Budzę się rano,
Patrzę na sufit.
Myślę: "Nie myśl. Nie o Nim."

Odwracam się na prawy bok,
Spoglądam na cały pokój.
Myślę: "No i mamy kolejny dzień."

Wstaję z łóżka,
Przecieram oczy.
Myślę: "Ciekawe czy Braciszek już jest."

Gadu-Gadu w telefonie się powoli włącza,
Otwieram szafę, siadam na biurku.
Myślę: "W co się dziś ubrać?"

Znów wyciągam te same spodnie,
Jakiś T-Shirt.
Myślę: "Tak będzie najwygodniej."

Umyta, ubrana, wyszykowana,
Siadam do stołu, śniadanie jeść zaczynam.
Myślę: "Nie chce mi się. [...]

Tak wiem to co napiszę to nie będzie myśl, ale kto się teraz tym przejmuje...

Ostatnio odwiedzam cytaty raz na jakiś czas, udzielam się też nie za często. Dziś trochę "pozwiedzałem" cytatowe zakamarki i jestem w SZOKU. Poziom publikacji jest sporo niższy niż dno i wodorosty. Do tego jakiś świr (albo i kilku) pod kilkoma nickami sieje kretyński zamęt a nawet porządni użytkownicy dają się tak łatwo wplatać w jego/ich grę. Każdy każdego podejrzewa... Admin żyje chyba w innej galaktyce. Jest jeden moderator ale i on wypiął na to wszystko dupsko. Wielu wartościowych ludzi odeszło. CO TU SIĘ DZIEJE?! Gdzie jest miejsce w którym zakładałem konto w listopadzie 2010? Czy jakiś haker przeniósł mnie na inny nienormalny portal?

Patrząc na to wszystko czuję głęboki smutek, bo kiedyś to miejsce było mi bliskie...a teraz? Ech...

Stawiajcie minusy, krytykujcie, wasza wola. Ja musiałem wyrzucić to w końcu z siebie...

Dedykowane wam wszystkim...

Są myśli, wiersze i opowiadania.

Czy warto wprowadzić więcej możliwości (eseje, dłuższa proza, haiku, limeryki, notatki, prywatne zapiski)? Jeśli tak, co byłoby przydatne dla Was?

Niniejsze konto jest zapowiedzią zmian, które zawitają do Cytatów.info. W postaci myśli (tymczasowo) publikowane będą tutaj wpisy dotyczące owych zmian z założeniem, iż w komentarzach będzie można odnaleźć Wasze zdanie na ich temat.

Na dzień dobry informacja o tym, że trwają aktualnie prace nad nową wersją cytatów. Poprzednia tak duża zmiana przyniosła korzyści m.in. w postaci możliwości dodawania wierszy i opowiadań. Mam nadzieję, że kontynuowanie tego trendu okaże się dobrym pomysłem, ale o tym wkrótce. :-)

Uprzedzając wszelkie pytania o to, dlaczego taka informacja nie pojawia się na forum - wpisy w takiej postaci i przy tym koncie są również zapowiedzią zmian.

Kiedyś miałam marzenie, by napisać książkę i wyjechać daleko stąd. Kupić sobie domek z dala od ludzi i upajać się ciszą, jaka wokół mnie trwałaby całą wieczność. Marzenie pozostało marzeniem. Książki nie napisałam i pewnie nigdy nie napiszę. Z dala od ludzi jestem, bo rzadko kiedy wychodzę ze swojego azylu, jakim jest moje liche mieszkanko w bloku. Cisza... Tego przyznam szczerze brakuje mi najbardziej. Moja ciotka mieszkała kiedyś w środku lasu. Z dala od jakiejkolwiek ludności. Rano nie budził ją ani stukot [...]

Przyjaciółka mówi mi, że w tym całym moim konstruktywnym świecie brakuje płci męskiej. Nie zauważa jednak pewnej zależności. Kiedy ja wpuszczę do swojego świata mężczyznę, to on przestanie być konstruktywny. Zburzy moją harmonie, spokój, a przede wszystkim samotność.

-2-

Czy jestem wariatką? Nie wiem. Na pewno nie jestem normalna. Normalny człowiek nie zamyka się w domu na cztery dni i nie daje nikomu znaku życia, tylko dlatego by mieć chwile spokoju. Normalny człowiek nie maluje sobie paznokci w różne odcienie różu, sądząc, że to poprawi mu humor. Normalny człowiek nie cierpi na bezsenność, nie łazi w nocy po domu, a tym bardziej nie sprząta łazienki, wtedy gdy nie może zasnąć. Normalny człowiek nie rezygnuje z pracy, tylko dlatego, że szef się jeden jedyny raz krzywo na niego popatrzył. Normalny człowiek nie zmienia z dnia na dzień numeru telefonu, by ludzie przestali przesiadywać na jego linii łączności. Co więcej normalny człowiek nie lubi samotności, może czasami jak każdy potrzebuje małego odcięcia od świata, ale mimo wszystko samotność go przeraża. Dlaczego ze mną jest inaczej? Lubię samotność. Lubię wracać do pustego domu (mieszkania), w którym nikt na mnie nie czeka. Nawet pies, czy też kot. Nawet te cholerne rybki, które pewnie po tygodniu zdechłyby, gdyż zapomniałabym je nakarmić.

-1-

Godzina 15. Wsiadam do busa. W środku kilkanaście obcych twarzy. Ich oczy nieufne. Czasem pogardliwe. Dwie dziewczyny zamknięte są w swoim plotkarskim świecie. Kilka osób ma słuchawki na uszach i nie obchodzi ich nic innego. Inni wystukują smsy w komórce. Starsza pani ostentacyjnie skupia się na czytaniu gazety. Tylko jedna mała dziewczynka, (ma jakieś 9 lat) uśmiecha się do mnie. W jej oczach tańczą iskierki. I nawet nie jest świadoma, że sprawiła mi tym gestem radość...

Do życia pobudza mnie łyk kawy. Obserwuje wschodzące słońce. Jakby trochę bledsze niż wczoraj? Siadam przy biurku. Piszę kolejny wers z życia. Znaczę tuszem scenariusz jaki dziś odegram. Zza oknem patrzy na mnie ta sama codzienna przestrzeń, piękna a zarazem niezrozumiała. Przelewam na papier milion sekund, które zostały zarejestrowane przez mój wzrok. Z chwili transu budzi mnie dźwięk rozbitego szkła. To Izydora- moja kotka rozbiła kolejny dzban. Jeszcze moment siedzę przy biurku. Brak weny pozwala mi odejść. Narzucam [...]