Dzień 10.

Wolny człowiek pozbawia się życia, ponieważ nie może znieść zniewolenia, nieuchronności zachowania tłumu - spotwarzenia. Życie jest jak prowokacja, ukartowane dążenie do marzeń, które nigdy się nie spełnią, a nawet jeśli i tak w spełnieniu będzie tkwił niedosyt, że zawsze można było lepiej, szybciej, sprawniej. Upolowałem jedną duszę, cień pragnień przeszył moją postać i postanowiłem go zabić, tak by nie żałować, że unicestwię samo ciało. Nie oderwałem się od jutra, bo to kolejny dzień [...]

Dzień 9 Marca 2012 roku

Dzisiaj miałem wyjść ze szpitala, niestety podczas spaceru zemdlałem, złamałem nos i się potłukłem.
Koronografia się udała jutro wysyłają mnie do Krakowa na operacje, na zastawkę serca, strasznie się boję.
Pożegnałem się z rodziną, karetka zawiozła mnie do szpitala.
Operacja się powiodła, tylko te szwy na mojej piersi tragicznie wyglądają, kaszlę flegmą przez cały czas.
Bogdan wziął sobie wolne i mieszka u znajomych opiekuje się mną. Kocham go !
Wczoraj był u mnie mój wnuk Michał z moją żoną, ucieszyłem się gdy go zobaczyłem, dali mi banany i ciastka. Co raz lepiej się czuje myślę że będzie ze mną dobrze.

Cholera , widzę jak powoli spadasz , kawałek po kawałku zostawiając za sobą swoją pewność siebie , przebojowość , wiarę w siebie .Patrze i wyciągam dłoń , czuje jak sztywne , zimne palce obejmują mą dłoń , jesteś taka pozbawiona życia , taka inna .
Boże , dlaczego akurat ona ? Dlaczego to zawsze musi być ona ? Blada twarz , puste , bez wyrazu oczy wpatrują się we mnie , cichym , niemym szeptem wołając o pomoc , a ja stoję . Stoję i podziwiam jak rozpada się kawałek po kawałku, starając się poskładać ją w [...]

To jak lokata w słabym banku. Niby rysują Tobie zyski, niby nich nie masz. Ale stabilność to kosmos tego życia. Nie ma nic na wieczność, nic na zawsze. Zawsze przecież nie istnieje. A jednak ufamy. Sprzedając integralne części siebie jak na targu, za drobne. Kosztorys? Co łaska. Bo wpadamy w łaski swojego odbicia w lustrze, modląc się by na pewno je ujrzeć. Pomimo tego, że nie wiemy na pewno. Ryzykujemy. Całujemy a potem cierpimy. Tak. Cierpienie bądź co bądź jest wpisane w ludzkość. Wystawiamy siebie na próbę, niczym [...]

Dzień 2 Luty 2012

Dzisiaj zasłabłem w nocy gdy chciałem iść do ustępu,
moja kochana żona oczywiście usłyszała, szybko do mnie przyszła i próbowała mnie podnieść.Gdy się ocknąłem zobaczyłem Bogdana mego syna, który zaniósł mnie do łóżka.
Nie namyślając się spytałem :
- Żyje ?!
- tak żyjesz tato.
Później zmierzył mi ciśnienie, nie było najlepsze. Zadzwonili na pogotowie, zabrali nie na stary szpital w Tarnowie proponują mi koronografię a następnie zastawkę serca, myślę że będzie dobrze 2 tygodnie i jadę do sanatorium. Bogdan mi wytłumaczył że to nie takie proste że z tym wiążą się komplikacje po operacyjne, lecz ja oczywiście mówiłem swoje.
Czekam na tą koronografię zobaczymy co z tego wyjdzie.

„A ja tak sobie wieczorem”

Szedłem dzisiaj obok ulubionej lodziarni. Ciekawe czemu nie sprzedają lodów w listopadzie, ja chętnie zjadłbym kilka gałek. Ale nie w tym rzecz. Mijając lodziarnię zauważyłem, że żyję. Ot takie spostrzeżenie spowodowane dojrzeniem potrzeb. Wiesz, czasem siedzisz sobie przed telewizorem, wyciągnięty w fotelu i nagle przez głowę jak piorun przelatuje myśl „O cholera! Jestem żywy, więc muszę coś zjeść i napić się ciepłego kakao”. Ludzka rzecz, chociaż chyba nieco odmienna dla [...]

Dzień 18 stycznia 2012 roku

Przyszedł do mnie dzisiaj mój ukochany wnuk Michał, kochany chłopak zawsze mi pomaga, kocham go tak mocno jak mojego syna. Pytał mnie się jak się czuje ja odpowiadałem że coraz gorzej się czuje plecy mnie bolą, nie mogę się podnieść z krzesła, wszyscy myślą że chcę że udaje, że chce się już witać ze śmiercią , ale ja się jej boje jak czorta, jeszcze do tego dochodzi ta dieta nie wytrzymam ! Ani to smaczne ani tym nie pojem. Każą mi jeść ale ja nie mogę już jeść tego świństwa, krzyczą na mnie że nie chce mi się, że schabowego to bym zjadł, ale ja na prawdę nie mogę już więcej zjeść, serce mnie pobolewa nie wiem jak długo jeszcze wytrzymam, tylko miłość moich bliskich mnie tu trzyma.

Dzień 11.

Wczoraj nie miałem siły pisać i choć nie używam kciuka do pisania ból pulsował, a krew chciała się wydostać na zewnątrz. To świat wewnątrz chce się wydostać? Jest tyle rzeczy, które chciałbym zrobić i zawsze jest jakieś „ale”, które trzyma mnie w ryzach. Proszę wiatr, by zmienił kierunek, „Requiem” Mozarta słychać w każdym moim kroku, stąpam wśród parkowych liści, które pod wpływem wiatru tworzą lej Kyrie...



...uniosłem dłonie ku górze, jakbym to ja zaczął ten taniec, drobne [...]

Jej trampki uderzały miarowo o chodnikowe płyty. Życie mijało ją na ulicach, biegło przed siebie całkowicie niezainteresowane rzeczywistością. To miasto mogła nazwać życiem. Chorym i bezcelowym, ale zawsze jakimś.
Zatłoczone ulice tworzyły zbity układ krwionośny, doprowadzający ludzi do poszczególnych organów. Biurowce pięły się nad jej głową, nie widząc końca swojej wędrówki. Samotne parki, powciskane w wolne przestrzenie, wyszywały szarość tego chorego miasta zdrową, świeżą zielenią.
Szła pod prąd, [...]

Idąc dziś z Tobą pod rękę, patrzyłam jak spadają w parku piękne różnokolorowe liście...wiesz, że dajesz mi najpiękniejsze chwile życia? Uczę się przy Tobie jak znów się uśmiechać, jak kochać tak bezgranicznie, bezintersownie, jak ufać komuś tak całą sobą. Nauczyłeś mnie mówić o tym czego oczekuję jasno i wyraźnie, o swoich pragnieniach i uczuciach.
Jesteś dla mnie iskierką i skarbem, nadzieją. Pokazujesz mi miłość której nigdy niepoznałam, tak inną, bez rozkazów i nakazów, dajesz mi w swojej miłości wszystko od troski po przyjaźń. Jedyne o co mogę prosić to zawsze mnie kochaj skarbie.

Po paru latach w końcu nadszedł czas na zmiany. Z pewnością nie będą spektakularne jak mogłoby się wydawać, ale w końcu coś w sobie zmienię. Koniec z brakiem pewności siebie, mruczeniem pod nosem ( jak coś mi się nie podoba) i brakiem woli walki. Teraz to mnie będą słuchać i milczeć jak będę mówić. To ja. Nowa 'ja.aj'.

Moja historia nie jest jak tysiąc innych; nawet jej początek nie był "jak z bajki". Poznaliśmy się 4 miesiące przed zanim byliśmy Razem. Zaprosił mnie do tańca, mogłam się Jemu spodobać - ale był wypity. Dopiero po dwóch miesiącach znów się spotkaliśmy, znów tańczyliśmy i mnie wtenczas pierwszy raz pocałował. Usiłowałam się z Nim zobaczyć, nie wychodziło. Wzięłam więc sprawy w swoje ręce i pierwsza do Niego przyszłam. Chciałam wiedzieć, że jestem Jemu niepotrzebna i liczyłam na ładne odesłanie mnie z [...]

Kim jestem?

Czasem idziesz przez życie z dnia na dzień, bez zbędnych rozważań, robiąc to co zazwyczaj, bez myślenia dokąd zmierzasz. Czasem jednak pozwalasz na rządy tego co w środku, tak bardziej w duszy, popadasz w nostalgię, w oderwanie od codzienności. Czasem trwa to chwilę, czasem pozwalasz królować dłużej temu co zazwyczaj głęboko siedzi, co jest zamknięte, spakowane, niedostępne.

Patrzysz na jesień za oknem, na zmiany w krajobrazie i choć barwy tej pory roku są tak ciepłe i piękne, to częściej dostrzegasz szarość, dżdżystość i ponurość.

Myśląc o życiu czasem ogarnia Cię smutek. Bilans kosztów i zysków wykazuje stratę. Żal tego, czy tamtego, w tym momencie zazwyczaj szczęście w tych małych dawkach oceniasz jako nie wiele warte.

Po prostu są takie dni.

Spojrzenia wtedy ranią, słowa wręcz dobijają, bo w takich dniach to wnętrze nie chronione, takie wrażliwe i aż chorobliwie delikatne.

A potem, to mija tak jak się zaczęło, a ty chowasz się za bezpiecznym murem, głębiej, świadomie zapadając na amnezję.

Stabilność? Chciałabym ją? A może zasadniczo mi się należy? Poczucie, że już nic z mojego życia nie zniknie, nic nadto się nie zwali na moje barki? Da się tak? A może przeświadczenie, że wszystko wokół mnie prawdziwe i jedyne. Że nie ma innego świata innych uczuć i innego życia. Może powinno dojść do mojego rozumu wreszcie to, że życie jest jedno. Jedno i nie więcej. Że to jedyna szansa, na wszystko. Na szczęście na jego brak. Na Ciebie, aż wreszcie na życie bez Ciebie. Że nie będzie innej szansy skakać, [...]