Dzienniki

Nie rozumiesz, prawda?. Nie rozumiesz, choć chcesz mnie zrozumieć.
Mówisz, że jestem taka młoda, nie znam życia.
Mylisz się, znam życie. Spotykamy się ze sobą, jest moim przyjacielem. Trzymam je za rękę, ono mnie pociesza każdego dnia, mówi, że może być lepiej. Czasem nawet mówi prawdę, choć rzadko kłamie. Pokazuję mi świat, uczy mnie. Nawet oddziela mi dobro od zła, czyż nie jest słodkie?. Wiesz jednak, nie daję mi marzyć, czasem nawet przeraża mnie okrutnością. Zamykam się wtedy przed nim, ale ono [...]

Nigdy nie umiała gotować. Zawsze przypalała garnki. Od małego miała dwie lewe ręce w kuchni. Potrafiła wszystko, potrafiła wszystko zrobić idealnie, ale nie gotować. To zdecydowanie była jej pięta Achillesowa. Ale się starała. Proste potrawy miała opanowane. Robiła śniadania. Zajmowała się kolacjami. Ja robiłem obiady. Pasowało mi to. Jej także. Lubiłem patrzeć na jej zaspaną twarz, gdy koncentrowała wzrok na patelni czy na czajniku. Nikt nie robił tego z tak wielką koncentracją, zainteresowaniem, uczuciem. Jak dla [...]

Udało się.
W końcu pomyślałam, że jesteś mi obojętny.
Twój obraz zanikał.
Nieostry niewyraźnie wirował.
Pojawiał się już rzadko, nie męczył nieustannie jak do tej pory.
Na mojej twarzy pojawiał się uśmiech, bo wreszcie zaczynałam cieszyć się wolnością.
Czułam, że cały ból ulatuje.
Czułam się wolna. Wolna jak nietrwały motyl. Ulotna.

A dziś popatrzyłeś w mą stronę.

Wszystko od nowa.

Istne deja vu.

Kiedyś opowiadałem Wam o pewnym mlodzieńcu. Dzisiaj opowiem Wam kolejną historię z jego życia. Chłopak przez wiele miesięcy łudził się, że może wszystko będzie tak, jak dawniej. Bez zbyt wielkich zmartwień, z uśmiechem każdego dnia, z miłością w sercu. Kiedy jednak jego świat stanął pod znakiem zapytania, zaczął się gubić. Z jednej strony chciałby kochać, tańczyć, śpiewać, odrywać swoją duszę. Z drugiej zaś, chciałby się odciąć od wszystkiego, żeby zbytnio nie przywiązywać nikogo ani siebie do siebie. Wszak zbyt wiele czasu mu nie zostało - przynajmniej tak mówią mu lekarze. Każdego wieczora kładzie się z ogromnym strachem w sercu, z obawą, że może się już nie obudzić. Lekarze dali mu wybór. Żyć normalnie przez 10 lat, lub jako warzywo nie wiadomo ile. Chłopak miał ciężki orzech do zgryzienia. Nie umie przecież powiedzieć swoim bliskim, że umiera, nie chce ich litości. Dlatego chłopak podjął decyzję, że odejdzie sam. W ciszy. Bez zbędnych ceremonii. Będzie podróżował po świecie i po zakamarkach swojego serca.

Upał tego dnia był nie do zniesienia .Krakowskie powietrze przepełnione było powietrzem o duszącym w gardle żarem rozgrzanego lipcowego słońca .Jedyna ucieczka od tego udręczenia oznaczało natychmiastowe przeniesienie siebie w pomieszczenie z właściwie działającą klimatyzacją lub piwnicą jakie tysiące kamienic kryły pod swymi dumnymi fasadami tego miasta .

Miałem szczęście .W pobliżu przeszklonego biurowca jakich ostatnio powstaje sporo w tej części miasta znajdowała się dość awangardowa jak na tą dzielnicę [...]

20.04.2012 r.
Dzisiaj mój dzień był całkiem inny. Coś jakbym zgubiła, ale dokładnie nie wiem co...
Nie potrafię się uśmiechać, chociaż wczoraj ta umiejętność przychodziła mi z łatwością.
Dlaczego ja?
Tego pytania, chyba lepiej nie zadawać.
Wszystko mnie boli, a mimo to walczę. Do końca!
27.04.2013 r.
Uśmiecham się! Oddycham! To znaczy - żyję!
Czy musiałam stracić wszystko, aby teraz docenić każdy gest, każdy przeżyty dzień?
Człowiek nie potrafi być wdzięczny, dopóki nie zorientuje się, jak bardzo jest zależny od drugiego człowieka.
Kocham go, mimo że, on tego nie okazuje, jest surowy, ale pomógł mi tak bardzo!
Tato, nawet nie zdajesz sobie sprawy z tego, jak wielki jest mój dług względem ciebie, a ty bezwzględnie, dążyłeś do tego, abym metę przekroczyła ja, a nie choroba!
Bardzo cię to dużo kosztowało, a ja ci nawet nie potrafię tego powiedzieć.
Głosu nie odzyskam, ale jesteś moim bohaterem.
Bohaterem, który nie oczekuje oklasków.
Taka chcę być, z głosem czy bez, ważne że jest się Człowiekiem.