Przebaczenie warunkiem pełni życia

Z duchowości benedyktyńskiej, o świadomym wyborze bycia ponad doznaną krzywdą.

"...Przebaczenie jest lekarstwem leczącym ranę zadaną wzajemnej więzi osobowej, która ze swej natury winna być więzią miłości. Człowiek jako osoba potrzebuje bowiem do życia szczególnej więzi, jaką jest miłość. Nie chodzi tutaj o emocjonalne rozbudzenie, charakterystyczne dla zakochania i miłości erotycznej. Miłość nie sprowadza się do uczuć. Ona polega na szczególnym wzajemnym odniesieniu się do siebie osób, na obdarowaniu drugiego i przyjęciu go jako daru dla siebie. Powstaje wówczas więź, w której nie chodzi o zaspokojenie własnych upodobań i chęci, lecz o dobro drugiego. W jego dobru odnajdujemy swoje szczęście – zgodnie ze słowami Pana Jezusa, które przytacza św. Paweł: Więcej szczęścia jest w dawaniu aniżeli w braniu (Dz 20,35). Kiedy wchodzimy w ten dynamizm obdarowania, odsłania się nam cała prawda o miłości, bez której wszystko pozbawione jest sensu, o czym mówi św. Paweł w słynnym „Hymnie o miłości” z Pierwszego Listu do Koryntian (1 Kor 13).

Bez miłości człowiek żyje co prawda, ale nie jest to pełnia życia; żyje poniżej właściwego osobie poziomu. Nie dochodzi do pełni samego siebie, do tego, kim powinien być, do czego jest wezwany. Żyje jak ktoś zraniony i na tyle zajęty sobą, że nie odkrył jeszcze prawdy o osobowym istnieniu. Dopiero więź miłości wprowadza go w pełnię życia. Przy czym żarliwość tego pulsującego życia zależy od miłości, którą żyje. Jedynie miłość stwarza życie osobowe, czyli życie w pełni ludzkie..."
Fragment książki: "Przebaczenie" (Włodzimierz Zatorski OSB)

Przebaczenie nie oznacza przejścia do porządku dziennego nad krzywdą, ani ignorowania krzywdzących zachowań. Jest decyzją o nie przyznawaniu pierwszeństwa, w patrzeniu na świat i innych ludzi, towarzyszącym doznanej krzywdzie emocjom i "pryzmatom". Chodzi o nie oddawanie kontroli nad własnym życiem rozczarowaniu, nieufności, pretensjom, a najbardziej nienawiści i zagniewaniu... Utrzymywanie się w takim "stanie", lub co gorsza wciąganie w ten "świat" innych ludzi, jest pozbawianiem się szansy na powrót miłości do naszego życia. Życie krzywdą jest rodzajem niewolenia i dręczenia samego siebie, a bywa że również innych ludzi. (M.)

Więcej w pogadance o Włodzimierza Zatorskiego
https://youtu.be/qKLXV62ZFU8