Księżyc, muszę Cię pochwalić! Operujesz słowami tak, żeby nie zranić. Wytłumacz mi tylko, dlaczego mam serce na dłoni, a duszę na ramieniu?

krople deszczu na platkach rozy
cieple welniane rekawiczki
spacer w desczu
siedziec przy ognisku, grajac/sluchajac gitary
spac w wykrochmalonej poscieli
trzymac kochanego/a za reke
byc kochanym
nie klocic sie z ludzmi, ktorzy nie sluchaja
nie obnizac poziomow jedynie po aby uszczesliwac innych
cdn...

jak chcesz do dopisz :)

Jesień - pora sprzątanie między wierszami. Drzewa obsadzone w głównych rolach gwiazdorzą, zrzucają szaty, jabłka, berła i korony, jesienią pora zabierać się do dzieła, jesień się sama nie pozbiera.

Morela słońca skąpana w kompocie nieba. Internetową sieć zamieniam na pajęczynę. Przy drodze wita mnie Jezus rozpięty na krzyżu jak pająk krzyżak. Jezus ma tyle na głowie: poświatę brzoskwiniową i drzewa koronę, i ptaków papiloty ciągnące go do nieba za włosy.

I po ptakach! I wypłoszyłem ja jej serce gołębie z jej piersiowej klatki - jest wolna, jest martwa.

Pokochałem ja raz kobietę zamknięta na klucz ptaków - ranną, osowiałą, w wróblim strachu całą.

Księżyc, pamiętam, jak środkiem nocy galopowały do mnie pegazie Twoje włosy, jak łasiły się o moją szyję, jak pobudzały do tego, bym się po nich wspinał. Księżyc, moja księżniczko z bajki z końskim ogonem. Księżyc, moja Pani Bóg z anielskim włosiem.
Byłaś też Księżyc supernowa, supernowoczesna - łączyłaś się ze mną przez internet.
Dziś, jakbym oczu nie wytężał, jakbym myśli nie naciągał i jakbym serca nie nadymał, to Księżyc w zasięgu już nie mam.
Zlustrowałem ja za to wnikliwie niebo i dowiedziałem się ja tego, że każda gwiazda ma duszę na każdym ramieniu.

Wejść drugi raz do tej samej rzeki choćby siłą, pod prąd, rażony jej gwałtownością pójść na dno.

Tak jak mróz zimą kwiaty, tak Ty zostawiasz odcisk swojego przypudrowanego kosmicznym pyłem nosa na szybie mojego okna. Księżyc, oświeć mnie, co Ciebie sprowadza na Ziemię? Ach, bo to do tej pory było tak, że to Ty na łożu w kolorze nocnego nieba spokojnie sobie spałaś, a ja Cię obserwowałem!

Spotkałem wiejskiego listonosza. Już chodzą bez niebieskich mundurów. Jeżdżą w zasadzie swoimi samochodami, chyba tu na wsi na umowę śmieciową. Doręczył mi pieniądze. Nie wiedziałem, że listonosze doręczają jeszcze pieniądze. Końcówkę oczywiście zostawiłem listonoszowi, będąc wierny tradycji, którą widziałem w bloku i na poczcie jeszcze na początku ubiegłej dekady, bo czekolady nie miałem przy sobie. Pamiętam staruszki, które przychodziły na pocztę w okolicach dwudziestego piątego bodajże, zostawiały [...]

Księżyc, a gdzieś Ty?!
Najpierw, mijam drzewo obwieszone owocami jak piersiami - trudno się oprzeć - gruszeczki kształtne, soczyste, twarde. Już kieszenie mam wypchane, jem pełna gębą. Kolejno, mijam krzyż, Jezus wisi zatwardziale. Myślę: Bogu syn i reszta owoców się udały.
Księżyc, niech Cię Diabli!

Wszedłem ja raz do rzeki i poszedłem przed siebie, ale miast patrzyć pod nogi, wędrowałem ja w tęczę wpatrzony.
Próbowałem ja drugi raz wejść do tej samej rzeki i rzeka wzburzona rzekła: wejdź! I wszedłem ja w pępek świata i wypłynąłem ja na szerokie wody, i wylądowałem ja w brzuchu świata - ale już nie jako motyl, już nie jako owoc miłości, ale jako owoc jej zemsty najsłodszej.

Tej nocy, przed moimi oczami rozciąga się taki oto widok: Echo wyciąga dłonie wysoko, jak gdyby sięgała po nieziemski owoc. Księżyc i ja zrywamy boki.

Echo - blizna na skraju lasu, młodnik na starych śmieciach, żywy grób. Rozdarłbym ranę, rozkopał, wtulił się w twoje szczątki, ale brak mi jeszcze... Czego mi jeszcze brak? Echo, oddech ziemi i wiecznie zielone, i grzyb, i pleśń.
Echo, wszystko to z ciebie jest.

Wytężam ja nieraz słuch i słyszę, że i serce moje nadstawia ucha, zatrzymuje się i słucha, ale Echo pozostaje milcząca i głucha.
Milczenie Echo nie jest złotem, milczenie Echo jest czerwone - widziałem ja je - jej gardziel poderznięta wypluwała słowa nieme. Dotykałem ja ich ciepłych i lepkich - jakby wypływały prosto z serca - zlizywałem ja je, a otwarta rana zamykała się.
Rzucałem ja słowa na wiatr jak szalony, dziś czekam ja na echo słów pokornie.
Echo sprawiedliwości.