ikar, daj już spokój i wracaj skąd cię przywiało

wcale nie dorosłem
może trochę bardziej zapuszczam
brodę i w siebie
- się zatracam -

lubię tego człowieka
którym się jeszcze nie stałem

co marszczy brwi, ale nie przymyka oka

myślę, że nie sypiam dużo
i czasem tylko kładę się spać

miałem swoje podejścia
i miewam jeszcze czas, kiedy się pochylam

bardziej niż wschody słońca
lubię ludzi o kolorze nieba
co żyją bez słowa

sam też gryzę się w język
tworząc przestrzeń pomiędzy wargami

i głębokim życia oddechem
rozdmuchuję popiół
którym obsypał mnie świat