Z pamiętnika już nie nastolatki.

Żyjąc pomiędzy jednym, a drugim oddechem, umieram z każdym bezdechem. Płonące płuca walczą o kolejny skrawek powietrza. Bijące serce nie wie czy ma jeszcze raz zabić obojętność. Umysł wciąż zadaję to samo pytanie: jak z tym żyć?
Z kążdą kolejną blizną i niegojącą się raną, z kruszącym się murem zapomnienia, z pękającą maską zrodzoną ze wspomnień i uśmiechem nie sięgającym oczu.
Czy wtedy się umiera?
Gdy nie ma już z czego się pozbierać, a części siebie kaleczą jak szkło z rozbitej szklanki.
Oh, chyba znów zapomniałam się ubrać.

Rozdział 25, strona 1, wers 11.