Rzucałem ja słowa na wiatr jak co dzień. Wiłem ja zdania przepięknej urody i rzucałem je na wodę. Zostawiałem ja znaki na niebie i na ziemi namazane, i odpowiedziała! I wtedy staliśmy się po raz pierwszy i raz na zawsze: Echo ona i ja Narcyz.

Jesień kojarzy mi się przede wszystkim z liśćmi, z ognikami, z zaschniętymi kroplami krwi. Z główką Echo czerwoną jak siarka - Echo zapałką z przetrąconym karkiem. Echo, na twoim grobie mrówki wznoszą kopiec - pójdziesz po nim do nieba. A ja? Narcyz, co przerósł sam siebie: Pan Jesień, wieczny samozapłon, Piekło.

Niebo obsypuje ziemię pocałunkami. Niebawem nastanie pora podrzucania kwiatów na szyby. A może by tak wziąć przykład z matki natury i z ojca natury? Schować dumę bałwana do kieszeni i dolać oliwy do ognia ogniska domowego?

Przez czerwiec, lipiec i sierpień pełznę niczym robak - głodny i spragniony. Nocne niebo jest gęsto podziurawione, ale nie spada z niego ani gwiazda, ani kropla wody.
Księżyc, ach, to Ty! Księżyc, ach, to Ty jesteś ten orzech twardy do zgryzienia! Księżyc, ach to Ty jesteś ta końcu tęczy złota reneta! Księżyc, ach to Ty jesteś ta rzucona przed wieprze perła!

Ujrzałem ja raz całkiem przypadkiem słońce i księżyc razem, dwa na jednej twarzy: słońce w koronie z rzęs w lewym oku i księżyc - niczym niezmącony w oku prawym. Od tej pory nadzwyczajnej, w świecie nie ma już dla mnie nocy ani dnia, jest tylko jedna jedyna twarz.

Jesień sprząta po sobie nadzieje zmieszane z błotem, chlupocze rozkosznie. Czuję nosem - a mam nosa: długi, zakrzywiony, sięga w pozarzeczywistość - że nadchodząca zima niesie ze sobą koc i naręcze książek, co zapowiada wieczory długie i zdrożne. Już na samą myśl o czytaniu kilku książek równocześnie, członkami duszyska mojego wstrząsa dreszcz.

Połoniny polem magnetycznym - ciągnie człowieka na połoniny. Wolność próbuje ograniczać sieć pajęcza i ostrężyna - skóra pęka ze śmiechu.

Księżyc, kiedy pojawiasz się na horyzoncie, wszystko we mnie rośnie i ugina się pod ciężarem - pożądanie.
Księżyc, a więc teraz każesz mi spadać?! Teraz, kiedym dopełzł do Ciebie na wzór robaka! Teraz, kiedym białomelonową pierś Twoją począł zajadać! Księżyc, pozwól mi choć na odchodne nos mój Pinokia w Twoich feromonach, w wilgoci nocy umoczyć.

Lato z jesienią spotkały się, w promieniu słońca tylko wiatr. Lato z jesienią przeciągle wymieniają się spojrzeniem. Lato z jesienią obsypują się owocami jak pocałunkami. Dzwony biją, wiem, w którym kościele.

Echo, Księżyc - fanaberie! Wszystkie straciły na znaczeniu, kiedym tylko zszedł na ziemię. Ramiona gwiazd są nic nie warte - wyniośle do nieba zadarte. Rzeki są nic nie warte - niestałe, nie można w nie wchodzić tyle razy, ile tylko ciało zapragnie.
W pępku ziemi znalazłem ja pisklęta i szkielety. W pępku ziemi znalazłem ja schronienie. W pępku ziemi znajduję ja słowa i znaczenie. W pępku ziemi rozwijam się ja z kłębka nerwów w pajęczą nić przędną.

Tej nocy w pamięci mojej maluje się taki oto obraz: oczy Echo zmieniają swoją barwę w zależności od tego, czy ją okłamuję, czy mówię jej nieprawdę.

Przyrównuję ja czasem Echo i Księżyc. Echo to miłość, na którą nie ma lekarstwa, a Księżyc to placebo - krągła, biała pastylka na latającym spodku nieba - poza moim zasięgiem.
Całym sobą czuję ja Echo, a w Księżyc wpatruję się, bo jest piękna.
Echo jest na zawsze, Księżyc kiedyś zgaśnie.

Nie bardzo widziałem się na wczorajszej drodze krzyżowej. Była we mnie pustka, bezradność i nie bardzo widziałem siebie w modlitwie, medytacji, czy ofiarowaniu swoich problemów Ukrzyżowanemu. Jednak Duch Święty zadziałał i przyszedł wręcz entuzjazm i siły.

Na stacjach Drogi Krzyżowej przyszło pokrzepienie i zbudowanie kapitalnymi rozważaniami księdza prowadzącego Drogę Krzyżową. Utrafił w to co jest najważniejszymi problemami dziś we wsi, w Polsce i w chrześcijańskim świecie. Wojna i że gaśnie euforia parafian [...]

Babie lato, babia jesień. Kobiety - polne kwiaty, które potem, krwią i łzami płatki sukien zabarwiają. Kobiety - matki ziemi.

Jeśli Ona to Księżyc, to ciebie pasuje nazwać przyziemną. Szaropapierową masz cerę, grzywa włosów blond wpadająca ni to żółć, ni to w zieleń oczu, wejrzenie na głębokość szpiku kości. Tak samo szaropapierowe masz dłonie - szorstkie. Każdy ubiór odstaje od twojego ciała, jakby twoim przykazaniem było chodzić nago. Twoja brzydota wpadająca w moje oko, twoja groteskowość budząca we mnie podziw. Moja ciekawość ciebie pierwszym stopniem do piekła trawiącego moje bebechy, mój strach przed tobą rozkosznie drży.