Ze słońcem, które zachodzi, na ramieniu.

Tak bardzo chciałabym móc w ogóle się nie przejmować. Niczym.
Spakować torbę, nową, nie tą z całego dotychczasowego życia, i po prostu ruszyć przed siebie. W nieznane.
Anonimowo.
I bez emocji. Nie. Bez głębszych emocji.
Poznawać świat i ludzi.
Robić to, co przynosi mi radość.
Nigdy więcej smutku.
I tego za ciężkiego serca.
Nigdy więcej łez.
I strachu.
Że ktoś, kogo kochasz, po prostu odwróci się na pięcie i odejdzie, zostawiając Cię w tyle.
Że coś, co kochasz, rozpłynie się jak dym w powietrzu, w trzaskającą mrozem zimę.