23.11.2015r. WIGILIA

Patrzę przez okno i rzeczywiście szczyty i zbocza gór są obficie pobielone śniegiem. Zima. Podkreśla piękno naszego życia i dodaje nam piękna w kolejnym wspólnym dniu, który będzie pełny uśmiechu, zachwytu, wspólnoty przez wspólne posiłki, wspólne ich przygotowanie, rozmowy wzajem inspirujące do życia i do twórczości. Wreszcie od rana jest dawaniem sobie szczęścia przez bliskość cielesną i nie przejmuje się, że wielu pomyśli sobie o nas , czytając ten dziennik - świntuchy czy nawet zboczeńcy. Świadczy to tylko o was jak bardzo jesteście zakłamani, zniszczeni fałszywą moralnością i jak bardzo zatem jesteście niewolnikami wszelkiej obłudnej fasadowości, a najbardziej żałosne jest to, że napisała tak o moim tu pisaniu pewna osoba bardzo młoda na tym portalu. No więc powiem jej i Wam podobnym - no to jak chcecie normalnie żyć w związku, jak wy nie umiecie mówić o swoich w nim potrzebach, a te są proste - wynikające z tego jakim stworzył nas Bóg czy tam ewolucja, a stworzył nas przede wszystkim z ciała, bo duch jest tylko wewnątrz jego i nie nakarmi ciała sobą. Bez cielesności człowiek zamiera, staje się karykaturą - owszem próbującą uciec w świat duchowości, ale bez drugiego człowieka i jego ciała staje się istotą żałosną, która nie znosi siebie i jest rzeczywistym utrapieniem dla rodziny, znajomych w pracy i w efekcie całego społeczeństwa - nie ma przyjaciół - jest samotnością, a wreszcie przypadkiem psychiatrycznym lub patologią z nałogów alkoholizmu, narkomanii lub chorej dewocyjnej religijności, którą tak stara się zaszczepić w inne dusze ludzkie - nomen omen często czytam takich ludzi na Cytatach i nie budzą nawet już we mnie współczucia, tylko zdrowy odruch buntu i powiedzenia im - ruszcie dupska, myślcie nad sobą, bo głupi nie jesteście, żyjcie, a nie pozwalajcie się omamiać.
No właśnie - bunt. Obawiałem się siebie. Że dla Ani zrezygnuje z zadziorności, pisania prostego, a dosadnego.Na szczęście błogość mojego życia nie zmieniła tutaj nic, a Ania pilnuje mnie bym nie tracił nic ze siebie. No więc nie piszę chmurnie, niebiańsko i durnie zarazem, chociaż dużo piszę z naszego wspólnego życia, ale staram się to ująć dosadnie i zabawnie, nie epatując zbytnio sielskością. Zauważyłem, że szczęście nie jest modne w sieci. Zwłaszcza, kiedy trwa dłużej niż tydzień i staje się regularnością. Ludzie nieszczęśliwi i szastający swoim nieszczęściem mają wzięcie, bo do sieci trafiają frustraci, którzy nie umieją stąpać po realnej ziemi, a że frustratami jest 99 procent ludzkości, to samotność w sieci wydaje się być drugą nazwą człowieka. Samotność objawia się słowami: samotność, Bóg, anioł, prawda, tęsknota, byłeś, byłaś, odległość, wspomnienia, sen, marzenie,...Nikt tego tego chorego stanu nie doświadczył lepiej niż ja, no to wiem o czym piszę i tak bardzo was znam i rozumiem, ale namawiam ruszcie się do ludzi, módlcie się, medytujcie, a Wszechświat - Bóg wam odpowie i ten ktoś się w Waszym życiu pojawi, ten ktoś, który sprawi, że będziecie chcieli wypalić w sobie przeszłość, bo skoro nie jest teraźniejszością, to nie można w sobie jej mieć, bo jest śmieciami, a co najgorsze i co boimy się przyjąć w większości byli śmieciami lub pasożytami, czerpiącymi z nas, nie wiele lub nic nie dając. Po prawej stronie ekranu monitora migają zielone punkciki, nie nie migają - są stałą, a pod nimi kryją się krwiści i kościści ludzie. Jutro minie 2 miesiące jak wyszedłem na peronie pewnego beskidzkiego dworca, podszedłem do Ciebie i pocałowaliśmy się. Tylko dwa z tych punkcików zadzwoniły i spytały, cokolwiek spytały. Prawie 350 znajomych i to mnie tak wczoraj przeraziło - moja naiwność. To ja zawsze dzwoniłem, to ja zawsze prosiłem o spotkanie, to ja zawsze jadąc czy idąc wstąpiłem zapytałem. W tych trzystu pięćdziesięciu punkcikach jest tak zwana rodzina - krew z krwi, tak zwani przyjaciele, znajomi, koledzy z pracy, znajomi z grup wsparcia, grup piszących,...Dlatego warto to życie okryć amnezją. Wybrałem bycie sobą, a tym samym radość życia. Stałem się szczęśliwym, a więc zaprzeczeniem ich, ich postrzegania świata, ich religii. Sami mnie namawiali obłudnie licząc , że ten wrażliwy - czytaj frajerowaty, mamlasiasty Miruś nigdy nic z tym swoim życiem nie zrobi i będzie zawsze eksponatem , przedmiotem ich plotek, opowieści, prezentacji na różnego rodzaju spotkaniach, a ja im taki numer wywinąłem - śmiałem zaprzeczyć temu czym żyje 99 procent populacji - nie niosę krzyża, tylko jestem radosny i namawiam do porzucenia krzyża i błogiego życia. Śmiem twierdzić, że nie my jesteśmy od zakładania sobie krzyża jako celu w życiu. My jesteśmy od piękna, przyjemności, radości, błogości. Dlatego droga Cytatko napisałem Ci, że jesteś młodą, a piszesz bzdety o krzyżu i cierpieniu. Ty w chorobie masz wspierać, a nie współcierpieć, bo dobijasz tym osobę chorą, a one dlatego tak nie lubią, gdy przychodzimy i nie umiemy im dać radości, nawet umrzeć nie pozwalamy im po swojemu. Odgryzłaś mi się , że piszę w zboczony sposób. Nie. Ja piszę w swojej prawdzie, w tym co sprawia, że moje życie jest piękne i czuje się dobrze ze sobą. Ba! Ja tym daje piękno drugiej osobie i ona jest szczęśliwa.
Za oknem buk zmienił kolor liści na brązowy, a wcześniej był to kolor żółty i rudy.W tym czasie zmieniała intensywność i zabarwienia nasza miłość duchowa i cielesna, stając się pięknym , wspaniałym, wrecz cudownym życiem, a ja je opisuje. Opis to lelumpolulasty, bo jakże opisać trzecią dekadę listopada, w której cudna cytrynowość igieł modrzewia na drzewach, pod stopami i limonkowo - cytrynowe listki wierzb wciąż kołysane wiatrami mojej wyobraźni i dążności do rozkoszy, ale gdy zabiorę się do opisywania naszej miłości cielesnej, to nie ukryję jej za aniołem, za chmurą z domysłów, mgłą niedopowiedzeń, a li i jedynie będa to krwiste wydzieliny ciała o specyficznych ostrych zapachach i niepowtarzalnych smakach, bo sa tym czego tak oczekujemy zbliżając się cieleśnie, bo nikt mi nie powie, że oczekuje w tym akcie obecności Bóstw, aniołów i ze pot to jesienny deszcz melancholii. A jak mi powie, to ja mu powiem - głupiś, choraś, zakłamanyś, potrzebujesz jurnego chłopa babo, to ci przetka, to twoje" wnętrze" i zamieni je w normalną kobiety waginę, z której rodzi się życie - piękne życie.