Dzienniki

16.09.2020
Środa

Szukając - znajdując...

" Proście, a będzie Wam dane; szukajcie, a znajdziecie..."

Kiedy znajdziesz to coś...

Znajdziesz cząstkę siebie w innej osobie.
Znaczy, że wygrałeś coś...co warte jest więcej niż miliony. [...]

Nieliczne były wyjazdy do ojca, ale im młodszy byłem, tym częściej jeździłem. Na wakacje, na ferie zimowe, na życzenie. Matka nigdy nie utrudniała ojcu widzenia z dziećmi, a on był jak Święty Mikołaj – co przyjechał z daleka, to przywoził reklamówki zabawek i słodyczy. Przytulał, obściskiwał, ale zawsze czułem się przy tym niezręcznie, a jego samego postrzegałem, bo ja wiem, jak kolegę, ale w gruncie rzeczy jak kogoś obcego.

Było lato, a ja u ojca, jakieś sto osiemdziesiąt kilometrów od domu. Nie wiem jak [...]

15.09.2020
Wtorek

Zastanawiam się...hmmm... ile ich jeszcze popełnię w swoim życiu?
Jeden?
Pewnie, że tak...
Jeden

Milion?

Uśmiecham się do swoich myśli. [...]

14.09.2020
Poniedziałek

Chciałabym dotknąć Twojego uśmiechu.
Zobaczyć zmarszczki na Twoim czole.
Zmarszczki pod i w kącikach zwierciadeł duszy i ust malinowych.
Podaruj mi czuły szept nocy i uśmiech swój uroczy.
Potęga w nim się kryje.
Twój uśmiech potrafi ogrzać serce zmarznięte - zdawać, by się mogło, że niczyje, a jednak dla Ciebie bije....
Twoje myśli gorące niczym słońce...
Pisz....

Dostrzegam radości ....potęga teraźniejszości....
Kochać i kochanym być...więcej nic???

22:53

13.09.2020
Niedziela

Drogi Dzienniku!
Wspaniały pamiętniku!

Raz na wozie, raz pod wozem.
Prawda to oczywista.
Ze zdrowiem jest podobnie, a może tylko tak mi wygodniej jest napisać.
Miło wiedzieć, że ktoś czyta. Znajduje czas w pogoni za....właśnie...za czym?
Jaką cenę ma ludzkie życie, zdrowie?
Czy ktoś mi odpowie?
Czy może pomyśli sobie, że to pytanie retoryczne.
Na drzewach żółte liście - przemijamy.
Nową porę roku za chwilę przywitamy.
Tylko jeszcze w sercu nadzieję mamy, (zieleń trawy) dzięki niej trwamy. [...]

Nadgryziona zębem czasu, przyportowa kamienica zdaje się być jedynym, czynnym obserwatorem codzienności sprzed laty. Opuszczona, zdewastowana, porośnięta bluszczem. Pamięta ludzi minionej epoki spacerujących mozolnie w blasku słońca oraz morskiej bryzy. Zabytkowe tramwaje, dorożki i pierwsze samochody. Niegdyś budziła zachwyt pięknem swym zdobień, a widok bezkresu oceanu, rozpościerający się zza drewnianych okiennic zapierał dech. Dziś na jej elewacji rysują się zmarszczki, noszące znamiona starości i przemijania.

Liście spadają powoli. Zanim dotkną ziemi, kołyszą swoim płaszczem w rytm słońca, które mruży mi oczy złotem. Jak dobrze, że to widzę.
Jeszcze widać jaskółki, ciepło im tej jesieni. Śpiewają w locie ulubione piosenki września i wprawiają mnie w zachwyt, tak, że zamykam oczy, odchylam głowę do tyłu i nieświadomie rysuję uśmiech na twarzy. To ogromne szczęście być sprawną.
Czuję zapach słoneczników, ledwo skoszonej trawy, ziemi, która zrodziła ziemniaki i przyjemny wiatr, który muska moje zarumienione słońcem lica. Uwielbiam to czuć.
Samochody pędzą ulicami, na niebie słychać samoloty. Pies w oddali szczeka, szczeka i drugi. Rozmawiają. Próbuje ich zrozumieć i chociaż nie dowiem się nigdy, cieszę się, że mogę je słyszeć.
Tylko to się teraz liczy. Pomimo ogromu problemów, z którymi człowiek codziennie się zmaga.

Spójrz, człowieku. Opisałam tylko 5 minut w objęciach natury.
Dostrzegasz te drobnostki?
Cieszysz się tym?
Jesteś chociaż raz dziennie wdzięczny za zmysły i sprawność?

Dziś późnym wieczorem zaktualizowałem stronę pod kątem wyświetlania nazwisk po założeniu konta przez Facebooka. Większość tego rodzaju kont zakładają nasi Czytelnicy oraz osoby chcące pozostawić swoją krytykę - nie wszyscy publikują tu swoje teksty.

Jaki jest nasz cel? Do czego dążymy? Przechodzę obok tysięcy osób dziennie. Ciężko sobie wyobrazić, że każda z nich jest indywidualną jednostką, posiadającą pewnego rodzaju marzenia. Z trudem stwierdzam, że słowo "marzenie" nie pasuje do dorosłego świata. Dorosły świat jest zupełnie inny. Oddzielają go mury presji, stresu, pośpiechu od dziecięcego, niewinnego świata. Nagle zostałam wepchnięta za gorszą część muru. Część mojej osobowości czuje ekscytację widząc, jak brutalna jest rzeczywistość. Jak trzeba [...]

Najgorzej jest widzieć miłość, wierzyć w miłość i nie czuć serca.

Nie potrafię zlokalizować ostatnich wrażeń, które zsynchronizowały się z przyjściem jesieni.
Opuszki palców odbijają promienie słońca, gasnącego złotem a gdzieś w środku odczuwam nadzieję prażonego, maleńkiego ziarenka słonecznika, który wykluł się spod otępiałej ziemi. Matki.

Oczy ciepłe od patrzenia, próbują z daleka zmywać deszcz. Lecz to nadal nie w porę. Świat jeszcze nie pokrył się przypalonymi kolorami (miedzianych serc, które nikt nie widział).

W tym roku łzy wyprzedziły jesień.
Te ostatnie wrażenia, to ulewa kończącego dotyku lata.
Dlatego czasem jeszcze mi się brew unosi jak jaskółka, która nie wie, czy zostać, czy odlecieć. Może tej zimy warto przenocować, żeby spóźnione dłonie, które nadeszły za wczas, ukoić później do snu.

03.09.2020
Czwartek

Jeszcze jestem - cieniem człowieka
Nie wiem co mnie za zakrętem czeka
Życie płynie jak rzeka.
Gdzieś obok Anioł myślami wspiera.
Znikam...za dużo uczuć we mnie.
Fotografią czas swój wypełnię.
Zatopię się w muzyce i Twoich wierszach
Choć wiem, że nie będę pierwsza.
Zawsze Cię będę wspierać myślami.
Czekać za Twoimi wierszami....
Długa droga przed Nami......
...

20:24

02.09.2020
Środa

Pada deszcz
Potok myśli
Jeden wiersz
Wiesz przecież
Ten wiersz
Dla Ciebie
Tak jak...
Siódme niebo [...]

Dzien dobry! :-)

Krople deszczu stukają o parapet... Nie pierwszy raz stoisz przy oknie i patrzysz w jednym kierunku, w tamtą uliczkę mając nadzieję, że to co skończyło się tamtego wieczoru jeszcze powróci, odrodzi się i będzie mogło trwać.
Złudne nadzieje? Tak pewnie pomyślałaby większość, w twoim przypadku nadzieja to wszystko co masz.....
Nadchodzi jesień, w kieszeniach niesie kasztany i złote liście, deszczowe, chłodne dni, kubek gorącej herbaty i koc i jeszcze wspomnienia. Jesień porą depresji, jak to określają inni, dla ciebie to miesiąc tęsknoty za czymś, co niestety urwało się, co do końca nie mogło trwać...
Chyba nie przestanie dziś padać, nawet szybom zrobiło się smutno, krople deszczu spływają po nich jak łzy ...
Dziewczyno? Popatrz na mnie...
To nie do końca tylko deszcz na szybach, to także twoje łzy.
Nie zapominaj, że po deszczu wychodzi słońce i pojawia się tęcza, na twoich ustach pojawi się w końcu także uśmiech, twoje burzowe oczy rozświetli blask. Pamiętaj, że wszystko można odbudować, bo nawet feniks odrodził się z popiołów.

(01.09.2020r.)

01.09.2020
Wtorek
Czas na...
Lekcję Miłości.
Czas na Miłość.
Na Miłość zawsze jest dobry czas.
Otworzyć swe serca, póki mamy czas.
Jesteśmy tu tylko na ułamek sekundy.
Na krótką chwilę, zróbmy wszystko, by Nas wspominano, by wspominali Nas mile, nie tylko przez chwilę.
Wrzesień...każdy miesiąc jest dobry, by okazywać sobie więcej czułości, Miłości, by wspierać się, pomagać sobie.
Dobro wraca...Aniołów to praca.
Wdzięczna za każdą Osobę spotkaną na swojej drodze, za rozmowy wieczorne, za wiersze, za trud dnia...swe serce składam w podzięce. Wystarczy?
Może potrzeba czegoś więcej? Hmm...
Nie wiem.
Wdzięczność we mnie.
Mam tylko serce

Wpis tego dnia inspirowany rozmową.
Dziękuję bardzo.