Tato...

Wciąż pamiętam te rodzinne rozmowy, podczas których bronił mnie nawet wtedy, kiedy fakt, że zawiniłam był oczywisty i nie do podważenia. Kiedy uspokajał mamę, że to nic... że przecież nie chciałam... że jakoś dam radę... że się ułoży... że to nic, że nie zdam do następnej klasy, bo przez ponad pół roku nie było mnie na zajęciach... Patrzyłam wtedy ukradkiem na niego, w jego oczy i widziałam w nich, że go zawiodłam. Wiedziałam, że nic mi nie powie, nie musiał... Jego milczenie na jakiś konkretny temat było największą karą, bo wiedziałam, że oznacza rozczarowanie, którego się po mnie nie spodziewał.
Wciąż pamiętam te wszystkie Wigilie, które dzięki niemu i mamie były dniem, na który czekałam przez cały rok i już we wrześniu planowałam, co im podarować pod choinkę. Nigdy nie śpiewaliśmy kolęd, nigdy nie było wystawnie, sztywno i elegancko, nigdy nie było nas jakoś dużo, zazwyczaj tylko czwórka, później trójka, najbliższa rodzina: mama, tata, brat i ja. Nigdy nie było jakiegoś przepychu i i kilkudziesięciu paczek pod wielkim do sufitu drzewkiem... Nigdy tak nie było, a jednak gdybym mogła wybrać kilka dni, które przeżyłabym na nowo, byłyby to te Wigilie, bo żadnego innego dnia, nie czułam tak bardzo, że jesteśmy rodziną... kochającą się rodziną. Tylko tego dnia oraz w trakcie różnych pożegnań i składania sobie życzeń na urodziny, mogłam bez pretekstu się do taty przytulić.
Nie, żeby nie chciał... Ja nie potrafiłam. Nie potrafiłam spojrzeć mu w oczy... Nie potrafiłam powiedzieć, że go kocham. Nie chciało mi to przejść przez usta, a przecież czasami gdy widziałam, ile dla nas poświęcił, chciało mi się wyć mu to prosto w twarz...
Czasami zastanawiam się, jakie były jego marzenia, czy tak wyobrażał sobie swoje życie, mając dwadzieścia lat i... czy żałuje. Czy nie tęskni za swoim domem, za swoimi ukochanymi górami, w których się urodził, wychował i mieszkał, zanim nie wyjechał na Śląsk za pracą... Na Śląsk, gdzie poznał mamę i już został na stałe. Podziwiam, że miał odwagę z dnia na dzień zmienić całe swoje życie i zostawić miejsce, które kocha, dla kobiety, którą pokochał... Teraz pracuje od poniedziałku do soboty, od rana do późnego wieczora, już od kilkudziesięciu lat, zaharowuje się by przeżyć kolejny miesiąc w miarę przyzwoity sposób... Zawsze wszystko dla innych, nigdy nic dla siebie... Swoje ukochane góry ma raz, dwa razy w roku na kilka tygodni, ale wtedy też pracuje całymi dniami, tyle że u siebie... Tylko niedziele były dla mnie zawsze świętem, bo wiedziałam że tata cały dzień będzie w domu. I nawet jeżeli nie będziemy ze sobą zbyt wiele rozmawiać, będę szczęśliwa, mając go obok, pod tym samym dachem... jedząc to samo na obiad i przy jednym stole... denerwując wspólnie mamę... słysząc jego śmiech z sąsiedniego pokoju... oglądając ten sam ulubiony program w telewizji (pamiętam, że oglądaliśmy listy piosenek disco polo i komentowaliśmy nowe teledyski, które teraz wydają mi się tak bardzo żałosne, a jednak przywołują najlepsze wspomnienia)...
Do dzisiaj, kiedy patrzę w jego oczy, kiedy czuję jego drapiące wąsy na policzku, jest mi smutno, że przez całe życie miałam go tak mało. A nawet nie potrafię mu się odwdzięczyć za ten jego pył we włosach... za zapach trocin, gdy wracał do domu... za ołówki stolarskie i drewniane deseczki, które mi zawsze przynosił... za wspólny front, kiedy mama darła się na mnie, bo kolejny raz przyniosłam do domu jakieś zwierzątko... za szczęście... za to, że wiedziałam, że dopóki on jest, ja zawsze mam się gdzie podziać i na kogo liczyć, nawet jeżeli nikt inny by mi już nie został... A jednak nie potrafię spojrzeć w jego niebieskie oczy, już powlekane mgłą, i powiedzieć, że mu dziękuję za wszystko, co dla mnie zrobił, bo przecież wcale nie musiał... i że z tych siedmiu miliardów ludzi na świecie, jego kocham najmocniej.

Tacie...