Powiedz mi, Księżycu, czy nie nudzisz się czasem? Czy nie nazbyt śmieszne lub częste i błahe są te wyznania innych?
Dzisiaj mówię do Ciebie cichym głosem, nie chcę, by ktoś usłyszał moje słowa.
Bo widzisz.. są takie chwile, które nie należą do miłych. Cierpi się w nich, a ból rozrywa duszę. Chociaż istnieją także takie, w których nie można oderwać się od śmiechu lub przynajmniej pojawia się mała euforia duszy.
Ale dziś nie jest wesoło, ani smutno.
Dzisiaj.. dzisiaj się po prostu boję. Lękam się życia [...]

Codziennie zmieniam parę butów, by nie przesiąknąć złością tych tutaj, wśród mnie.

Piątek, dzień święty uczących się.
Ferie, jak przyjemnie jest odpocząć od codziennych obowiązków. Ale.. Już mi tęskno do stosu książek i tego zapachu rozpisywanego tuszu w zeszycie od języka polskiego. Ach, wróćcie do mnie moje szkolne dni!
Wstałam, zrobiłam poranną toaletę i ruszyłam z rodzicami pod moje dawne gimnazjum. Stamtąd ruszyłam dalej, autobusem. Przemierzałam ośnieżone wsie, pola, drogi. [...]

Czasem tak sobie wyobrażam różne sytuacje, gdzie Ty i ja gramy w jednej drużynie…
a potem wracam do rzeczywistości i wiem, ze zazwyczaj droczymy się ze sobą…
rzadko jesteśmy „jednym”. Choć… zdarzały się sytuacje, kiedy szłam za Tobą jak w ogień.
Jednak Ty o tym nie wiesz….

A może z Twojej strony jest podobnie??

Co robisz ze swoim życiem, Ty tam człowieku, który stoisz nad przepaścią? Co tam szepczesz? Nie słyszę. Zejdź znad urwiska i porozmawiajmy. Czas na nikogo nie czeka. A jeśli znajdę rozwiązanie?
Co robię ze swoim życiem, ja tam, która stałam nad przepaścią? Szeptałam? Słyszałeś mój drżący głos? Zeszłam znad urwiska, by w ciszy odnaleźć siebie. Czas i na mnie nie czekał. Jednak rozwiązania wciąż nie odnalazłam.

Problemy nawarstwiają się w najmniej odpowiednich momentach - to takie oczywiste, że niemal [...]

I chciałabym, żebyś tak po prostu przyszedł...
Niezapowiedziany stanął w drzwiach.
Chociaż zazwyczaj dzwonisz i wchodzisz sam.

Bym zaskoczona mogła zobaczyć, uśmiechniętą Twoją twarz...
a Ty... z tym uśmiechem na twarzy,
przywitał byś się ze mną, przytulając mnie jak zawsze..,
jak zawsze bezinteresownie.

Mówią, że przyjaźń między kobietą a mężczyzną nie istnieje,
że prędzej czy później pojawi się uczucie, tzw. „coś więcej”
ale czy przyjaźń to mało? Mnie wystarczy...

Wystarczy bym wiedziała, że zawsze mogę na Ciebie liczyć,
że mam się komu wygadać z tego co się działo
i najważniejsze z tego co czuje...
A Ty mnie zrozumiesz, spojrzysz na wszystko z boku...
powiesz mi co mam robić...
a ja Cie posłucham, nie wiem dlaczego,
ale zawsze tak robię...

ale, czy Ty wiesz, że też możesz nam mnie liczyć??
i czy mogę tak samo wejść do Ciebie??

Miał być koniec świata a żyję nadal...
Słońce zgasnąć miało a jednak co ranka,powieki me rozjaśnia.
Dawno nie pisałem,więc tekst mój pewnie będzie bardzo laicki
Lecz chcę przekazać to,czego nie widać oczyma.
Każdy wszystko inaczej odbiera...
Smak,zapach i temperaturę.
Dla jednego za ciepło,to dla drugiego za chłodno.
Tak wygląda życie,życie w którym każdy z nas stara się przetrwać,lecz każde z nas odmienne jest...
Gdzie jeden smakuje rzeczy pikantnych tam drugi woli coś łagodniejszego,porównać to można do [...]

16/01/2013
Anglia
22:23

Przegrałam, a zarazem wygrałam.
Już nie płaczę w poduszę, nie wylewam łez bo mi GO brakuje...Sylwester, magiczny dzień...
Ok godziny 4, już po imprezie, wszyscy śpią ja jedyna esms'uje z myslami w głowie 'szkoda że nie moge być przy Tobie.'

Mówi się że nie zapomina się tego co było, RACJA. Po prostu kończymy jakiś rozdział w życiu, i rozpoczynamy nowy. Stawiamy pierwsze kroki. Zrobiłam to. Napisałam pierwsze słowa w kolejnym rozdziale mojego życia. Już blondyn nic nie znaczy, teraz jest ON, moja druga...miłość, a pierwsze zauroczenie. Mamy 16 stycznia, i nie uroniłam ani jednej łzy, chodze uśmiechnięta, i jeste, najszczęśliwszą dziewczyną na świecie.

Żyj Chwilą, tylko ona sprawia że jesteśmy szczęśliwy.

Codziennie spotykam się z milionami pytań wyrysowanych na twarzach przechodniów. Czy mąż już czeka na nią pod bankiem, czy córka zjadła obiad w przedszkolu, czy nie jest zagrożony z tzw. matmy. Ale jeszcze nigdy nie spotkałam człowieka-wyroczni, który w oczach wypisaną ma odpowiedź, i lśni, lśni światłem spokoju i bezinteresowności. Dlaczego?
Chyba dlatego, że dziś ciekawość przekracza wszelkie granice naszego życia. A błogość i pełnia wiary przechodzi na inny tor, ten z urwiskiem.
Miłość pełni rolę pocieszenia. Odezwie się, gdy wszystko lgnie w gruzach. Znika, gdy tylko zasycha cement. Usypia niebezpieczeństwa, nasyca wrogość słodkościami.
Każdy potrzebuje czułości, przecież nie jesteśmy przedmiotem, który nie kaszle, pomimo kilogramów kurzu na nosie. My, to tylko ludzie. Potrzebujemy nawet cierpienia, bo on przyćmiewa naszą pychę i zadumę.

A ja patrzę tylko na te figle z ponad metra, bo wyżej nie dosięgam. Póki co, tyle mi wystarcza, żeby sięgnąć przycisk awaryjny z reklamacją do stwórców mej melodramatycznej tragedii z odrobiną komedii.
Dobranoc.

Subiektywność. Czy subiektywna ocena zawsze przysłania nam prawdę? Czy przez nią człowiek niezdolny jest do trzeźwej oceny dotyczących go zdarzeń? Czemu akurat taki temat, czemu akurat dziś? Nie wiem, być może dlatego, że dokładnie tydzień temu wydarzyło się coś, co w mojej subiektywnej ocenie dało mi do myślenia. Wracałam ze szkoły jak co środa zmęczona i głodna i nagle widzę Twój samochód, aż przetarłam szybę i momentalnie sprawdziłam rejestrację. Tak, to byłeś Ty, już nawet nie musiałam patrzeć na samą [...]

To właśnie teraz piekło na ziemi pochłonęło moje niebo - Ciebie. To dla Ciebie chciałam być lepsza, chciałam być jedyna, najcudowniejsza. I byłam taka, wiem. Byłam taka do czasu aż do wszystko nie rozsypało się na drobny pył, aż nie zostało z nas już nic.
Nic. Nigdy. Traktujemy się jak powietrze - jesteśmy, ale nie zwracamy uwagi. Może to i lepiej? Może nasze marzenia spełnią się z kimś innym, gdzie indziej? Może to nie nasz czas? Może.. może to właśnie teraz powinniśmy iść gdzieś indziej? Nie wiem. Ja zostaje tu gdzie jestem. Będę czekać. Będę patrzeć jak odchodzisz i czekać na to jak powracasz.
Bo nadzieja matką głupich, ale lepiej temu kto w ogóle ma jakąś matkę. I.. ty wiesz. Już niczego więcej nie muszę mówić, ty wiesz. Kocham Cię.

Udajemy, udajemy codziennie, bez chwili wytchnienia. Tak właściwie możemy powiedzieć, że fałszywe uśmiechy czy śmiech są już nami, czyż nie? Płaczemy, po czym spotykamy się nawzajem i nie potrafimy powiedzieć o tym. Wszyscy. A Ty właśnie to czytasz i to wraca, prawda? To wszystko. Pewnie myślisz, że jestem kolejną osobą, której to przejdzie, która nie rozumie co czujesz. Ale rozumiem. Rozumiem, że płacz czy cięcie się, bądź jakiekolwiek krzywdzenie siebie nie jest Ci obce, nie, Ty znasz to doskonale, więc to [...]

Nie zdawałam sobie chyba sprawy, że będzie aż tak ciężko. Dopiero dzisiaj uświadamiam sobie, że cudowne plany i pięknie sformułowane zdania, zapisane na czystej karcie, nie dla wszystkich przybierają ten sam sens. Sens, jaki próbuję im nadać. A same słowa? O ile miniony czas temu miękko układały się pod palcami i z lekkością wirowały w powietrzu podsycane moim ciepłym oddechem, tak teraz zamarzają gdzieś w głębi zaciśniętego przez gorycz i żal gardła. Mam tą świadomość, że nie pozostaję bez winy w działaniach, jakie zaprowadziły mnie do TEGO punktu, ale... chciałabym mieć nadzieję, że chociaż druga strona medalu nie jest (już/jeszcze?) okryta rdzą.
Barwy dnia załamują się na mojej twarzy, cienie wirują wokół źrenic, a przyszłość jest okryta mgłą tak gęstą, że chciałoby się ją pokroić. Może to i lepiej, że nie widzę w niej drogi? Może to znak, że nadal mam szansę i czas coś zmienić? Tylko jak zacząć żyć, kiedy wciąż jeszcze umyka mi radość poranka?
*Okazało się, że potrzebuję trochę więcej.

Powoli otrząsam się z kurzu, który zdążył okryć mnie już dość grubą warstwą zniechęcenia, bezsilnej niemocy i niechęci do ludzi. Nie od razu zrzuciłam z siebie wszystkie cząstki szarego pyłu, zdającego się być ochronną tarczą, odgradzającą mnie od miliona problemów dodanych bonusem przy okazji życia; przy okazji budzenia się każdego chłodnego poranka. Pierwsza, nawet nic niewnosząca, rozmowa o pogodzie stała się symbolem ręki wyciągniętej w potrzebie. Na razie trzymam ją zupełnie rzeczowo, bez emocji. [...]

To wszystko jest takie dziwne, dzikie i niefajne. Zauważyłeś wieczorne łzy w moich oczach, smutek na twarzy i złe samopoczucie? Po co mnie pytasz, gdzie chce powiesić obraz jak i tak powiesisz go tam gdzie Ty chcesz? Czy choć raz zapytałeś czego chcę?

Ach, zapomniałam, że widzisz tylko czubek własnego nosa i cudze błędy.

Dla tych co chcą uciec, ale nie mają jak i gdzie.