odwracam wzrok. spojrzenie zatapiam w hebanowej głębi nieba. myślę o tobie. mimo tych setek kilometrów między nami - mrużymy powieki, kiedy to samo zachodzące słońce razi nasze oczy. stąpamy po tej samej ziemi. może ten sam podmuch wiatru dotykał twoich policzków, zanim dotarł tutaj, by musnąć i moje? może te same gwiazdy, które zawstydzone obsypały firmament mojego nieba, podglądały cię wczoraj? a może jesteś tu, za miedzą, zasypany niczym gruszki w popiele, cichutko jak mysz pod miotłą? i kiedy usypiam stęskniona za tobą, podsłuchujesz moje sny i gładzisz gęste pachnące rumiankiem włosy, rozsypane na poduszce, zimnymi opuszkami palców? może dlatego śpię spokojniej? może dlatego tak uporczywie cię tu nie ma? może...

Jest taki czas bez nas gdy cisza dzwoni w uszach.
Wtedy piszę wiersze,niewysłane listy...
To podziękowanie Bogu za to, że istnieję w tej unikatowej formie i przestrzeni.
Ten stan jest miękki jak nierealny sen, który powraca co noc a w nim-
My, ocaleni sobą.
Jest taki moment, chwytam go i kołyszę w dłoni jak mały skarb ukryty w bezmiarze uczuć, choć niekiedy pozwalam mu rosnąć.
Wtedy powraca ta ogromna fala i zabiera mnie stąd na odległy brzeg niezbadanej krainy.
Ten unikatowy ląd, Wyspa Szczęśliwa...leży na Oceanie Uczuć nieodkryta przez nikogo.
Niedokonanym czasem, powiązanym srebrzystozłotą nicią emocji...
dotykam nieba a w nim,
Nas ocalonych,,,chwilą.

Życie polega na tym, że się żyje, nie umiera. Umieramy wtedy, gdy musimy coś robić, a żyjemy wtedy, gdy robimy co chcemy robić. Dlatego po południu idziemy do ogrodu, gdzie pielęgnujemy kwiaty, słuchamy ptaków i siedzimy przy ogrodowym stoliku pijąc kawę albo herbatę i rozkoszujemy się kawałkiem drożdżowca lub pomadką z Wawelu.

Jeszcze przychodzi taki dzień jak czwartek i oczy potrzebują dostarczyć po połowie tygodnia ciężkiej pracy ciału i duchowi piękna, czegoś nowego, choć bardzo prostego. Stąd ta wycieczka [...]

Pozostała mi już tylko perwersyjna rozkosz w mówieniu „nie” wszystkim, którzy pragną mnie do czegoś nakłonić.

Czułabym się lepiej i byłabym znacznie zdrowsza, gdybym zjadła trutkę na szczury, niż będąc obdarzoną temperamentem melancholicznym. Być melancholikiem to przebywać stale w mroku, nie móc powstrzymać mdłości.

Słyszę ten szept... To gdzieś w mojej głowie...
-Chodź tu do mnie. Podejdź blisko, ale tak bardzo... bardzo blisko. Spójrz mi w oczy..
Co widzisz?
-Ahh... Widzę to bystre spojrzenie i ten błysk
- Masz rację to jest w tych oczach, ale sproboj spojrzeć trochę głębiej
-Widzę smutek...
- Smutek?
- Tak widzę go... To spojrzenie jest przesiąknięte bólem. Widzę w nim sporo bólu
-I nie zmylił Cie ten uśmiech?
- Nie, ale to prawda... Potrafię nim sporo zamaskować.
- Ktoś Cie skrzydził?
- Tak
- Kto to był?
- Ktoś [...]

Od czterech miesięcy zaglądam śmierci w oczy.
Mógłbym namalować jej obraz, wciśnięty w ramę mojego ciała.
Wrażliwy na wiatr, skrył się głęboko. Nikt inny go nie dojrzy.
Przerażający i piękny zarazem, każe mi być radosnym, nakazuje szlochać z bólu.
A więc poddaję się obłędowi.
Jak pomyleniec tańczący na peronie:
trzy kroki naprzód, jeden wstecz od pędzącego pociągu.
O takim jak ja mówią artysta.
Potrafię znikać; umiem nie być, gdy mam na myśli Ciebie.
Wtedy jestem najbliżej, choć czuję to tylko ja.

Patrzę na obraz śmierci.
Dotykam go. Moje palce zanoszą się płaczem.
Chwytają się słów jak barierek mostów. Grają muzykę pomyłek.
Oktawa wyżej, oktawa niżej. Jeszcze raz.
Jezioro łabędzie - zima moich rąk i głębia bezkresna: litość.
Nieustępliwe spojrzenie braku i tęsknota całująca powieki.
I umieranie - gdy ciało odciska się na wietrze i oczy podmuchem załzawia.

Majówka była dość bogata we wrażenia. Pierwszy maja był dniem ciepłym i w dużej mierze słonecznym, to też zdecydowaliśmy się na ognisko w ogrodzie. Pozostałe dni majówki były nieprzyjemne. Zimne, wietrzne i deszczowe. W ogrodzie rośliny dopiero zbierają się do życia. Cieszą zalążki pąków u papierówki. Jak kwitnienie trafi w pogodę, to powinniśmy doczekać się pierwszych owoców w tym roku. Walczy też brzoskwinia. Na kilku gałęziach pojawiły się różowe pąki. Pozostałe są suche. Nie wielka liczba owoców, [...]

Otwieram kartę tę i szczerością spluwam na chodnik. Chodnik dziś jakże zimny. W głowie niemożność, w nogach czuć wędrówkę od życia początku. I choć staram się doceniać, poczucie zmarnowania wypełnia mnie jak wspomnienie soku z pomarańczy w szklance rozbitej, która leży w śmieciach. Tyleż można było... A teraz, co, łańcuchom poddane to wszystko, ja i moja jedyność. W głowie brzęczy "nie jestem Poetą, nie jestem Poetą".
Chceń już tyle było, w każdym zapisany brak konsekwencji, brak desperacji, [...]

Niezgoda, oburzenie, odraza do świata, w którym egzystuję, jest jedyną łączącą mnie z nim nicią... jest moją krwią. Każdy, kto chce przywrócić mnie ruchliwemu i kolorowemu jarmarkowi życia, wyrwać mnie z mrocznej otchłani, wystawić moje oczy na światło dnia, zrywa tę wątłą nić, dokonuje zamachu, gwałtu, nieświadomy niczego staje się mordercą.

Gdybym mogła wybrać datę swojej śmierci, ostentacyjnie, wbrew wszelkiej chorej pozytywności, i by dać głęboki wyraz mrokom swojej duszy, umarłabym na kwiecistej i pachnącej łące, pod promieniami słońca, w samym środku ziemskiego „raju”, w środku maja.

Kiedy Słowo staje się ciałem czyli o fatyczności komunikacji z Bogiem i drugim człowiekiem.

"...Lectio (...) ni mniej, ni więcej tylko to, że każdego dnia, przez określoną ilość czasu decydujemy się poświęcić lekturze Biblii. To może być 10, 15 minut, pół godziny – niedługo, ale systematycznie każdego dnia. Abba Pojmen mówił, że słowo Boże jest miękkie jak woda, która jeśli każdego dnia kapie na kamień, to w końcu go wydrąży.(...)
Lectio oznacza też solenność, uroczystość, zaangażowanie. Mówiłem o [...]