Od jakiegoś czasu przy każdym tekście zliczane są wyświetlenia. Dziś dodałem możliwość podglądu statystyk tych wyświetleń. Przy każdym swoim tekście, gdzie są już zliczone wyświetlenia tekstu, powinniście móc podejrzeć garść takich danych:
— ile osób wyświetliło tekst z podziałem na zalogowanych i niezalogowanych,
— z jakich systemów operacyjnych korzystali (platformy),
— z jakich urządzeń (telefon / komputer / tablet),
— oraz z jakich przeglądarek.
To tylko statystyki, więc nie da się podejrzeć, kto konkretnie czytał nasz tekst.

Poza tym z nowości, każdy może dodać książkę do serwisu, wystarczy wejść na stronę autora, a formularz pojawi się po prawej (komputery) lub na dole (na smartfonach).

Wyjustowałem także dłuższe teksty, aby marginesy po obydwu stronach były równe :-)

Dobrego weekendu!

Każdego dnia, kiedy budzę się liczę, że świat zmienił się trochę na lepsze
tak bym bardzo chciał, żeby ludziom było lżej i nikt więcej już nie cierpiał na planecie czasami wolę nie czuć, uciekam w iluzję
gdy rozetniesz swe powieki, nigdy już nie uśniesz krzywdzą się ludzie, już nie umiem więcej się przyglądać boli mnie głód niesprawiedliwości, kolejna wojna w ręce z telefonami, karmimy siebie lajkami powiedz, dokąd zmierzamy?
Pożera nas materializm chcą zabić w nas ostatnie resztki emocji chcą wmówić nam kto jest lepszy, a kto gorszy najcenniejsze w życiu, to nasze uczucia.

Chciałaby w końcu poukładać swoje pragnienia i tęsknoty. Pukały po cichutku, to innym razem wpadały jak na złamanie karku. Co już zamknęła jakiś rozdział i odstawiła pod określoną literą, to wdzierał się do przedsionka wiatr i strącał wszystko z półek. Otwierał wspomnienie na najbardziej czułej stronie powodując w(y)lewanie litrów łez i kaw. Wszystko wracało jak pędzący pociąg ledwo zatrzymujący się na stacji. Emocje buzowały pragnąc ujścia. A wystarczyło tylko jedno 'dobranoc'. I już wiedziała, że będzie trwała w bezsenności i bezsilności za dnia.

Sylwia Pryga

Tylko myśli zapisane wierszami na papier przelane.
Dziennik będzie edytowany.
Zachodzą we mnie duże zmiany.
Tęsknię, cierpię, gdzieś głęboko we mnie szczęście.
Błoga cisza i spokój płynie...
Jest go więcej i więcej z godziny na godzinę.
Umysł karmię dobrymi rzeczami
Myślę, co będzie z nami....

Rok 2020 mógłbym paradoksalnie zaliczyć do bardziej udanych. Nie udzieliła mi się covid-owa sraczka, a izolacja nie robi różnicy. Udało się przeczytać i zrecenzować około dwudziestu książek. Miało być sto sztuk, ale poniosła mnie wyobraźnia. Nie jestem żadnym bibliofilem. Czytam tylko dlatego, żeby nakręcać pisanie, przełamywać blokady twórcze, i to działa. Przy okazji powiększa się skarbnica cytatów.

Książka roku 2020 bez dwóch zdań – „Maszyna do pisania” Katarzyny Bondy. Parę konkluzji tam zawartych [...]

Dziś postanowiłem usunąć obrazek, który wyświetlał się u góry strony. Dzięki temu strona szybciej się ładuje, a treść, która nas interesuje, wyświetla się od razu na ekranie. Jest to widoczne szczególnie wtedy, gdy przeglądamy stronę przy użyciu smartfona.

Dodatkowo na stronie z wynikami wyszukiwania pojawiają się ostatnio wyszukiwane frazy.

UPDATE: dodałem też przycisk i opis do wyszukiwarki, żeby były bardziej czytelne. Dobrego wieczoru! :-)

boli jak otwarta rana posypana solą.
jesteś ziarenkiem soli w mojej otwartej ranie.
pełnej krwi.

siedzę sama w kolejny grudniowy dzień. słońce świeci za oknem. czerwone dachy bloków pokrył zimowy szron.

pod choinką smutno stoją porzucone prezenty. już minęło ich świąteczne 5 minut.

w telewizorze kolorowi ludzie kolorowo się do mnie uśmiechają.
[...]

Dzisiejszej nocy miałam "straszny" sen. Śniło mi się, że wybuchła wojna.
Panika w mieście, spadające bomby na budynki, ulice, parki. Ludzie uciekający w popłochu, krzyk, lament. Coś strasznego.
Uciekałam wraz z rodziną, nagle za nami nastąpił wybuch, odwróciłam się i zobaczyłam jak jedna po drugiej składają się kamienice, jakby zapadały się pod ziemię. Złapałam córkę za rękę, a ona swoje dzieciaczki, uciekałyśmy ile sił w nogach, mój mąż za nami. Kontem oka widziałam syna z synową wraz z dziećmi. Wszyscy [...]

Na szary świat spadł mlecznobiały puch, ale świat wcale nie miał chęci stać się mniej szary. Jak żyć w tym świecie, gdzie szarość wciska się w każdą szczelinę, w każdą zmarszczkę na ludzkiej twarzy, w każde pęknięcie człowieczego serca?

Czasem przeraża mnie myśl, że nie posiadam żadnych potrzeb życiowych. Żadnych z pominięciem czysto fizycznych potrzeb, związanych z naturą, przetrwaniem, prokreacją, żywieniem. Jakbym nie posiadał podstawowych potrzeb ducha. Jakbym nie posiadał duszy. Chciałem powiedzieć, że to mnie niszczy, ale wewnętrznie od dawna jestem zdewastowany i może to pisanie, wysławianie to ratowanie siebie przed ostatecznym upadkiem w otchłań beznadziei i rozpaczy. Możę w ten sposób leczę siebie i może potrzeba uleczenia, zasklepienia rań jest jedną z podstawowych potrzeb ducha, jakie posiadam. Jednak nie ma w nim nic ze sztuki, a może duża część sztuki właśnie z owej potrzeby wynika.

Żadnego głosu wśród nocnej ciszy... Jeśli noc mówi, to tylko szeptem, trudno jest go usłyszeć. Nie zrozumie go ktoś, kto sam nie zwykł milczeć, gdyż język nocy znają tylko ci podobni do niej, cichej i samotnej. Siedzimy zatem razem w milczeniu, patrzymy sobie w oczy. Ona ma czarne, czarne oczy, widzę jedynie ciemność. Wyciągam dłonie, dotykam twarzy nocy. Czuję pod palcami jej nieskończony ból.

Ziemia, spragniona dotyku złocistych dłoni Słońca, budzi się do życia. I jak czule Słońce otula pola promieniami z najcenniejszego kruszcu, tak oplata serce człowieka złotą nicią nadziei.