zależna niezależność.

Walczymy, gdzieś na końcu języka, między podniebieniem a stanem nieważkości w przestrzale przełyku. Boli nas ochota zawładnięcia nad życiem. Nad tym co posiadamy, choć nie jesteśmy tego właścicielami. Paradoksalność w trzymaniu czegoś w garści, a nie posiadania prawa do kierowania tym jest przerażająca, gdyż otacza nas z każdej strony. Jesteśmy na tyle wolni, na ile nie mamy prawa do niczego w zasięgu naszego wzorku. Możemy poruszać się między przedmiotami świata, między podmiotami walczącymi o kolejne sekundy przetrwania, ale nie możemy posiąść wartości, które są wokół. Błądzimy między ludźmi, do których możemy jedynie uśmiechnąć się i przemówić, lecz nie możemy decydować o ich zachowaniu. Jesteśmy tak wielcy jak niewielkie jest nasze pojęcie o życiu. Nie mamy znaczenia, udajemy tylko, że nadajemy definicje temu, co nas otacza. W rzeczywistości to otoczenie nadaje nam imię. Prowadzi nas za rękę, ciągnie za kołnierz, uczy jak żyć i jak umierać. Gdybyśmy mieli władzę nad światem czy zdołalibyśmy utrzymać go w dłoniach? Rozkruszylibyśmy go jak ciastko, rozsypalibyśmy jego okruchy na blacie ludzkiej, wrodzonej głupoty.
Świat jest naszym właścicielem. Życie decyduje o kolejnym ruchu ludzi, jakby bawiło się lalkami. Choć sądzimy, że to my jesteśmy panami naszego życia, tak pięknie się mylimy.
Tak pięknie, jak piękni jesteśmy sami w naszej istocie. Idealni jak idealna pomyłka. To jakby oddać czystą kartkę i dostać najwyższą ocenę. Świat oszukuje nas, daje nam przeświadczenie o władzy i niezależności, podczas gdy jesteśmy niewolnikami tego, co nas otacza. Bez praw i stanowiący prawo.
Człowiek jest jak chodzący paradoks. Ma jedną definicję i dwie odpowiedzi na każde pytanie. Dwie skrajnie, różne jak dzień i noc.
Jak słońce, bez którego nie byłoby blasku księżyca.