wysypisko z dnia 08.12

Tydzień z głowy (322) Orbitowski

Ostatni akapit - taki prawdziwy do bólu. Masochistycznego bólu.

Czasami zastanawiam się, czy warto walczyć z naszą naturą. Puścić to wszystko jeziorem, niech płynie.

Przeraża mnie ta myśl, ale czuję potrzebę "zakreślania" głębokich słów bardziej niż kiedykolwiek. Jakby mi miały pomóc w chwili zwątpienia. Najwidoczniej testamentowe przypowieści nie robią za natchnienie do oddychania, wstawania, czy innych tandetnie ważnych czynności.
Jeszcze chwila i jak jakiś psycholowy stalker, zrobię mapę mentalną i zacznę pojedyncze zdania powtarzać sobie jak mantrę, każdego dnia. Aby wstać, aby iść, aby żyć.

Ponoć do wielu rzeczy trzeba po prostu dojrzeć, hmmm, co nie przeszkadza być zawsze trzy kroki przed, albo za. Czy zbyt analityczne myślenie to (taki Boży) żart za poprzednie bezmyślne uczynki? Całe życie cierpieniem... w takim razie, życzę każdemu bycia masochistą.