2.

Wiesz. Ja i tak wierzę w to "lepsze życie". Chłodne, słoneczne poranki z Twoim kocem na mych ramionach. Długo patrzę przed siebie, na trawę, zabawki naszych dzieci, świat. Słyszę za sobą cichutkie kroki, odwracam się, a to już Ty idziesz z moją herbatą. Siadasz obok, obejmujesz mnie delikatnie jedną ręką, abyśmy oboje mogli powrócić do mojej poprzedniej czynności. I ani słowa. Trochę zawiał wiatr, rozwiał moje już i tak roztrzepane włosy i zmusił, bym na Ciebie spojrzała. Chwilę patrzę, wzdycham i powracam do myśli. Poranek jest krótki, ponieważ zaraz muszę przygotować śniadanie, na które oboje już czekamy z niecierpliwością. Chcę się teraz uśmiechnąć, ponieważ czuję to wszystko.
Znów przerywa mi telefon.
Tego ranka zjadłabym musli albo płatki, koniecznie obok Ciebie, koniecznie na naszym tarasie. Co później? Nie chcę mówić obowiązki, nie, nie. W tym świecie będzie to dzień szczęścia.
(fakt, iż trzy razy napisałam "radości" i to wymazałam świadczy o czymś złym?)
Cały dzień w ogrodzie, z książką i śmiechem. Ze słońcem i niebem. Z Tobą, Tobą, Tobą.
Ach, gdzie nasz pies? Gdzie nasz pies? - Pytam.
(przed domem, skarbie, nic się nie martw.)
To, że w powyższym zarysie idealnego mężczyzny już kogoś widzę... Nie mówię, że to złe. Ale nierealne.
Skarbie, a gdzie dzieci?
Czujny wzrok, to źle?
(Kochanie, my nie mamy dzieci.)
I chyba wybuchnę śmiechem, bo pomyśli, że mówię szczerze, a mówię szczerze.
I albo, albo. Wybucham śmiechem, Ty też i nasz pies.
Tata wrócił.
I tak kiedyś umrę, więc najem się teraz czekolady.
Więc, skarbie, chodźmy już robić to śniadanie, bo przytyję i jak wejdę w moją idealną sukienkę? Jak idealnie uczeszę moje włosy, jak idealnie zrobię makijaż?
(ciiii...)
Czy moje włosy nie są za krótkie, tylko spójrz!
Chyba nie, bo wybuchasz śmiechem, podając mi moje musli.
Chyba nie, bo siadasz naprzeciw i mówisz: Smacznego.
Chyba nie, bo włosy znów lądują mi w mleku, ale to chyba normalne.
Boże, deszcz, a ja mam na dworze koc i książki!

Chyba jest perfekcyjnie, bo czuję to wszystko, a Ciebie nie ma obok.