Dzienniki

Stał się moim lekiem,
na zapomnienie bólu i straty z przeszłości,
na nieprzespane noce i łzy w poduszkę,
na bezsilność i strach.

Uleczył mnie,
Pokazał, że świat nie jest jak pęknięte szkło, że to strach takim go pokazuje, że powinnam żyć jakby nie było jutra i przekraczać bariery, które mnie blokują przed byciem szczęśliwą.
Zaczęłam wierzyć w siebie, w lepsze dni, w tęczę po burzy i w to, że mogę osiągnąć wszystko czego pragnę, wystarczy się odważyć ....

Stał się moim lekiem na wszystko co złe....
Niczego nie obiecując był, a pojawił się tak... niespodziewanie z końcem lata.
Dobrze mi przy nim.... Dobrze mi ze świadomością, że jest, tylko czasem zastanawiam się, co się stanie kiedy uzależnię się się od swojego leku? Co jeśli będę potrzebowała go coraz bardziej?

A przecież nie na to się umawialiśmy...

05.10.2020
Poniedziałek

Tak bardzo lubię poniedziałki, cieszę się blaskiem nowego dnia, wschodem z mgłą...nowymi możliwościami, dzień otulam szelestem liści, kolorem złotej jesieni...wplatam wiersze, cieszę się ciepłymi promieniami...muzyką...moimi chwilami przerwy od codziennych zmagań...trudów dnia, myślę...wiem, że każdy je ma.
Siadam czytam...patrzę w puszystą biel, która pochłania mnie. Czuję jak jednoczę się z ...no właśnie...z Aniołami, które przytulają mnie swoimi skrzydłami?
Czuję ich [...]

04.10.2020

Wartość dla tego dnia, ogromna.
Rozważania na temat miłości.
W drobnych elementach, chwilach szukać szczęścia za wszelką cenę.
W zdrowiu i w chorobie znaleźć się może.
Znaleźć drogę, kiedy jesteśmy obok...na wyciągnięcie myśli.
Nawet w czasie milczenia.
Milczeć nieskrępowaną ciszą.
Serce kocha w ciszy....nawet kiedy ciało krzyczy. Przeskoczyć cielesność...to możliwe? Tak...
Gdy uczucie prawdziwe....wszystko staje się możliwe.
Kiedy światłem (wiara) dusza wypełniona, za nią stoi cnota bliźniacza (nadzieja) z pokorą czekają na krawędzi serca...rozum się wyciszył.
Znajduję drogę, kiedy się gubię...choć kilometry bolą, a jesień trwogą w umyśle...spadają kolejne liście, kolorowe.
Z wiarą, nadzieją, miłością kroczę w popołudniowy czas bez granic...na Nasze spotkanie.

Anioł nerwowy, dziwne pomysły przychodzą mu do głowy.
Każde ogniwo łańcucha jest ważne...taka myśl i jaśnieje moje popołudnie.
Nie narzekam.
Kocham...jest cudnie.
To dopiero popołudnie.
Wieczór z książką i wierszem, będzie jeszcze piękniej...

17:15

03.10.2020

Czar baśni...
Mojej baśni
Bez waśni
Zgoda wszędzie
Pięknie będzie
Spadać gwiazdami
W Twoje ramiona
Ciepłem ogrzewać
Dawać nadzieję [...]

02.10.2020
Piątek

Ciekawy weekendu początek...
Czytam...wybaczam...

...kiedy rzeczywistość podskórnie wrze, idę nad wodospad...

A skąd się wziął list do człowieka ułożonego? Tu jeszcze raz dziękuję Tomaszowi za wczesniejsze podanie tematu warsztatu. W zasadzie nic mnie nie dziwi, to nie mam potrzeby pisać do kogokolwiek i czegokolwiek listów. No ale chciałem wziąć udział w warsztacie. Tu dygresja. Ewa Kaca wspomniała w jednym z wywiadów , że nie umie pisać na zamówienie. Ja umiem. Potrafię jak Krzysztof Penderecki pisać na zamówienie, zwłaszcza prozę. Nauczyłem się właśnie poprzez warsztaty i czasem proszą mnie ludzie bym im skomponował [...]

30.09.2020r.(środa)

W światłości kanapek jakie komponuje, przyrządzam codziennie mojej żonie do pracy, w świetle złocistym i promieniującym ich smaku i zapachu, kebab jest ośmieszeniem się jego twórców, zatem Turkowie wydają mi się być dzikimi i nieokrzesanymi. Tyle na początek w kwestiach skromności i ukochanej przeze mnie ksenofobii. Choć nie mogę się oprzeć, aby uronić chociaż o swojej niechęci do Amerykanów. A co tam, Kanadyjczyków reż nie lubię.

Dostałem decyzję ze starostwa jednego i cały jestem we w [...]

01.10.2020
Czwartek

Niebo malachitowe....
Tyle tajemnic skrywa...
Jak Twoje oczy...
Sekretny wiersz...
Może się staniesz...
Raz jeden - jak cud...
Staniesz tu...
W zieleń ubrany... [...]

Chciałam iść na największe kolejki w wesołym miasteczku. Ich ekstremalność mnie ekscytowała. Chciałam krzyczeć z podniecenia. Chciałam poczuć adrenalinę, chciałam być nieustraszona.
Jednak on nie chciał.
Ciągnęłam go za rękę, ale coś go powstrzymywało. Jakby cały czas odczuwał strach.
Gdy myślę o tym teraz, już znam odpowiedź. Wystarczały mu średnie kolejki. Wystarczał mu średni poziom życia, średni poziom wykształcenia. Lubił być przeciętny. Nie było w nim nic, co pchało go wyżej. Ani krzty [...]