Tyle czasu mam, żeby opisać swoje dzisiejsze poklepywanie życia po plecach w założeniu, że tak musi być, a nerwy są bliżej wodzy, niż zazwyczaj.
Chciałbym już, żeby to był co najmniej tekst, który poukłada mi ten gruz spod psychiki, przekopany na bramce z trzepaka i przetrzepany jak skóra, gdy jeden był za wszystkich, a wszyscy za jednego. Chętnie bym zdębiał, gdybym mógł opuścić jakieś liście trochę niżej niż jesień, teraz spadanie jest w modzie, a w głosie - łamliwość. Pamiętam jak w słuchawkach można było zostawić dobre bicie, na które mało kto zasłużył... nie serce na dłoni, tylko kawałek kija i dłoni w mrowisko, które tak często kiedyś oblegało się wzrokiem.
Dziękuję za odwiedziny, co mogę powiedzieć - czas leci, obecnie jest wysokich lotów tak myślę. Też czasem nie rozumiem od razu samego siebie, dlatego będę miał pewnie dobre smaczki za kilka, kilkanaście tygodni.
Czas płynie do przodu, wspomnienia w przeciwnym kierunku. Trzeba korzystać z jednego i drugiego. Żeby drugie było dobre, trzeba zadbać o jakość pierwszego. Wszyscy mamy swoje 15 minut, każdy na swoją miarę i możliwości. Tak mnie zadumało po tekście Marka... :-)