Dzienniki

A czym jest miłość?
To taka niewidzialna nić, którą się czuje w środku.
A zakochanie się?
Jest kiedy czyjaś nić się zapląta z Twoją.
Powiedz, jak to jest?
To jak łapanie najmniejszego promyka słońca.
Czemu promyka?
Za każdym razem rozświetla ci dzień najmniejszy jej uśmiech.
Ale tak zawsze?
Tak, bo ten promyk można oglądać cały czas.
Ale to długo trochę, co nie?
Bardzo.
A nie razi cię to?
Ha ha ha, na szczęście nie.
Masz okulary jakieś?
Można tak powiedzieć.
A ty kogoś kochasz?
Tak.
To czemu jesteś samotny?
Bo mój promyk jest daleko, a ja tutaj na końcu nitki.

Gdy byłam dzieckiem karmiono mnie partyjną propagandą. Dwa programy telewizyjne, a w nich m.in. bohaterska armia czerwona, która wyzwalała Nasz kraj i ZSRR, który "od zawsze Nam pomagał". Istniał wtedy "dziennik telewizyjny"...moje dziecięce oczy chłonęły wszystko jak gąbka. Od tego czasu wiele widziałam i przemyślałam. Już moje oczy nie chłoną lecz łzawią na "samą myśl". Niestety, świat nie patrzy moimi oczami. A chciało by się rzec : " miej serce i patrz w serce"...

Idę se, patrzę se, wekeend przyplątał se sobie. Myślę se, wezne se i wypoczne se. Se tak zrobię i już;)))

Nie wzięłaś do pracy jabłka. A jabłko jest piękne. Ma z pięć lub sześć centymetrów wysokości i ogonek jak antenka beretu magazyniera w GS, tam gdzie realizowało się ekwiwalent na węgiel. Jabłku jesienią zbordowiała do reszty skóra od słońca i genetyki gatunku, ale nie wszędzie.Czasem, tam gdzie owoc przysłaniał liść, fragment powierzchni skóry jest zielony, jakby znamię na ciele człowieka, jakby moment bez kochania w sercu człowieczym. I jeszcze ta dwumilimetrowa narośl paskudna. Coś jak zalizana rana po [...]

I teraz chcesz szukać kontaktu z ojcem, który umarł? A po co unikałes z nim kontaktu za życia?

Tyle się gada, ale nikt nie ma nic do powiedzenia...Wszędzie widzę braki, ostatnio u siebie, po prostu brak mi słów z powodu ogólnego braku ogłady ludzi. I ta wszechobecna przemoc, niedawno widziałam jak człowiek strzelił gafę. Przeżyła (jakby ktoś się niepokoił), jak i wiele innych "rzeczy", które sprawiają, że milknę...

Wyszedłem Ci otworzyć drzwi garażu i bramę wjazdową. Na polu trzy stopnie mrozu. Stopy w skarpetach i klapkach gumowych. Centymetr zmarzniętego śniegu skrzypi pod gumą kapci. Cicho poza tym. Ni ptaka, ni wiatru. Od wschodu biała poświata. Niebo czyste. Szykuje się chyba słoneczny dzień. Myśl, że jest po prostu dobrze. Dziwne. Przychodzi mi obraz dziewczynki z zapałkami bosostopej, stąpającej po mrozie i zaraz tego kangura powieszonego na drutach ogrodzenia i tam zwęglonego. Jest dobrze. Jest co doceniać. Jest powód do [...]

Wyszedłem Ci otworzyć drzwi garażu i bramę wjazdową. Na polu trzy stopnie mrozu. Stopy w skarpetach i klapkach gumowych. Centymetr zmarzniętego śniegu skrzypi pod gumą kapci. Cicho poza tym. Ni ptaka, ni wiatru. Od wschodu biała poświata. Niebo czyste. Szykuje się chyba słoneczny dzień. Myśl, że jest po prostu dobrze. Dziwne. Przychodzi mi obraz dziewczynki z zapałkami bosostopej, stąpającej po mrozie i zaraz tego kangura powieszonego na drutach ogrodzenia i tam zwęglonego. Jest dobrze. Jest co doceniać. Jest powód do [...]