Niewiarygodne, że w końcu mam ten laptop, i kiedy przyjdzie mi wena mogę coś tu skrobnąć, chociaż ciągle niestety jej brak...byłaby wena do zdjęć, ale zepsuty aparat zmusza mnie tylko do wyobrażania sobie jakie bym robiła zdjęcia (a w głowie jest kilka projektów)
Pozwolicie więc, że czasem naskrobię tu sobie kilka bzdurnych słów, bo to w końcu takie moje osobiste miejsce na głupotki, trochę na powagę, czasem na smutek albo radość, na ten cały wachlarz emocji...bo to zawsze emocje piszą za mnie, tak już po prostu mam...

Przez chwilę myślała, że Miłość spotkała.
Na rozstaju dróg czekała cierpliwie.
Upłynęło jej życie w zachwycie.
On wybrał inna drogę. Nie było mu do niej po drodze.
Choć mieli się ku sobie.
Zabrakło uczuć w nim...Kim była ta druga?
Jak zapomnieć o miłości co w sercu się tli - ła ?
Nawet nadzieja się ulotniła...
Wiara niepewna
A Miłość.............odległa
Uległa, czy poległa?.

25.10.2022
22.00

Słowa na wietrze jak w kołysance; rozmyte, matowe, łagodne jak baranki.

1. Nie była ze mną szczera, za dużo robiła poza mną. Miałem do niej zbyt wiele uczuć, obraz, którego sam tak naprawdę nie znałem.
2. Miłość jest wszędzie, nie tylko w miejscu, do którego się przywiązaliśmy.
3. Szczerze żałuję, że nie ma lekarstwa, aby to naprawić i to, co teraz czuję. Chciałbym móc jej zaufać po raz drugi, ale nie wiem, czy potrafię.
4. Właściwie wtedy kiedy Cię potrzebowałem, dostałem po łapach.
5. Zdrada najboleśniejsza forma rozstania.
6. Czy to moja wina, że twoje serce jest jak [...]

Teraźniejszość ciemna, zimna i samotna...
Przyszłość za gęstą mgłą...
Całe życie do góry nogami...
Ktoś wskazał drogę...

Życie dało niejedną, surową lekcję,
Nikt nie przygotował,
Nikt nie mógł za mnie decydować,
Tyle lat z kimś, sama.

Otworzyłam oczy, [...]

Do dzisiaj wszystkie słowa kierowałam do Ciebie, jednak usłyszałam coś ważnego od osoby, która przeżywa podobne trudności.
Zajmij się sobą, zacznij myśleć o sobie...

Od dzisiaj mój dziennik będzie o mnie,
Zacznę nazywać swoje emocje,
Chcę w końcu otulić to zagubione dziecko,
Którym się od jakiegoś czasu czuję.

Ludzi nie niszczy tylko uzależnienie,
Są też niszczeni ci, którzy to znosili...
Współuzależnienionych jest tak samo dużo,
Tych, których życie koncentruje się na innych.

Od dzisiaj zajmę się sobą,
Chcę wyjść po tylu latach z błędnego koła,
Zacząć się rozwijać, poznawać nowe rzeczy,
Może nawet zacząć się uśmiechać...

Dzisiaj usłyszałam, że za mgłą, którą widzę
Jest słońce, wystarczy tylko trochę czasu.
Tobie zostawiam walkę z uzależnieniem,
A sama idę dalej w świat, swój własny.

Od miesięcy migreny są coraz silniejsze,
Od dziecka mi towarzyszyły, ale przy Tobie
Zaczęły zabierać mi dni, wywoływać mdłości,
Nie pozwalają wstawać, włączać świateł.

Szukałam pomocy u neurologa,
Wszystkie badania w normie, z mózgiem
Fizycznie jest dobrze, trafiłam do psychiatry,
Życie w toksycznym związku naprawdę zabija.

Dzisiaj leżę po raz kolejny, dzień stracony,
W uszach piszczy, światło wyłączone,
Zasłony zaciągnięte, jeść nie mogę,
Żołądek pusty, wykręcony, ale głodu nie czuję.

I w takich chwilach myślę, jak głupio postąpiłam,
Do neurologa, na rezonans poszłam, myśląc, że może coś się dzieje ze mną, a to tylko Ty...
Przez lata mnie niszczyłeś i w końcu wykończyłeś.

Dziękuję Ci za to, że choć dzisiaj oczy ledwo otwieram, nauczyłeś mnie trzeźwego spojrzenia.
Jestem tylko słabym człowiekiem... dlatego od dzisiaj zaczynam ratować siebie.

Czasami wydaje mi się, że nadal widzisz we mnie tą dwudziestokilkulatkę, która dopiero co skończyła szkołę, zaczęła pierwszą pracę...

Ale jej już nie ma, zostałeś w mojej przeszłości, gdy ja już dawno jestem gdzie indziej. Dużo lepiej rozumiem czego chcę, a dzięki Tobie czego nie chcę...

Dzisiaj nie poszłabym nawinie za Tobą, jak wtedy. Bo teraz jeszcze lepiej wiem, że liczba przeżytych lat nie świadczy o niczym, oprócz o tym ile jesteś na ziemi...

Dorosły mężczyzna, wtedy po 30stce, dzisiaj po 40stce a nadal małe, niedoświadczone, uparte i egoistyczne dziecko...

Wczoraj rozlało się. A dzisiaj leje rzęsisty lub ulewny deszcz. Trzeba więc przebywać w domu, co jest trudne ze względu na wnuki 3, 5, 10 lat. Trzeba im organizować czas, żeby się nie biły, nie zdemolowały domu albo nie spadły z balkonu, tarasu, czy z okna na ziemię bądź beton. Na szczęście najstarsza poszła do rówieśnicy kuzynki, a dwóch najmłodszych w czworo spokojnie ogarniamy. Na przykład spodobało im się przyglądaniem się kosom w ogrodzie, które na deszczu polują na liczne dżdżownice. Lubią też patrzeć na [...]

Dzień dobry. Dobrego popołudnia. Piękny dzień dzisiejszy. Bardzo ciepło. Prawie bezwietrznie. Piję kawę. Patrzę na kwiat lobelii. Puchowe fioletowe płatki delikatnych malutkich kwiatów minimalnie drżą poruszane niewyczuwalnym dla mojego ciała wiatrem. Byłoby idealnie cicho, ale mąci ciszę głos siekiery sąsiada, która uderza w drewno. Wnuki poszły do prababci, więc stąd to odczucie ciszy i zastoju. Dobrze jest jak wnuki mają babcie i prababcie. Mi nie było to dane. Mają też dziadków.

Przez fioletowe szkła lobelii [...]

Smażone żółte patisony w panierce, jak do kotleta schabowego, zapiekane czerwone papryki z nadzieniem z ryżu i mielonej łopatki wieprzowej, gotowane kalafiory z majonezem, koperkiem i pietruszką oraz rosół z kaczki. Taki bogaty obiad zaserwowaliśmy naszym gościom, czyli dzieciom i wnukom wczoraj, a na deser jabłecznik jak u nas w domu się mówiło lub jak kto woli szarlotkę podaliśmy, a i tak nie wszystkim podeszło takie menu i część najmłodszego pokolenia wolała pojechać na pizzę. Nie mamy im tego za złe. Chcieli [...]

... czyli jak (i po co) zawalczyć o ciszę a dyscyplina to za mało

„Co mam zrobić z językiem, bo nie umiem go opanować?” Starzec mu odrzekł: „A jak już mówisz, czy to cię zaspokaja?” On odpowiedział: „Nie”. Rzekł starzec: „Skoro więc nie znajdujesz w tym uspokojenia, po cóż mówisz? Milcz raczej, a jeżeli zdarzy się rozmowa, więcej słuchaj, niż gadaj”

"życie bez słowa więcej daje niż słowo bez życia: bo pierwsze nawet milcząc przynosi korzyść, a drugie nawet krzycząc przynosi stratę. Jeśli [...]

Moja dusza nieczysta jak dym z komina i ociężała jak mgła. Nie przewidywałem dla siebie takiego końca; cień człowieka, duch piszący już tylko o pogodzie.

Wyjmujesz pranie, bo chcesz pomóc,
choć nie prosiłam dzisiaj o to.

Ten mały szczegół, tak bardzo rani,
bo teraz chcesz pomagać.

A gdzie byłeś, gdy Cię potrzebowałam,
gdy szefowa latami się nade mną znęcała?

Zmęczona, po 12h pracy w ciągłym mobbingu,
zbywałeś mnie żartem, mówiłeś, że przesadzam.

Gdzie byłeś, gdy depresja wróciła?
Gdy każdy krok, był dla mnie ciężarem.

Gdy pół roku nie jadłam, nie spałam lub w ogóle nie wstawałam? Gdy jedyne czego chciałam to umrzeć?

Prosiłam wtedy o pomoc.
Wiele razy, błagałam, żebyś pomógł mi poradzić sobie z tym wszystkim.

Dzisiaj, gdy przestałam prosić i postanowiłam odejść, Ty wyciagasz pranie...
a ja myślę jak irytujący jest ten mały szczegół.