna postrzegać w ciepłych barwach. Coś [...]

Ze Jurkim Gagarina mielimy weczoraj odlot.

Nastaje cisza, gdy złudnie myślisz, ze u Twoich stóp kładzie się świat.
Twa wyjątkowość nagle odbiera natchnienie i spłyca uczucia.
Jesteś Pania życia, czyimś sensem istnienia i Miłością.
Pozostawiając zgliszcza dumnie kroczysz przed siebie wciąż walcząc o porywy serca...

Przychodzi dzień gdy nie ma nic. Za oknem jest szaro a niedawna wyjątkowość dziwnie spowszedniała. Patrzysz na Miłość dozgonna, owoc uczucia, które kiedyś rozrywało serce. Wiesz, ze już tylko to jest najcenniejsze, a reszta to tylko fikcja...

Żuczek gnojarz potrafi zebrać odchody i toczyć...toczyć...toczyć...zgarniając wszystko po drodze...dobre, niedobre, byle się trzymało kupy. Taki chrząszcz jest w stanie stworzyć tak wielką kulę, że wielokrotnie przewyższa możliwości innych owadów. Lubi tarzać się w tym smrodku, gdyż to jego żywioł. Można by rzec, że codziennie świętuje "odchody dnia". Dla takiego stworzenia "życie jest gó..na warte"...

Kiedy byłam dzieckiem mieszkałam w starym poniemieckim domu, ja na parterze, a moja koleżanka na piętrze. Wychodziłyśmy się bawić, ja na dwór, ona na pole. Było to, to samo podwórko, a zabawa zazwyczaj przednia.
Teraz, gdy dorosłam, widzę że ludzie nadal wychodzą "na..." z tym, że przy tym "jedni" "czują się lepsi od drugich"...
Nie zapominajmy, że to, to samo podwórko na którym stoją nasze domy...

Numerologia, gdybym stawał się tym o czym mówię na codzień, stałbym się cyfrą, lub opisem osobowości. Dziś mamy 13.01.2020 = 1+3+1+2+2 = 9.

Ale to już brednie, dziś, no cóż... dziennik? Kto by tam czytał dzienniki, cóż z nich wynika? 12.01.2020, finał orkiestry WOŚP. Wszystkie dni coś znaczą ponoć, lub wszystkie są stracone... (ale wieje)... Nie nadaje się na dzienniki, wolałbym coś zmyślić, np. Dziś miałem seks z aktorką, która mnie kręci, imię zbędne... Jak prawie co dzień, włączę stronę XXX... i dokonam samogwałtu. 33 lata, 34 w tym roku. A jak miałem 11 lat myślałem, że jest chujowo... W sumie wnioski dotyczące hazardu, rodziny i kobiet mam smutne, tymbardziej sobie daruje świat od dziś. Kogo chcę łudzić, że będzie lepiej, łatwiej... przecież lepiej okazuje się na końcu tak samo, albo gorzej, a łatwiej okazuje się w sumie za łatwo, nudno, lub smutno.

A czym jest miłość?
To taka niewidzialna nić, którą się czuje w środku.
A zakochanie się?
Jest kiedy czyjaś nić się zapląta z Twoją.
Powiedz, jak to jest?
To jak łapanie najmniejszego promyka słońca.
Czemu promyka?
Za każdym razem rozświetla ci dzień najmniejszy jej uśmiech.
Ale tak zawsze?
Tak, bo ten promyk można oglądać cały czas.
Ale to długo trochę, co nie?
Bardzo.
A nie razi cię to?
Ha ha ha, na szczęście nie.
Masz okulary jakieś?
Można tak powiedzieć.
A ty kogoś kochasz?
Tak.
To czemu jesteś samotny?
Bo mój promyk jest daleko, a ja tutaj na końcu nitki.

Gdy byłam dzieckiem karmiono mnie partyjną propagandą. Dwa programy telewizyjne, a w nich m.in. bohaterska armia czerwona, która wyzwalała Nasz kraj i ZSRR, który "od zawsze Nam pomagał". Istniał wtedy "dziennik telewizyjny"...moje dziecięce oczy chłonęły wszystko jak gąbka. Od tego czasu wiele widziałam i przemyślałam. Już moje oczy nie chłoną lecz łzawią na "samą myśl". Niestety, świat nie patrzy moimi oczami. A chciało by się rzec : " miej serce i patrz w serce"...