Droga

*

Wyobraź sobie, że nie potrafisz chodzić
bliscy uczą cię kroków
idziesz powoli a ich oczy dumne.

Ale potem biegniesz przed siebie
nikt już nie patrzy
potykasz się o błędy
przewracasz o melancholię
strachu,
cierpienia.

Na kolanach się czołgając
marzysz , aby znów chodzić boso
przez obłoki beztroski.

Aby twój upadek był
jak w ten dzień letni
kiedy leżysz bez westchnienia
a przez promienie uśmiechu
babcia podnosi ci serce.

Pamiętaj znów się podniesiesz
ale uważaj , przez czyje ręce.