Dzienniki

Z góry napiera na mnie szorstka, sucha ziemia. Od dołu miażdży błękit nieba. Jak mikroskopijną muszę być, by nie odczuwać tego nacisku?
Jak bardzo powinnam się skurczyć, zmizernieć i skulić, by ziemia przestała mnie wchłaniać? Moje gorzkie łzy, dzięki którym czerpie choć odrobinę wilgoci.
Czasami czuję, że staję się z nią jednością. Brudną kulą, może ziarnkiem piasku, może kruchym korzonkiem. Z pewnością czymś drobnym i niezauważalnym w tym beztroskim ogrodzie.
Prawdopodobnie zalążkiem nowego gatunku kwiatu, nieszczęśliwie zjadanym przez wygłodniałe krety, trawionym przez dżdżownice dla wtórnego przeistoczenia się w martwą, jednolitą materię.

Trzydziesty pierwszy stycznia dzień, to pierwszy, a zarazem ostatni dzień czwartej dekady tegoż miesiąca, jakiś środek zimy nie przymierzając za bardzo. Tak pierwszy i ostatni dzień tej skróconej bardzo dekady, to w sumie jednak trwa dwadzieścia cztery godziny, jak dobrze policzyć mu i zacząć wyciągać wnioski - oczywistości. Można był i można jeszcze dobrze wykorzystać w swoim życiu czas, który został nam dany w tej czwartej dekadzie zimowego miesiąca stycznia u końca drugiej dekady dwudziestego pierwszego stulecia od [...]

W pół siódmej był świt. Na północnym wschodzie niebo było zachmurzone ciężkimi chmurami deszczowymi rozbudowującymi się w kierunku południowo zachodnim. Wprost nie krygowały się. Niosły opad. Jeszcze były ww interiorze swoim krwawo przeczerwienione - tak właśnie przekrwiona opuchlizna - oczywisty ślad pijanej sadystycznej przemocy domowej. Ze wschodu nadciągał też chmury. Od południowego zachodu podobnie. Pomiędzy była jeszcze przestrzeń lazuru, takiego południowego wręcz, gdzieś śródziemnomorskiego, a na pewno [...]

Do góry nogami...wszystko postawione na głowie. Co musi się stać by tak nie stać. Na rękach...na pokładzie nadziei. Nie pokładam już w ludziach nadziei bo się w głowie nie mieści.
Niektórzy chcą mi wmówić, że białe nie jest białe, a czarne nie jest czarne. Trzeba mieć się na czymś oprzeć, ale te akrobacje już mnie osłabiają...

W pół do siódmej dzisiaj było ciemniejsze jak wczoraj, bo niebo przykryte było najpewniej deszczowymi chmurami, więc z tego co nie widziałem, to wyobraziłem sobie, że ponad chmurami jest błękitny nieboskłon pełen miliardów świetlnych wieloramiennych punktów,czyli gwiazd i te krocie ciał niebieskich być może są oglądane teraz z przez ludzi z przez okna ciał lotnych jakimi są samoloty. Potem wyszedłem na drogę,pomachałem i poleciłem Cię opiece Boga i Anioła Stróża. Kiedy wracałem zaczął wiać zdecydowanie wiatr, [...]