11.01.2017r.

Tymczasem wstaje kolejny słoneczny dzień na bazie pełni księżyca, a to gwarantuje piękne słońce w dzień, wielki księżyc w nocy i siarczyste mrozy znowu, które już zaczynają męczyć. Tak więc trzeba spokojnie pobyć w domu, napalić w piecu, posłuchać płyt Happysad, popisać, poczytać i powspominać jak to drzewiej bywało pod różnymi względami, a natchnęło mnie do wspominek, to nasze ostatnio wspólne gniecenie makaronu, gotowanie go i spożywanie z doskonale pysznym rosołem z wołu. Tak to co piszę , to doskonały pstryczek w tych odszczepińców - wegetarian, którzy dzisiaj mają swoje kocie święto. Wstyd mi jako Polakowi za nich i tyle. Polak nie królik i basta po wsze czasy! A w ogóle to skandal wielki się zrobił, bo kśynżno Kejt na głowe czapke z młodej alpaki założyła. Pewnie jużz ZNP zbiera podpisy pod referendum - czy księżna powinna zdjąć czapkę czy nie!? A koty jadą pod pałac Buckingham blokować go pod hasłem - wszystkie koty łączcie się o wolność alpaki lub chociaż muflona. Dziennikarze już wszczynają rejwach, bo księżna w dodatku nie chce ich wpuszczać do sypialni i pod łóżko. "Kot z nimi".
Pamiętam, że moja mama też gniotła cisto makaronowe, tylko nie takie twarde jak Twoje, a potem to myśmy kroili je na paski i na sam makaron, no i myśmy cięli go znacznie grubszego. Część pasków wędrowała na fajerki i piekło się na przepyszne placki, którymi zajadaliśmy się, a zasadnicza część makaronu używana była do maminych genialnych rosołów z kur, kaczek, gęsi, indyków, królików i wołu, a nadto dodawało się do nich smażone jajka, jagody, czy jeżyny i były to cudowne kolacje. W tamtych czasch jadło się prosto i smacznie, to było typowo polskie jedzenie bez udziwnień jakąś soczewicą czy inną posocznicą, nie dziwi więc, że od takiego wegetariańskiego żywienia człowiek jest słaby i gejowieje, transwestycieje czy lesbi się, zamiast uczciwie i po bożemu kochać mężczyznę i rodzić katolickie polskie dzieci , jak wymaga normalność, ale żeby być normalnym , to trzeba normalnie i zdrowo jeść - kota bo kota, ale mięso.
Normalnie pięknie wtedy było , kiedy świat był normalny i ludzie normalni. Przychodziła jesień, to zbierało się dzień po dniu dojrzewające węgierki i suszyło się je powoli w piekarniku, nazywanym przez moich rodziców dochówką, że też nie zapytałem czemu tak nazywali, ale nie zapytałem, bo dla mnie ta nazwa była normalna - swojska - tutejsza i nie znałem innej, i nie potrzebowałem znać. Dopiero kiedy ruszyłem na podbój miast powiatowych, to przyjonem nomenklaturę miejską i zdradziłem gwarę leśną - drwalowską czyli tamtejszego środowiska robotniczo - chłopskiego. No i był pierwszy składnik kompotu wigilijnego, a pozostałe - jabłka, gruszki też uzyskiwało się w ten sam sposób lub nawet jeszcze bardziej naturalnie susząc ich plasterki rozłożone na papierze gdzieś na dachu szopy. Pięknie było, normalnie było, naturalnie było, a zatem i jaka dzietność była. Nikt się nie kochał w gumie, przynajmniej nikt uczciwy. Dzieci były, gwar był, uśmiechy były, zabawy były, praca była, wszyscy byli pracowici, wszyscy byli mili, wszyscy chodziliśmy do zerówki i do szkoły, a tam bawiliśmy się w mam chusteczkę haftowaną wszystkie cztery rogi, kogo kocham kogo lubię, rzucę mu pod nogi i przez te 9 lat nigdy, ale to nigdy żaden chłopiec chusteczki nie rzucił chłopcu i dziewczynka dziewczynce! Sodomy nie było - Komuna to porządny katolicki naród i kraj był - normalnie było! Homoseksualizm przyszedł więc wraz z Balcerowiczem - taka jest prawda o IIi RP! Ale wreszcie z tym koniec. Jabłko żadne się nie zmarnowało więc, bo wszystkie były cierpliwie zbierane i zimowane w sianie lub kopcowane, albo trzymane w specjalnie kopanych i budowanych piwnicach na polu, które od wiosny do jesieni były potem naszymi czołgami RUDY 102. Nadprodukcję jabłek się rozdrabniało i skarmiało się nimi świnie, owce i krowy, które były obowiązkowe w stanie każdego inwentarza, każdego porządnego gospodarza - specjalizacja to u pegieerusów była i kołchoźników.
No więc co z tą jesienią, z tą zimą, kiedy przestawało się krowy paść na dzikich leśnych polanach, na polnych i lesnych drogach, na he he pegieerowskich łąkach i na jesiennych polach pegierowskich, kołchozowych i kułackich? Ano ze dwa razy łoćec przynosili wiązkę fasoli trzeba był ją łuskać, bo fasolówka i kapusta z fasolą były jednym z główniejszych menu tamtych czasów. Fasolę ociec siali pomiędzy kartoflami i było jej bardzo dużo, a potem wyrywaliśmy ją z rajek i suszyła się na specjalnie zbijanych w tym celu koziołkach, a po wyschnięciu wiązało się je w snopki i wędrowała na strych lub do szopy i czekała na łuskanie długimi jesiennymi i zimowymi wieczorami. No i łuskało się ją słuchając z głośnika pierwszego programu radia, a potem to założyli nam prąd i lampy naftowe były eksponatem. Strąki były bardzo wyschnięte i łuskając zawsze odrywały się paznokcie od palców co było bardzo bolesne. Bóg wie czemu nie używaliśmy cepa?
Innym dodatkowym zajęciem ojca - w zasadzie jego pasją było robienie mioteł z gałęzi brzozy. Jeździł po różnych samosieiskach i ciął te gałęzie, po czy w domu kunsztownie je robił. To była prawdziwa sztuka, bo najpierw jeździł na pobliskie dzikie wysypisko wszelkich śmieci i tam wynajdował zwoje drutu, które ktoś tam notorycznie wyrzucał i przywoził je do domu, a potem przepalał ten drut w piecu, aby był ciągliwy i nie urywał się przy intensywnym naciąganiu. Specjalnym nożykiem obcinał pomniejsze gałązki i zostawiał tylko górną część, na zamiatającą część miotły. Potem przy tej zamiatającej części robił delikatne nacięcie i rozpołowiał gałąź brzózki, ciągnąc ją delikatnie. Było to jakby filetowanie. Zostawała połowa grubości gałęzi i tak z każdą jedną. Potem łączył tak przygotowane gałęzie i formował miotły - słynne w trzech województwach. Na końcu okręcał je drutem i bardzo mocno związywał je ciągnąc obiema rękami, a miotłę dociskając nogą do podłogi , tak żeby nie rozleciały się do końca żywota miotły, a więc kiedy część zamiatająca stawała się już tylko drapakiem. To był prawdziwy kunszt rzemieślniczy i lekcja cierpliwości.
Wszyscy w naszej czterorodzinnej osadzie mieli gęsi, toteż jesienią przychodziły wieczory darcia pierza, w czasie których w mieszkaniach spotykali się wszyscy mieszkańcy naszego siółku leśnego i był czas wspólnej pracy, wszelkiego śmiechu i radości, wspólnego kolędowania, herbatek i kawek i każdy przynosił jakieś ciasto i pięknie było, i nikt nigdzie się nie spieszył, a i te gruzińskie piesni patriotyczne i ludowe ojca...skąd on je znał. Kochał partię, fascynacja generalissimusem była powszechna, no to pewnie stąd. Na tych kurasch junackich uczono ich pewnie pieśni kraju, w którym wzeszło słońce narodów, słońce wolności, słońce co rodziło plony, a zatem chleb.